Η Χούντα δεν τελείωσε το '73
-σαν σήμερα,το 1974 έγινε η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο κι η δικτατορία κατέρρευσε στην αδυναμία της να οργανώσει έστω την Επιστράτευση και τελικά,εν μέσω φόβων για εισβολή και στον Έβρο ή τα Νησιά μας παρέδωσαν στους Πολιτικούς τη νύχτα τής 23ης προς 24 Ιουλίου...
Το φιλμάκι τής 24ής Ιουλίου πριν 38 χρόνια προβάλεται σε κάθε επέτειο ως το ντοκουμέντο τής λα'ι'κής υποστήριξης στην αποκατάσταση τής Δημοκρατίας
-μ'αρέσουν τ'ασπρόμαυρα Επίκαιρα,μού προκαλούν συγκίνηση,ψάχνω κι επικεντρώνομαι στα πρόσωπα,κοιτάζω τώρα στο αρχείο τής ΕΡΤ εκείνη τη νύχτα,στο Σύνταγμα,στην παραλιακή ώς το αεροδρόμο πλήθος έβγαινε και ζητωκραύγαζε...τί;...προφανώς όχι τον Καραμανλή που επέστρεφε αναβαπτιζόμενος Σωτήρ τού Έθνους...ή τανκς;..
...στα χαμόγελα και τα ευτυχισμένα βλέμματα βλέπεις την Ελπίδα πως η ζωή θ'αλλάξει,η εποχή θ'αλλάξει,όλα θα γίνουν ξανά...
-πώς ήταν η ζωή τότε; ποια φτώχεια,ποια εγκατάλειψη,πόση αδικία,πόσα τ'ανάποδα,τα όνειρα στα μαξιλάρια,τ'ανόθευτα χωριά,η αστική υπεροψία...ω!είχε καύσωνα κι εκείνο το καλοκαίρι;...δεν υπήρχε αιρκοντίσιον...γρήγορο ίντερνετ; μα, δεν είχαν υπολογιστές!...οι περισσότεροι ούτε καν τηλεόραση,στο τηλέφωνο έπαιρνες το μηδέν για να καθαρίσει η γραμμή τού καλωδίου ...τί θα πει κινητό;...όλα αυτά ήταν αμερικάνικα φιλμ επιστημονικής φαντασίας...
- στα ξερονήσια εκτοπισμένοι,στα χωράφια είλωτες μεροδούλι μεροφάι,στις γειτονιές κοκκινόχωμα κι αυλές,οι πρώτες νεοαστικές περιοχές τής Αθήνας μάθαιναν σέικ και μια συσκευή που λεγόταν Πλυντήριο να γλιτώσουν το τρίψιμο στη σκάφη...
Δεν ξέρω τί περίμεναν οι ασπρόμαυροι αφανείς των ξεσηκωμένων ανθρώπων το τόσο μακρινό μας 1974...
...προφανώς όχι τη διαφθορά,τη λαμογιά,το κλέψε νά'χεις,το ρουσφέτι,την προμήθεια,το λάδωμα,το φακελάκι,το νεοπλουτισμό,το σκυλάδικο Σαββάτο,τη ρεμούλα,την παρασιτία,την κλίκα,την απάτη,το επίδομα μα'ι'μού,το αυθαίρετο πάνω στο κύμα,το πλαστικό χρήμα,την αργομισθία,το παραγοντιλίκι,την οφσόρ στα νησιά Κέιμαν,τη διαπλοκή,το χρηματιστηριακό ντελίριο,το διακοποδάνειο,τη μποτίλια ουίσκι με τα ξηροκάρπια,τα τσουλιά στην κόκα,την τηλεοπτική κονσομασιόν,τους σπόνσορες,τους χορηγούς,την αποκαλυπτική δημοσιογραφία των εκβιασμών,το στεγαστικό για την πισίνα στο εξοχικό,την κομματόσκυλη ασυλία...
...ήμουν μικράκι,πέντε χρονώ,δε θυμάμαι παρά τη μέρα πριν,την επιστράτευση και τις σειρήνες και το φόβο των γονιών μου
- μετά γύρισα στο παιχνίδι,την αφέλεια,τη χαρά τού παιδιου,μεγάλωσα ευτυχής κι ήσυχος κι ελεύθερος και καλομαθημένος κι άνετος και δεν έτυχε να γειωθώ τη συμφορά πριν περάσουν χρόνια
-έμαθα να ζω με τα δεδομένα,τα βεβαιωμένα των θεσμών,στο Κράτος Ελληνική Δημοκρατία,συνάντησα ωραίους ανθρώπους και μικρότητα σωρό,μεγάλωσα,δούλεψα από μικρός,βρέθηκα ν'ακούω,να μιλώ,να διαβάζω,να μαθαίνω,να κοιτάζω,ν'απορώ,ν'αμφιβάλω,να ζητώ,να χρειάζομαι.
...τί απέγινε η Ελπίδα δεν ξέρω,ποιος φταίει πιο πολύ που ήρθε σκοτεινιά και μάθαμε την Απελπισία για Μέλλον,την Αγανάκτηση για θέση και την Κραυγή για συμπεριφορά,το θάνατό σου τη ζωή μου,την απατεωνιά και την τζάμπα μαγκιά ως ιδεολογία,τη φτήνεια ως εφόδιο,την απαίδευτη ευκολία για λόγο,την απερισκεψία για ημιμάθεια προσόν ανόδου κι ελιγμών,το ψέμα,την ανηθικότητα,την επίδειξη,την αλαζονία,τον εγωισμό,την υπεροψία,το ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε,το βόλεμα,την κακοήθη ασύδοτη θεσιθηρία,το κάρφωσε,άρπαξε,καπάρωσε,κρύψε,έλα μωρέ δε θα σε βρει κανείς,δε βαριέσαι αδερφέ...
Μπερδεύω όσα ζήσαμε με το Πολίτευμα που έχει σήμερα Επέτειο Επανίδρυσης
- ο δικτάτορας Παπαδόπουλος μια καρικατούρα κλοουνίστικη στα ντοκυμαντέρ που κανείς δε βλέπει πια -
η Χούντα των Αγορών μοράζεται την καθαρότητα των φασιστικών τραμπούκικων εκλεγμένων εκλεκτών μας Βουλευτών που εμείς στείλαμε να προστατέψουν τη Δημοκρατία μας
-που δεν είμαι σίγουρος αν μ'αρέσει πια και δεν ξέρω και πώς αλλιώς να προστατέψω την επιθυμία μου να σ'ακούω,να διαφωνώ,να διαμαρτύρομαι και να μη νιώθω πως κινδυνεύω,να με δείρεις,να με κρεμάσεις στην πλατεία,να με πυροβολήσεις στο σκοτάδι...
Δεν ξέρω τί έχει μετά
-πάντως πριν,είχε αφέλεια,απλότητα,αθωότητα,αμεριμνησία και προσμονή.
πώς έγινε η εκμετάλλευση όγκος ασήκωτη μαυρίλα στην καρδιά δεν είμαι σίγουρος.
Σήμερα μετρώ τριανταοκτώ χαμένα χρόνια.
-σαν σήμερα,το 1974 έγινε η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο κι η δικτατορία κατέρρευσε στην αδυναμία της να οργανώσει έστω την Επιστράτευση και τελικά,εν μέσω φόβων για εισβολή και στον Έβρο ή τα Νησιά μας παρέδωσαν στους Πολιτικούς τη νύχτα τής 23ης προς 24 Ιουλίου...
Το φιλμάκι τής 24ής Ιουλίου πριν 38 χρόνια προβάλεται σε κάθε επέτειο ως το ντοκουμέντο τής λα'ι'κής υποστήριξης στην αποκατάσταση τής Δημοκρατίας
-μ'αρέσουν τ'ασπρόμαυρα Επίκαιρα,μού προκαλούν συγκίνηση,ψάχνω κι επικεντρώνομαι στα πρόσωπα,κοιτάζω τώρα στο αρχείο τής ΕΡΤ εκείνη τη νύχτα,στο Σύνταγμα,στην παραλιακή ώς το αεροδρόμο πλήθος έβγαινε και ζητωκραύγαζε...τί;...προφανώς όχι τον Καραμανλή που επέστρεφε αναβαπτιζόμενος Σωτήρ τού Έθνους...ή τανκς;..
...στα χαμόγελα και τα ευτυχισμένα βλέμματα βλέπεις την Ελπίδα πως η ζωή θ'αλλάξει,η εποχή θ'αλλάξει,όλα θα γίνουν ξανά...
-πώς ήταν η ζωή τότε; ποια φτώχεια,ποια εγκατάλειψη,πόση αδικία,πόσα τ'ανάποδα,τα όνειρα στα μαξιλάρια,τ'ανόθευτα χωριά,η αστική υπεροψία...ω!είχε καύσωνα κι εκείνο το καλοκαίρι;...δεν υπήρχε αιρκοντίσιον...γρήγορο ίντερνετ; μα, δεν είχαν υπολογιστές!...οι περισσότεροι ούτε καν τηλεόραση,στο τηλέφωνο έπαιρνες το μηδέν για να καθαρίσει η γραμμή τού καλωδίου ...τί θα πει κινητό;...όλα αυτά ήταν αμερικάνικα φιλμ επιστημονικής φαντασίας...
- στα ξερονήσια εκτοπισμένοι,στα χωράφια είλωτες μεροδούλι μεροφάι,στις γειτονιές κοκκινόχωμα κι αυλές,οι πρώτες νεοαστικές περιοχές τής Αθήνας μάθαιναν σέικ και μια συσκευή που λεγόταν Πλυντήριο να γλιτώσουν το τρίψιμο στη σκάφη...
Δεν ξέρω τί περίμεναν οι ασπρόμαυροι αφανείς των ξεσηκωμένων ανθρώπων το τόσο μακρινό μας 1974...
...προφανώς όχι τη διαφθορά,τη λαμογιά,το κλέψε νά'χεις,το ρουσφέτι,την προμήθεια,το λάδωμα,το φακελάκι,το νεοπλουτισμό,το σκυλάδικο Σαββάτο,τη ρεμούλα,την παρασιτία,την κλίκα,την απάτη,το επίδομα μα'ι'μού,το αυθαίρετο πάνω στο κύμα,το πλαστικό χρήμα,την αργομισθία,το παραγοντιλίκι,την οφσόρ στα νησιά Κέιμαν,τη διαπλοκή,το χρηματιστηριακό ντελίριο,το διακοποδάνειο,τη μποτίλια ουίσκι με τα ξηροκάρπια,τα τσουλιά στην κόκα,την τηλεοπτική κονσομασιόν,τους σπόνσορες,τους χορηγούς,την αποκαλυπτική δημοσιογραφία των εκβιασμών,το στεγαστικό για την πισίνα στο εξοχικό,την κομματόσκυλη ασυλία...
...ήμουν μικράκι,πέντε χρονώ,δε θυμάμαι παρά τη μέρα πριν,την επιστράτευση και τις σειρήνες και το φόβο των γονιών μου
- μετά γύρισα στο παιχνίδι,την αφέλεια,τη χαρά τού παιδιου,μεγάλωσα ευτυχής κι ήσυχος κι ελεύθερος και καλομαθημένος κι άνετος και δεν έτυχε να γειωθώ τη συμφορά πριν περάσουν χρόνια
-έμαθα να ζω με τα δεδομένα,τα βεβαιωμένα των θεσμών,στο Κράτος Ελληνική Δημοκρατία,συνάντησα ωραίους ανθρώπους και μικρότητα σωρό,μεγάλωσα,δούλεψα από μικρός,βρέθηκα ν'ακούω,να μιλώ,να διαβάζω,να μαθαίνω,να κοιτάζω,ν'απορώ,ν'αμφιβάλω,να ζητώ,να χρειάζομαι.
...τί απέγινε η Ελπίδα δεν ξέρω,ποιος φταίει πιο πολύ που ήρθε σκοτεινιά και μάθαμε την Απελπισία για Μέλλον,την Αγανάκτηση για θέση και την Κραυγή για συμπεριφορά,το θάνατό σου τη ζωή μου,την απατεωνιά και την τζάμπα μαγκιά ως ιδεολογία,τη φτήνεια ως εφόδιο,την απαίδευτη ευκολία για λόγο,την απερισκεψία για ημιμάθεια προσόν ανόδου κι ελιγμών,το ψέμα,την ανηθικότητα,την επίδειξη,την αλαζονία,τον εγωισμό,την υπεροψία,το ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε,το βόλεμα,την κακοήθη ασύδοτη θεσιθηρία,το κάρφωσε,άρπαξε,καπάρωσε,κρύψε,έλα μωρέ δε θα σε βρει κανείς,δε βαριέσαι αδερφέ...
Μπερδεύω όσα ζήσαμε με το Πολίτευμα που έχει σήμερα Επέτειο Επανίδρυσης
- ο δικτάτορας Παπαδόπουλος μια καρικατούρα κλοουνίστικη στα ντοκυμαντέρ που κανείς δε βλέπει πια -
η Χούντα των Αγορών μοράζεται την καθαρότητα των φασιστικών τραμπούκικων εκλεγμένων εκλεκτών μας Βουλευτών που εμείς στείλαμε να προστατέψουν τη Δημοκρατία μας
-που δεν είμαι σίγουρος αν μ'αρέσει πια και δεν ξέρω και πώς αλλιώς να προστατέψω την επιθυμία μου να σ'ακούω,να διαφωνώ,να διαμαρτύρομαι και να μη νιώθω πως κινδυνεύω,να με δείρεις,να με κρεμάσεις στην πλατεία,να με πυροβολήσεις στο σκοτάδι...
Δεν ξέρω τί έχει μετά
-πάντως πριν,είχε αφέλεια,απλότητα,αθωότητα,αμεριμνησία και προσμονή.
πώς έγινε η εκμετάλλευση όγκος ασήκωτη μαυρίλα στην καρδιά δεν είμαι σίγουρος.
Σήμερα μετρώ τριανταοκτώ χαμένα χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου