ΤΑ ΜΥΡΜΗΓΚΙΑ ΚΙ ΟΙ ΕΛΕΦΑΝΤΕΣ

Ψηφίζω εδώ κι εικοσιτρία χρόνια,σε όλες τις κάλπες,γενικές,ευρωπα'ι'κές και δημοτικές Εκλογές...προσπαθώ να θυμηθώ τα πολιτικά μου είδωλα...αυτούς που θαύμαζα,εμπιστεύτηκα κι ακούμπησα πάνω τους τη χαμένη λέξη τής χαμένης μας ζωής - την Ελπίδα.

Παλιά νόμιζα πως οι ωραίες ιδέες όμορφα προσωποποιούνται και γίνονται πράξεις από φωτεινά μυαλά που φέρνουν με ορμή την κίνηση τού κόσμου και πάμε όλοι μπροστά,στην επόμενη δημιουργική περίοδο,στις καλύτερες μέρες...απ'τον Τσε στον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ,τον Γκάντι και τον Μαντέλα,τη Μελίνα και τον Λεωνίδα.

Αυτά,παλιά,στην οργισμένη μου εφηβεία - γρήγορα συνειδητοποίησα πως να πετώ στα σύννεφα είναι υπέροχη αίσθηση,αποκλειστικά προσωπικής χρήσης γι αντοχή στ'ανάποδα των καιρών και το προσωπικό μου ψώνισμα να φαντάζομαι ζωή χαρισάμενη ξάπλα στις παραδείσιες βίλες εσαεί ξάστερων οριζόντων κατέρρευσε μαζί με τα Είδωλά μου στις (ανθρώπινες) αδυναμίες τους
-κι έμαθα πως οι δικές μου πληγές είναι αυτές που με προχωρούν απέναντι...κι ό,τι αξίζει,ν'αγαπώ τα λάθη μου,πάντα αμφιβάλοντας για τις μεγαλόστομες σταυροφορίες,μακριά τής αυτοθαυμαζόμενης αυθεντίας οποιουδήποτε.

Αυτές τις ατελείωτες μέρες τής παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου χαζεύω στα βίντεο,τις εικόνες και τις φωτογραφίες των κομματικών συναθροίσεων τους κλακαδόρους των Αρχηγών,δεν προσέχω τις εναλλασόμενες κοινοτυπίες και τις μπουρδολογίες τής παραληρηματικής τους εγωπάθειας κι επικεντρώνομαι στο ακροατήριό τους,μελετώ φάτσες τριγύρω,στάσεις,αντιδράσεις,μορφασμούς,αυτούς που κρατούν σημαιούλες,που φωνάζουν,χειροκροτούν,ζητωκραυγάζουν,σπρώχνονται να φανούν,χαίρονται να τούς απαθανατίζουν οι κάμερες,ιδρώνουν να περάσουν στην πρώτη  καρεκλοσειρά,παθιάζονται  να σφίξουν το χέρι,ν'αγκαλιάσουν τον Μεγάλο,να τον φιλήσουν,να τού πουν "είσαι η ελπίδα μας..."...(πήδα,πήδα μας...)

Παρασκευή μεσημέρι στις δώδεκα,δυο χιλιάδες άνθρωποι μαζεύτηκαν στην Αθηνα'ί'δα να δουν τον ΤσεΤσίπρα...αλήθεια,δεν έχουν κάτι άλλο να κάνουν όλοι αυτοί; ποιοι είναι; πού εργάζονται; ποιος τούς έδωσε ρεπό; πώς πήραν άδεια; γιατί δεν δουλεύουν όπως εσύ κι εγώ; γιατί χαίρονται κι αγαλιάζονται  "με λογισμό κι όνειρο"; τί ειλικρινώς προσμένουν,εκτός απ'το να παραδώσουν ψυχή βαθειά στην καλύτερη Ελλάδα που τούς υπόσχεται ο τιτανομέγιστος οδηγητής τους; ποιο κέρδος επενδύουν στο μέλλον τους δίπλα του;

Και άντε να καταλάβω τούς "άλλους"...
...στον "η Παναγιά μαζί μου" Σαμαρά ονειρεύονται εκτός από διορισμό στο καραβοτσακισμένο Δημόσιο την Αγιά Σοφιά να ξαναδοξολογείται τής ορθοδόξου λιτανείας επανακάμψαντων γαλανόλευκων πατριωτολάγνων...
...στην Ιωσηφίνα Αλέκα στοιχίζονται προσευχόμενοι και σταλινοπροσηλωμένοι πάντα έτοιμοι για την επανάσταση,μην έρθει και δεν βγουν πάραυτα με τ'όπλο παραπόδα,εσαεί αραχνιασμένοι ιστορικής αγκύλωσης...
-δε θέλω να πιστεύω πως σ'αυτήν που ξέρουμε ελευθεριάζουσα κι ονειροπόλα Αριστερά τής πανσπερμίας ιδεών,ο συνεκτικός κρίκος που τη φέρνει Φανατισμένη,Μαχόμενη Αερολογία είναι η πολυπόθητη Εξουσία...δεν μπορεί να πουλάς κι εσύ Ελπίδα χτυπώντας με πάταγο το πόδι στο τσιμέντο σαν παιδί κακομαθημένο που δεν τού πήρανε παιχνίδι (και κάτω απ'τα μπετά δεν τρέχει παραλία...)...γεννιέται ελπίδα μ'ανέκδοτα;

Όλους αυτούς τους μήνες των ανελέητων μέτρων,τής φοροκαταιγίδας,της πρόσκρουσης με την κρυμένη αλήθεια μιας καταχρεωμένης  χώρας και στην αγυρτία των δαιμονισμένων στο κυνήγι υπερκερδών τους Αγορών,εσύ  ετοίμαζες ένα αφελές,πρόχειρο κι απραγματοποίητο Λεύκωμα Ευχών,αποδεικνύοντας το αδιέξοδο των μέτριων κι ανίκανων πολιτικών "γραφείου" με την καταιγιστική ορμή αναδιάταξης δομών,κανόνων και θεσμών...

 -σχεδόν σε πλανητική διάσταση,ένα δομικό συστημικό πρόβλημα αντιμετωπίζεται στη Φανταστική Μεγάλη Ελλάδα μ'αγέρωχους τσαμπουκάδες κι απομονωμένους ολικούς αρνητές συνεργασίας και σύμπραξης,παρά μόνο όσων συμφωνούν μαζί σου...

- κι απορώ που δεν καταλαβαίνουν τα,αριθμητικών δεδομένων,μυρμήγκια τη ματαιότητα να επιτίθενται να δείρουν ελέφαντες κι υπόσχονται και δεσμεύονται πως το μόνο που χρειαζόμαστε είναι να φυσήξουμε όλοι μαζί (οι κατά το δοκούν "πλειοψηφία" ),μια συγκεκριμένη μέρα και ώρα και θα συντριβεί με μιας η μουχλιασμένη συντηρητική Ευρώπη,θα καταστραφεί ο στυγνός καπιταλισμός και θα δώσουμε μια χαστούκα να πλαντάξει στο κλάμα σύμπασα η γραφειοκρατία των στυγνών μηχανισμών τής δόλιας τραπεζοκρατίας...

Θα πείς...τί ξέρω και τί να μάθω εγώ,ο συμβιβασμένος μικροαστός απ'τους ιδεολόγους τού Απόλυτου...να πιστεύω πως πρέπει πάντα να ξέρεις πού πατάς και πού πηγαίνεις,την κατάσταση που βρίσκεσαι,τη δύναμη και τα δεδομένα τής συγκυρίας,τις συμμαχίες,τις βοήθειες,τις εναλλακτικές προοπτικές εν μέσω κρίσης...ψιλά γράμματα...εμείς οι τρομοκρατημένοι καναπεδάτοι,υποταγμένοι,έμπλεοι τύψεων που δε θαυμάζουμε τούς φευγάτους,που σιγά μην κλάψουν,σιγά μη φοβηθούν κι ανέβηκαν στη στέγη να ζήσουν στα σύννεφα...

Δεν ξέρεις τίποτ'άλλο, απ'το ν' αλλάζεις τον κόσμο
- ήθελα μόνο να μου υποσχεθείς δεκαπέντε μέρες διακοπές τον Αύγουστο...