Το καλοκαίρι έχει την πόλη εχθρό - κι η Κυριακή είναι το παραμύθι της "παραλίας",η ουρά στο δρόμο για τη θάλασσα,ο πανικός της ρακέτας και της αναζήτησης άδειας ομπρέλας,τα ουρλιαχτά των μαμάδων μην και πνιγεί το βλαστάρι σε μια κουταλιά νερό και ο συναγωνισμός χυμώδεις πλαστικές σε ασεξουαλικά στριγκάκια εναντίον των λαδωμένων κοιλιακών - μια βουτιά με τόσο άγχος..
...να λείπει...είμαι έντεκα χρόνια στην Αθήνα και μπάνιο κάνω μόνο στη ντουζιέρα τού σπιτιού μου...
...άλλωστε,αυτή είναι η πόλη που φανταζόμουν γειτονιά μου και μόνο όταν λείπουν όλοι κάτι κρατά απ' τη μνήμη της κοινότητας-κι ας μάθαμε να φοβόμαστε τις άγνωστες διαλέκτους,τις περίεργες φυλές και τ' απροσδιόριστα των ξένων...μην ανησυχείτε,οι Κυριακές είναι πάντα και παντού ίδιες...
...στις σκιές και τους πεζοδρόμους τρέχουν και παίζουν τα παιδιά,πανικοβλημένες μάνες τα κυνηγούν μην και πέσουν και χτυπήσουν...
...στα περίπτερα κουβέντα,χαρτιά και μπίρες...πόσες μπίρες ν' αντέξεις μες το λιοπύρι,οι ξέμπαρκοι άντρες σκνίπα απ' το ξημέρωμα...κι υπαίθριες ψησταριές...
...αλλά η ατραξιόν είναι οι κυρίες από την Αφρική που στολίζονται τις ντόπιες παραδοσιακές στολές/ρούχα πολύχρωμα,σχέδια και ριχτά και καπέλα και γιρλάντες,παν στις τοπικές εκκλησιές,κρατάν την παράδοση ψάχνοντας επαφή στο δικό τους "άλλο" κόσμο...σήμερα βλέπω μια να στέκεται έξω απ' την πολυκατοικία με τη φίλη της να τής τραβά φωτογραφία,θα τη στείλουν "μακριά",να δουν εκεί πως έχει εδώ τη νέα της ζωή...
...και οι εναπομείναντες παλιοί και παλιές κυρίες των Αθηνών,ύφος λίγο κουρασμένο,αγοράζουν ντομάτες και καρπούζι απ' την ανοιχτή φρουταγορά,ξεχασμένοι ίσως,μελαγχολικοί,αστοί αριστοκράτες που έχασαν επεισόδια και τα παιδιά τους επίσης χαμένα,μεγάλωσαν,πήγαν στα προάστεια,αρχίσαν διακοπές,λείπουν,κάτι να λείπει κι απ'το βλέμμα,περπατούν νωχελικά,κοιτάζοντας τους καβγάδες πιωμένων φωνακλάδων μαύρων με τρόμο...
...πώς γίναμε έτσι...πώς ξεχνάμε εύκολα,η φτώχια,η πίεση,η αγωνία -καλοκαίρι και κανείς δεν θέλει να είναι εδώ...
...στην Αχαρνών στα πεζοδρόμια τα παζάρια κι οι μπόγοι με τα κλεμένα ή τα δεύτερο χέρι υπάρχοντα σε μεταπώληση...αραιά και που σακαράκες αυτοκίνητα με διαπασών ανατολίτικες μουσικές ή φορτωμένα αξεσουάρ και λαμπυρίζουν σπορ μοντέλα με ρώσσικη μπιτ,φάτσες ψευτομαφιόζικα ζόρικα παιδάκια με αμάνικα.ρέιμπαν γυαλί και καμάκι σε ταλαιπωρημένες ψιλοβιζιτούδες...
...στα καφενεία κοιτάζουν οι αιώνιοι πρεφαδόροι,αρχίσαν οι ουζομεζέδες και πολιτική ανάλυση τών, για μια μέρα πρωθυπουργών... κι απορούν από πού μαζεύτηκαν όλοι αυτοί...
-δεν είναι ν ' απορείς πώς το καμίνι γίνεται καραβάνι και πού να βρεθεί ελπίδα και πώς να γίνει επαφή πολιτισμών που μόνο κοινό σήμερα είναι ο ιδρώτας...
-κοντά σαράντα υπό σκιάν,ανεμιστήρες κι ερκοντίσιον φουλ,ντιλιβεράδες αρχίσαν δουλειά νωρίς,δεν έχει εδώ γύρω δυνατότητα για ταβερνάκι,αν είχαν μία θά'ταν παραλία,ξεκίνησαν νωρίς το πρωί όσοι αντέχουν ταλαιπωρία,να πάρουν το τρόλει φορτωμένοι παιδιά,τσάντες,σωσίβια,πετσέτες,ψάθες,να κατέβουν Ακαδημίας,να φύγουν για 'Αλιμο ή μακρινό ταξίδι στη Βάρκιζα...
...παραδίδομαι στη ζέστη,για εφημερίδες βγήκα και ξεχάστηκα να χαζεύω παιχνίδια και να μαθαίνω ξένες γλώσσες,είμαι Πατησίων και κοιτάζω μακριά την κίτρινη συννεφιά της κάψας γύρω απ' την Ακρόπολη...οι τουρίστες που ξέμειναν στην πόλη θα ψάχνουν μια σκιά στους Αέρηδες και στα κλιματιζόμενα της Πλάκας...
...εδώ οι ξέμπαρκοι σε σκηνικό ασπρόμαυρης εποχής,περηφάνεια κι εξαθλίωση...στην πλατεία Αμερικής είναι τρεις καρτοτηλεφωνικοί θάλαμοι κι έχει ουρά να περιμένουν υπομονετικά να μιλήσουν με πατρίδα,μακάρι να ήξερα τί λένε,πώς μεταφέρουν ποια ζωή,πώς αντέχουν και τί ζητούν και τί τους παρηγορεί μια φωνή σε ποια αισθήματα...στα παγκάκια ξαπλωμένοι,ξυπόλητοι,τρων και πίνουν και μαλώνουν-πάλι μαλώνουν...σύννεφο κι η φούντα,μυρίζει μπόχα και περιπολία τριάδα αστυνομία και τρέχουν να κρυφτούν...
Ξέμεινα εδώ,μετράμε μέρες να φύγουμε,ναρθεί ο Αύγουστος να γίνει το θαύμα,να φύγει από πάνω μας το άγχος ενός χρόνου - κι αν φέτος θαύμα θα είναι έστω δυο μπάνια χωρίς αγωνία χρεωκοπίας σκιά και παγωνιά μέσα μας,ας γίνει να προλάβουμε καλοκαίρι να μυρίσουμε,κάτι σαν παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του...
-πού θα πάει,θαρθεί η ώρα της βαλίτσας και τα εισιτήρια κατάστρωμα,θα πάμε θάλασσα και θά'ναι Κυριακή...
...στην έρημη Αθήνα μόνο μετανάστες μιαν ατέλειωτη Κυριακή με καύσωνα, θα τριγυρνάνε οι κα'υ'μοί και δεν θά'χει μία το πορτοφόλι,θα καίει ο τόπος κι ώς και τα τζιτζίκια θα σωπαίνει η άπνοια,στα πεζοδρόμια παγκόσμιος χάρτης επιβίωσης με κόστος διαλυμένη πόλη και πελαγωμένος κοινωνικός ιστός να χάνεται στη βαρβαρότητα και την αδυναμία κοινού τόπου,εδώ που όλοι ξένοι νιώθουν και σαν εχθροί αντιμετωπίζονται και επιζούν σκεπτόμενοι πως..."μια κακιά τύχη μάς πέταξε εδώ"...
εδώ,
το λίκνο τού Πολιτισμού δεν έχει αέρα καλοκαίρι και πνίγεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου