Θέλω να σας πω για το τέλος τής Ευρώπης και της Ελλάδας το ναυάγιο,το τέλος τής ζωής όπως την ξέραμε όλοι - αλλά τελικά θα γράψω μια ιστορία για μια παλιά ζωή...και για μια ταινία...
Σήμερα ανέβασα απ' την αποθήκη έναν πίνακα κλεισμένο χρόνια στο χαρτόνι σε μιαν άκρη,στην υγρασία και την εγκατάλειψη - πέταξα τα χαρτιά,πήρα σφυρί και καρφί,άνοιξα τρύπα στον τοίχο και τον κρέμασα να τον κοιτώ με νοσταλγία πού'ρθε πάλι στο φως - μια αφίσα έκανα κάδρο και να,πάλι στην κρεβατοκάμαρα,απ' την ταινία "Τιτανικός"...
γελάτε ε;σάς ακούω...ξενέρωτη αμερικανιά,τί δουλειά έχει στο σπίτι ενός σαραντάχρονου αυτό το γλυκανάλατο μελόδραμα...απολογούμαι και θυμάμαι και πώς να ξεχάσω δηλαδή μια ταινία που πήγα,είδα και πλήρωσα εισιτήριο...δεκατέσσερις (14) φορές; !
...ήμουν εικοσιτρία,μόνος,χαμένος κι ονειροπαρμένος,όλα υπερβολικά,πιο μόνος δεν γινόταν,ούτε σχέση,ούτε παρέες,οι φίλοι μ' εγκατέλειπαν,άδεια η ζωή μου,βαρετή,επίπονα οικογενειακά δράματα,κουρασμένος κιόλας,χωρίς πυξίδα,χωρίς μέλλον και μόνο ταξίδια φανταζόμουν,μόνο χάρτες ξεφύλλιζα,βιβλία,περιοδικά,εφημερίδες και σινεμά και τάση φυγής κι αλκοόλ κι εξομολογήσεις σε κλειστά τηλέφωνα(δεν είχαμε κινητά ακόμα,δεν υπήρχε ίντερνετ) και δακρύβρεχτα γράμματα χωρίς παραλήπτες.
...μπήκα στη σκοτεινή αίθουσα Κυριακή 12 το μεσημέρι,στις 4 που γύρισα σπίτι έκλαιγα με λυγμούς και κράτησα πρησμένος ώς το επόμενο πρωί ασταμάτητα,η μάνα μου σταυροκοπιόταν και ρωτούσε τί μού συμβαίνει,ο πατέρας ανησυχούσε ποιος με πείραξε - είχα συγκρουστεί με το παγόβουνο των προσδοκιών μου και πνίγηκα οριστικά και αμετάκλητα,έπρεπε ν' αλλάξω ζωή,να προλάβω να τα γνωρίσω όλα,να σμίξω,ν' αγαπήσω,ειδικά αυτό,το love story,αυτό το αστείο που είναι ο ρομαντικός μου ιστός ήρθε και μ' έπνιξε,μιλούσα στη δουλειά για την ταινία και χαιρέκακα με δούλευαν,τούς έλεγα δεν είναι ο Ντι Κάπριο και η Γουίνσλετ,ήταν το μπουντρούμι μου όπως των κατατρεγμένων κι η πρώτη θέση το κατάστρωμα με δειλινό τα χρώματα κι ανατολή μου τα συντρίμια,το μήνυμα πως βουλιάζω και γερνάω νέο παιδί ακόμα,χαζό και μονόχνωτο,μπερδεμένο,καλομαθημένο,ρουτινιασμένο,έλεγα θέλει κότσια,άλματα,φόβο να ρισκάρεις για το Μέλλον και πάθος,έρωτα,δόσιμο,να την κοιτάξεις στα μάτια και να της πεις ανοίγει το σύμπαν στην αγκαλιά σου- αλλά εγώ δεν είχα τίποτα,δεν ήξερα τί μου γινόταν,δεν ήξερα πώς θα τ' αλλλάξω όλα,πώς να κερδίσω έστω μια μέρα,πώς δεν θα μουχλιάσω,πώς να μεγαλώσω,πώς να φύγω απ' την πόλη που με κρατούσε κάτω...
...από τότε μού έμεινε και το παρατσούκλι,ΤιταΝίκος,ως εξερευνητής αισθημάτων...τρομάρα μου...και η αφίσα πίνακας,να μ'ακολουθεί παντού,στις μετακομίσεις ώς τώρα πάει κι έρχεται,αλλάζει σπίτια και πόλεις,αφήνεται σε πατάρια κι αποθήκες και σκονίζεται μεταφέροντας τη μνήμη της μανιακής Τιτανικίτιδας και τώρα γελώ με το παθιασμένο θεατή των κυμάτων τού Κάμερον που δε φανταζόταν πόσες αναποδιές και χωρίς παγόβουνα,αλλά με διαρκή ναυάγια τού επεφύλασε η πορεία...
-δυο χρόνια πριν ο υπουργός Παπακωνσταντίνου παρομοίασε την Ελλάδα με τον Τιτανικό και κάτι με τσίμπησε να τον ξαναβγάλω φόρα παρτίδα στην καθημερινότητά μου,απέναντι απ' το κρεβάτι,πρώτη ματιά μόλις ξυπνήσω και τελευταία πριν κοιμηθώ,το μότο στην αφίσα "nothing on earth could come between them"...πώς τα μπερδεύω τώρα,να μπει ανάμεσά μας μια χρεωκοπία ίσως,το ρημαγμένο ευρώ,η χώρα που κατατρέχεται ωκεανούς των λαθών της,το μπουρδελοκράτος,οι φοροφυγάδες,οι ανικανάχρηστοι πολιτικοί μας καθ'εικόνα και ομοίωση των πλειοψηφιών τους,οι αργόσχολοι,οι εισοδηματίες,οι τεμπέληδες τής εύφορης δημοσιοκοιλάδας,τα δάνεια,τα χαράτσια κι οι φτωχοί
-τί σχέση έχουν τόσα πεζά φριχτά τεχνοκρατικά πολιτικονομικά δράματα με τη μεγάλη φυγή ενός Ταξιδιού χωρίς Αύριο...τί αξίζει να σωθεί όταν διαλυθεί μια χώρα που φαντάστηκε θα πετάξει ψηλά και ξεχάστηκε πως το εισιτήριό της είχε κουπί και κάρβουνο στ' αμπάρια και μακριά απ' τη σουίτα κατάστρωμα με θέα χλιδή και ζωή κότα κι ούτε κοιτούσε πέρα απ' τη μύτη της τα παγόβουνα και τους καρχαρίες που τής ξημέρωναν τα αβαθή όλων των χαμένων χρόνων της;
Αν γύριζα εγώ την ταινία δεν θα έπνιγα τον ήρωα - εδώ έξω που βουλιάζουμε δεν υπάρχουν ούτε ήρωες,ούτε σωτηρία και δεν θα έρθει κανένα πλοίο να μάς περιμαζέψει και ποιος νοιάζεται για φιλιά κι όρκους αγάπης,αυτά είναι παραμύθια και το πιο μεγάλο ψέμα,η μεγάλη μας ανάγκη να εμπιστευτούμε,να πιστέψουμε και να ελπίσουμε πάλι -ή τελικά αυτό είναι το μοναδικό μας στοίχημα κι αποκούμπι στα δύσκολα ένα βλέμμα,ένα άγγιγμα,εγώ κι εσύ Μαζί- ακούγεται σχεδόν θρησκευόμενο παραλήρημα,αλλά ας ξεκινήσουμε απ' τη συνειδητοποίηση ποιοι είμαστε και πού πάμε...
κλείσε το dvd,σβήσε την οθόνη,βγες απ' τον Τιτανικό,μόνο η Αγάπη θα σωθεί,πάμε μαζί στα θαύματα.
Σήμερα ανέβασα απ' την αποθήκη έναν πίνακα κλεισμένο χρόνια στο χαρτόνι σε μιαν άκρη,στην υγρασία και την εγκατάλειψη - πέταξα τα χαρτιά,πήρα σφυρί και καρφί,άνοιξα τρύπα στον τοίχο και τον κρέμασα να τον κοιτώ με νοσταλγία πού'ρθε πάλι στο φως - μια αφίσα έκανα κάδρο και να,πάλι στην κρεβατοκάμαρα,απ' την ταινία "Τιτανικός"...
γελάτε ε;σάς ακούω...ξενέρωτη αμερικανιά,τί δουλειά έχει στο σπίτι ενός σαραντάχρονου αυτό το γλυκανάλατο μελόδραμα...απολογούμαι και θυμάμαι και πώς να ξεχάσω δηλαδή μια ταινία που πήγα,είδα και πλήρωσα εισιτήριο...δεκατέσσερις (14) φορές; !
...ήμουν εικοσιτρία,μόνος,χαμένος κι ονειροπαρμένος,όλα υπερβολικά,πιο μόνος δεν γινόταν,ούτε σχέση,ούτε παρέες,οι φίλοι μ' εγκατέλειπαν,άδεια η ζωή μου,βαρετή,επίπονα οικογενειακά δράματα,κουρασμένος κιόλας,χωρίς πυξίδα,χωρίς μέλλον και μόνο ταξίδια φανταζόμουν,μόνο χάρτες ξεφύλλιζα,βιβλία,περιοδικά,εφημερίδες και σινεμά και τάση φυγής κι αλκοόλ κι εξομολογήσεις σε κλειστά τηλέφωνα(δεν είχαμε κινητά ακόμα,δεν υπήρχε ίντερνετ) και δακρύβρεχτα γράμματα χωρίς παραλήπτες.
...μπήκα στη σκοτεινή αίθουσα Κυριακή 12 το μεσημέρι,στις 4 που γύρισα σπίτι έκλαιγα με λυγμούς και κράτησα πρησμένος ώς το επόμενο πρωί ασταμάτητα,η μάνα μου σταυροκοπιόταν και ρωτούσε τί μού συμβαίνει,ο πατέρας ανησυχούσε ποιος με πείραξε - είχα συγκρουστεί με το παγόβουνο των προσδοκιών μου και πνίγηκα οριστικά και αμετάκλητα,έπρεπε ν' αλλάξω ζωή,να προλάβω να τα γνωρίσω όλα,να σμίξω,ν' αγαπήσω,ειδικά αυτό,το love story,αυτό το αστείο που είναι ο ρομαντικός μου ιστός ήρθε και μ' έπνιξε,μιλούσα στη δουλειά για την ταινία και χαιρέκακα με δούλευαν,τούς έλεγα δεν είναι ο Ντι Κάπριο και η Γουίνσλετ,ήταν το μπουντρούμι μου όπως των κατατρεγμένων κι η πρώτη θέση το κατάστρωμα με δειλινό τα χρώματα κι ανατολή μου τα συντρίμια,το μήνυμα πως βουλιάζω και γερνάω νέο παιδί ακόμα,χαζό και μονόχνωτο,μπερδεμένο,καλομαθημένο,ρουτινιασμένο,έλεγα θέλει κότσια,άλματα,φόβο να ρισκάρεις για το Μέλλον και πάθος,έρωτα,δόσιμο,να την κοιτάξεις στα μάτια και να της πεις ανοίγει το σύμπαν στην αγκαλιά σου- αλλά εγώ δεν είχα τίποτα,δεν ήξερα τί μου γινόταν,δεν ήξερα πώς θα τ' αλλλάξω όλα,πώς να κερδίσω έστω μια μέρα,πώς δεν θα μουχλιάσω,πώς να μεγαλώσω,πώς να φύγω απ' την πόλη που με κρατούσε κάτω...
...από τότε μού έμεινε και το παρατσούκλι,ΤιταΝίκος,ως εξερευνητής αισθημάτων...τρομάρα μου...και η αφίσα πίνακας,να μ'ακολουθεί παντού,στις μετακομίσεις ώς τώρα πάει κι έρχεται,αλλάζει σπίτια και πόλεις,αφήνεται σε πατάρια κι αποθήκες και σκονίζεται μεταφέροντας τη μνήμη της μανιακής Τιτανικίτιδας και τώρα γελώ με το παθιασμένο θεατή των κυμάτων τού Κάμερον που δε φανταζόταν πόσες αναποδιές και χωρίς παγόβουνα,αλλά με διαρκή ναυάγια τού επεφύλασε η πορεία...
-δυο χρόνια πριν ο υπουργός Παπακωνσταντίνου παρομοίασε την Ελλάδα με τον Τιτανικό και κάτι με τσίμπησε να τον ξαναβγάλω φόρα παρτίδα στην καθημερινότητά μου,απέναντι απ' το κρεβάτι,πρώτη ματιά μόλις ξυπνήσω και τελευταία πριν κοιμηθώ,το μότο στην αφίσα "nothing on earth could come between them"...πώς τα μπερδεύω τώρα,να μπει ανάμεσά μας μια χρεωκοπία ίσως,το ρημαγμένο ευρώ,η χώρα που κατατρέχεται ωκεανούς των λαθών της,το μπουρδελοκράτος,οι φοροφυγάδες,οι ανικανάχρηστοι πολιτικοί μας καθ'εικόνα και ομοίωση των πλειοψηφιών τους,οι αργόσχολοι,οι εισοδηματίες,οι τεμπέληδες τής εύφορης δημοσιοκοιλάδας,τα δάνεια,τα χαράτσια κι οι φτωχοί
-τί σχέση έχουν τόσα πεζά φριχτά τεχνοκρατικά πολιτικονομικά δράματα με τη μεγάλη φυγή ενός Ταξιδιού χωρίς Αύριο...τί αξίζει να σωθεί όταν διαλυθεί μια χώρα που φαντάστηκε θα πετάξει ψηλά και ξεχάστηκε πως το εισιτήριό της είχε κουπί και κάρβουνο στ' αμπάρια και μακριά απ' τη σουίτα κατάστρωμα με θέα χλιδή και ζωή κότα κι ούτε κοιτούσε πέρα απ' τη μύτη της τα παγόβουνα και τους καρχαρίες που τής ξημέρωναν τα αβαθή όλων των χαμένων χρόνων της;
Αν γύριζα εγώ την ταινία δεν θα έπνιγα τον ήρωα - εδώ έξω που βουλιάζουμε δεν υπάρχουν ούτε ήρωες,ούτε σωτηρία και δεν θα έρθει κανένα πλοίο να μάς περιμαζέψει και ποιος νοιάζεται για φιλιά κι όρκους αγάπης,αυτά είναι παραμύθια και το πιο μεγάλο ψέμα,η μεγάλη μας ανάγκη να εμπιστευτούμε,να πιστέψουμε και να ελπίσουμε πάλι -ή τελικά αυτό είναι το μοναδικό μας στοίχημα κι αποκούμπι στα δύσκολα ένα βλέμμα,ένα άγγιγμα,εγώ κι εσύ Μαζί- ακούγεται σχεδόν θρησκευόμενο παραλήρημα,αλλά ας ξεκινήσουμε απ' τη συνειδητοποίηση ποιοι είμαστε και πού πάμε...
κλείσε το dvd,σβήσε την οθόνη,βγες απ' τον Τιτανικό,μόνο η Αγάπη θα σωθεί,πάμε μαζί στα θαύματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου