Ξέρω τί θα κάνω αυτά τα Χριστούγεννα - και μ' αρέσει να είμαι στο πατρικό μου σπίτι,στη Θεσσαλονίκη,με τους δικούς μου,τους καλούς μου φίλους,με κουβέντα,κρασάκι,μουσικές,η ώρα να μην την προλαβαίνουμε που περνάει κι η μνήμη να καλεί μαζί μας τούς απόντες -τους οριστικά ή προσωρινά,η καρδιά μοιρασμένη,να γελάσει; να δακρύσει;...νοσταλγία ανακωχή στη θλίψη,τα όμορφα γλυκόπικρα παιχνίδια "θυμάσαι";...πάντα,όλους!
Αν όμως μπορούσα ν' ανοίξω την πόρτα και νά'ρθει κι άλλη παρέα,απ' τον έξω κόσμο,τους μακρινούς αγνώστους ωραίους ανθρώπους που τρόπος μαγικός τούς φέρνει λες κι είναι οι δικοί μου ξένοι,οι ήρωές μου,πρότυπα κι ενδιάμεσοι κρίκοι που ενώνουν τα ασύνδετα γεγονότα κι όσα πυροτεχνήματα γεννά ο φτωχός μου νους,αυτοί που χρόνια αγαπώ κι ας μη συνάντησα ποτέ,διαβάζω,ακούω,ξέρω γι αυτούς και πες ήρθαν φέτος αυτή τη νύχτα των Χριστουγέννων στο δικό μας τραπέζι,ν' ανοίξουμε ένα κόκκινο κρασί ακόμα,να βάλουμε τζάκι και δυνατή φωτιά,να κρατήσουν ώς το ξημέρωμα οι συστάσεις,ν' αρχίσουνε τα θαύματα...
...Θά'θελα να έρθει η ερμηνεύτρια ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ,να κουβεντιάσουμε πώς αγγίζει την ψυχή,πώς η σιωπή γίνεται μελωδία,πώς τα αισθήματα αλλάζουν τη ροή τού κόσμου,πώς μπαίνει το χάδι στη μουσική κι απλώνει ζεστασιά και πάθος και δύναμη κι ελπίδα,να μού πει πώς έχει την ευτυχία να δημιουργεί σύμπαντα με νότες,πώς καταφέρνει να χωρά τόσα ταξίδια αγκαλιές και σώματα,όλα σε δυο ώρες επαφή κι έγνοια,πώς τραγουδά και πετάει ψηλά κι εμείς αντάμα της στα σύννεφα και στην καλή πλευρά τ' ουρανού και τού μυαλού μας.
...Θά'θελα νά'ρθει ο καθηγητής ΓΙΩΡΓΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑΚΗΣ, να φέρει τ'άστρα και τα όρια τού ανθρώπου πέρα απ' τα σύνορα,να ωθήσει τη σκέψη μακριά απ' την πίσσα,το σκοτάδι και τη βρωμιά των καιρών και να λάμψει το Χώρο,το Χρόνο και το παραμύθι τής Δημιουργίας σ' όλες τις διαστάσεις τού ανείπωτου,επεξηγητής πώς φτιάχτηκε το όλον,πού πάμε,ποιο Φως θα κρατά τα καλοκαίρια μας φεγγαροφτιαγμένα στα μαλλιά της,πόσοι συνταξιδευτές των πλανητών έχουμε ελπίδα να δημιουργήσουμε νέες σκέψεις,νέες κοινωνίες,νέες αμφιβολίες,νέα σύνορα επαφών στο άπειρό μας κοινό αύριο.
...Θά'θελα να μπει κι η ΜΕΛΙΝΑ,ολοζώντανη όπως όλοι οι Θεοί,την ώρα που ο λυγμός για τους φευγάτους τού κόσμου τούτου θεριεύει να γελάσει κελαριστά,να σπάσει τη στενοχώρια,να φυσήξει ένταση πάθους και το γέλιο της να πλημμυρίσει γιορτή το σπίτι,να τη ρωτήσω πού βρήκε δύναμη να πολεμήσει όσα τη φόβισαν,μ' αυτά τα μάτια να ξεχωρίζει σε ποιους θα δώσει και την ψυχή και το σώμα για έναν σκοπό,πώς ένα φιλί καίει το κακό ριζικό,η απέραντη άδολη αγάπη να γίνει μαχαιριά στο ψέμα και τη συντήρηση,η μούχλα κι ο αναχρονισμός να λιώσουν και να πιστέψω ξανά στο ανοιχτό μυαλό και την αύρα που κινεί τον κόσμο όλο.
...Θά'θελα να'ρθει ο δημοσιογράφος και συγγραφέας ΦΡΕΝΤΥ ΓΕΡΜΑΝΟΣ,γιατί ξέχασα πώς η Ευγένεια και το Ήθος φτιάχνουν την κοινωνία δυνατή,πώς δεν είναι σαράκι να μαθαίνεις,να ταξιδεύεις,να συναναστρέφεσαι μ'όλους τους μικρούς και μεγάλους πολιτισμούς, ποιο απ' την επικαιρότητα επιλέγεις,το διαμάντι απ' το στραφταλισμένο τσίγγο,στην Ιστορία να βλέπεις πίσω,στις απλές λεπτομέρειες αισθημάτων που οδηγούν ενστικτωδώς τους πρωταγωνιστές σε λάθη και μεγαλοσύνες,να μού ξαναγνωρίσει πώς μοιράζεσαι τη στιγμή και το ταλέντο και δεν τρελαίνεασαι με τη δημοσιότητα και συνεχίζεις να χαρίζεις σα παιδί ξεκάθαρα,σαγηνευτικά,αντικειμενικά στον υποκειμενισμό διαμορφωμένης προσωπικής ματιάς,χωρίς να ξεπέφτεις στην αλαζονία,την Αλήθεια πίσω απ' τις πομφόλυγγες.
...Θά'θελα τον ΓΙΑΝΝΗ ΔΙΑΚΟΓΙΑΝΝΗ,απόψε στην περιγραφή τού ουράνιου τόξου πάνω απ' τα γήπεδα τού κόσμου,πώς γίνεται μια μπάλα παγκόσμια γλώσσα κι επαφή πολυπολιτισμική,πώς ξεπερνιούνται πόλεμοι και μίση και διαφορές και προκαταλήψεις,πού λάτρεψε τα ματς και τους ανθρώπους τής χαμένης ομάδας που συνέχισαν το γλέντι τού αγώνα,γελώντας για τη λατρεία της συμμετοχής,να μάθω τις άγνωστες μακρινές μου χώρες,τους παράξενους ρυθμούς στις κερκίδες,σε φυλές,τραγούδια,χρώματα,θρησκείες,συνθήματα,συνήθειες,γούρια,ιδεοληψίες,προσευχές,τελετές,
ύμνους - όλη η βεντάλια ανοιχτή στο 90λεπτο μάθημα ζωής.
...Θά'θελα να'ρθει η ηθοποιός ΜΑΡΙΑ ΝΑΥΠΛΙΩΤΟΥ,ν' ακούσω πώς φτιάχνεις ατμόσφαιρα με μια ματιά,μια κίνηση,μια λέξη,πώς δημιουργείς χαρακτήρα και χάνεσαι στην ψυχή ενός χάρτινου ήρωα και δίνεις πρότυπο και πάθος και σώμα και στίγμα και ρόλο μοιράζεις στο θεατή να νιώσει,να καταλάβει,να σκεφθεί,ν' απορρίψει,να συναισθανθεί τη μαγεία τού να τριγυρίζει εποχές,κοινωνίες,να δώσει σιωπή και φωνή,να θέλει να γευτεί τα πάθη,να φανταστεί πως αγαπά,μοιράζεται,μισεί,αντιμάχεται,χορεύει,παθιάζεται,απορρίπτει,πώς μπαίνεις σε μια σκηνή και γίνεσαι κομμάτι άλλης ζωής,πώς φτιάχνεται μυθοπλασία και σβήνει σε μια παράσταση η καθημερινότητα απλώνοντας η φαντασία εκεί που πετούν οι λέξεις και τα κείμενα.
...Θά'θελα να'ρθεί η συγγραφέας ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ,πρώτα πολιτική κουβέντα,απόλαυση μαζί της,για να μάθω ν' αμφιβάλλω ξανά,για να βρω επιχειρήματα να ξεσκουριάσω τις βεβαιότητές μου,να ξανασκεφτώ ποια σιγουράκια είναι παγίδες μουχλιασμένης άγνοιας,ένας κοινωνικός πολτός πώς ξαναδίνει σπόρο σκέψης και κίνησης,η μνήμη κοινωνική συνείδηση,νέες ιδέες,συλλογικότητες χτισμένες μ' αυταπάρνηση,το μοίρασμα,η αφομοίωση,η διαφορετικότητα,η συναντίληψη κι η αλληλεγγύη,να μού χαρίσει τη δημιουργική αντίθεση και τον ένλογο θυμό της κι ύστερα φευγάτοι στις σελίδες με τις ιστορίες της,μυθιστορήματα τού περιπλανώμενου κόσμου, να με πετάξει λόγια/εικόνες μαγικών πόλεων,να ξυπνήσω Χριστούγεννα στη Νέα Υόρκη (η νυχτερινή πράσινη φωτογραφία κι η φωτισμένη γέφυρα στο φόντο,πίσω απ' τα κειμενάκια αυτού τού blog είναι ασφαλώς η γέφυρα τού Μανχάταν),εκεί που μοναχικοί καθημερινοί άνθρωποι μαθαίνουν απ' την απώλεια και την αστάθεια των καιρών να πιστεύουν σε παντοτινούς όρκους παιδιάστικων υποσχέσεων ξανά.
...Θά'θελα να'ρθει κι ο ποιητής ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ,για ν' ακούσω τις ιστορίες τής περιήγησής του στην αληθινή ιστορική περιπέτεια τής πατρίδας,πώς γύρισε τον κόσμο στις πρωτεύουσσες που θήτευσε πρεσβευτής,να μού βάλει χρώματα στ' ασπρόμαυρα επίκαιρα των δεκαετιών τού '40-'50-'60,πώς τα γεγονότα σημαδεύουν τους ανθρώπους,τα δύσκολα και δίσεκτα χρόνια τής διαμόρφωσης,να μού δείξει πώς προχωρούν οι λαοί όταν καίγονται στην αδυναμία συνύπαρξης κι οι δυσκολίες,τα μίση κι οι μορφές των ηγεσιών κι οι διαφορές διαλύουν την κοινωνική ειρήνη,πετώντας τα χρυσοπράσινα φύλλα στο πέλαγος,ανίσχυροι,άβουλοι και μοιραίοι,πώς συμπυκνώνονται τόσα πολλά σ' ένα στίχο που στοιχειώνει τις εποχές,πώς "πήραμε τη ζωή μας λάθος' κι αλλάξαμε ζωή".
...Να είναι Χριστούγεννα σαν τώρα,η παρέα να μεγαλώνει,όλοι μου οι αγαπημένοι ήσυχοι,γαληνεμένοι,αμέριμνοι,μονιασμένοι,αγκαλιασμένοι κι υγιείς.
Η Γιορτή είναι ένα γλυκό ψέμα,πως η Ζωή θα έχει μόνο ευτυχισμένα χρόνια
- κι οι στιγμές αρκούν,να ονειρεύομαι και ν' αντέχω...
...ξέρω τί θα ευχηθώ αυτά τα Χριστούγεννα,νά'ναι όλοι καλοτάξιδοι κι ας μην πάει κανείς μας πουθενά πέρα απ' τα κοινά μας θαύματα,να περάσουμε καλά σήμερα,κανένας μονάχος,κανείς φτωχών αισθημάτων,καμιά άδεια αγκαλιά κι ας είναι η φαντασία παρέα και ψυχή βαθειά απόψε τούτη τη βραδυά!
Καλά Χριστούγεννα!
Αν όμως μπορούσα ν' ανοίξω την πόρτα και νά'ρθει κι άλλη παρέα,απ' τον έξω κόσμο,τους μακρινούς αγνώστους ωραίους ανθρώπους που τρόπος μαγικός τούς φέρνει λες κι είναι οι δικοί μου ξένοι,οι ήρωές μου,πρότυπα κι ενδιάμεσοι κρίκοι που ενώνουν τα ασύνδετα γεγονότα κι όσα πυροτεχνήματα γεννά ο φτωχός μου νους,αυτοί που χρόνια αγαπώ κι ας μη συνάντησα ποτέ,διαβάζω,ακούω,ξέρω γι αυτούς και πες ήρθαν φέτος αυτή τη νύχτα των Χριστουγέννων στο δικό μας τραπέζι,ν' ανοίξουμε ένα κόκκινο κρασί ακόμα,να βάλουμε τζάκι και δυνατή φωτιά,να κρατήσουν ώς το ξημέρωμα οι συστάσεις,ν' αρχίσουνε τα θαύματα...
...Θά'θελα να έρθει η ερμηνεύτρια ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ,να κουβεντιάσουμε πώς αγγίζει την ψυχή,πώς η σιωπή γίνεται μελωδία,πώς τα αισθήματα αλλάζουν τη ροή τού κόσμου,πώς μπαίνει το χάδι στη μουσική κι απλώνει ζεστασιά και πάθος και δύναμη κι ελπίδα,να μού πει πώς έχει την ευτυχία να δημιουργεί σύμπαντα με νότες,πώς καταφέρνει να χωρά τόσα ταξίδια αγκαλιές και σώματα,όλα σε δυο ώρες επαφή κι έγνοια,πώς τραγουδά και πετάει ψηλά κι εμείς αντάμα της στα σύννεφα και στην καλή πλευρά τ' ουρανού και τού μυαλού μας.
...Θά'θελα νά'ρθει ο καθηγητής ΓΙΩΡΓΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑΚΗΣ, να φέρει τ'άστρα και τα όρια τού ανθρώπου πέρα απ' τα σύνορα,να ωθήσει τη σκέψη μακριά απ' την πίσσα,το σκοτάδι και τη βρωμιά των καιρών και να λάμψει το Χώρο,το Χρόνο και το παραμύθι τής Δημιουργίας σ' όλες τις διαστάσεις τού ανείπωτου,επεξηγητής πώς φτιάχτηκε το όλον,πού πάμε,ποιο Φως θα κρατά τα καλοκαίρια μας φεγγαροφτιαγμένα στα μαλλιά της,πόσοι συνταξιδευτές των πλανητών έχουμε ελπίδα να δημιουργήσουμε νέες σκέψεις,νέες κοινωνίες,νέες αμφιβολίες,νέα σύνορα επαφών στο άπειρό μας κοινό αύριο.
...Θά'θελα να μπει κι η ΜΕΛΙΝΑ,ολοζώντανη όπως όλοι οι Θεοί,την ώρα που ο λυγμός για τους φευγάτους τού κόσμου τούτου θεριεύει να γελάσει κελαριστά,να σπάσει τη στενοχώρια,να φυσήξει ένταση πάθους και το γέλιο της να πλημμυρίσει γιορτή το σπίτι,να τη ρωτήσω πού βρήκε δύναμη να πολεμήσει όσα τη φόβισαν,μ' αυτά τα μάτια να ξεχωρίζει σε ποιους θα δώσει και την ψυχή και το σώμα για έναν σκοπό,πώς ένα φιλί καίει το κακό ριζικό,η απέραντη άδολη αγάπη να γίνει μαχαιριά στο ψέμα και τη συντήρηση,η μούχλα κι ο αναχρονισμός να λιώσουν και να πιστέψω ξανά στο ανοιχτό μυαλό και την αύρα που κινεί τον κόσμο όλο.
...Θά'θελα να'ρθει ο δημοσιογράφος και συγγραφέας ΦΡΕΝΤΥ ΓΕΡΜΑΝΟΣ,γιατί ξέχασα πώς η Ευγένεια και το Ήθος φτιάχνουν την κοινωνία δυνατή,πώς δεν είναι σαράκι να μαθαίνεις,να ταξιδεύεις,να συναναστρέφεσαι μ'όλους τους μικρούς και μεγάλους πολιτισμούς, ποιο απ' την επικαιρότητα επιλέγεις,το διαμάντι απ' το στραφταλισμένο τσίγγο,στην Ιστορία να βλέπεις πίσω,στις απλές λεπτομέρειες αισθημάτων που οδηγούν ενστικτωδώς τους πρωταγωνιστές σε λάθη και μεγαλοσύνες,να μού ξαναγνωρίσει πώς μοιράζεσαι τη στιγμή και το ταλέντο και δεν τρελαίνεασαι με τη δημοσιότητα και συνεχίζεις να χαρίζεις σα παιδί ξεκάθαρα,σαγηνευτικά,αντικειμενικά στον υποκειμενισμό διαμορφωμένης προσωπικής ματιάς,χωρίς να ξεπέφτεις στην αλαζονία,την Αλήθεια πίσω απ' τις πομφόλυγγες.
...Θά'θελα τον ΓΙΑΝΝΗ ΔΙΑΚΟΓΙΑΝΝΗ,απόψε στην περιγραφή τού ουράνιου τόξου πάνω απ' τα γήπεδα τού κόσμου,πώς γίνεται μια μπάλα παγκόσμια γλώσσα κι επαφή πολυπολιτισμική,πώς ξεπερνιούνται πόλεμοι και μίση και διαφορές και προκαταλήψεις,πού λάτρεψε τα ματς και τους ανθρώπους τής χαμένης ομάδας που συνέχισαν το γλέντι τού αγώνα,γελώντας για τη λατρεία της συμμετοχής,να μάθω τις άγνωστες μακρινές μου χώρες,τους παράξενους ρυθμούς στις κερκίδες,σε φυλές,τραγούδια,χρώματα,θρησκείες,συνθήματα,συνήθειες,γούρια,ιδεοληψίες,προσευχές,τελετές,
ύμνους - όλη η βεντάλια ανοιχτή στο 90λεπτο μάθημα ζωής.
...Θά'θελα να'ρθει η ηθοποιός ΜΑΡΙΑ ΝΑΥΠΛΙΩΤΟΥ,ν' ακούσω πώς φτιάχνεις ατμόσφαιρα με μια ματιά,μια κίνηση,μια λέξη,πώς δημιουργείς χαρακτήρα και χάνεσαι στην ψυχή ενός χάρτινου ήρωα και δίνεις πρότυπο και πάθος και σώμα και στίγμα και ρόλο μοιράζεις στο θεατή να νιώσει,να καταλάβει,να σκεφθεί,ν' απορρίψει,να συναισθανθεί τη μαγεία τού να τριγυρίζει εποχές,κοινωνίες,να δώσει σιωπή και φωνή,να θέλει να γευτεί τα πάθη,να φανταστεί πως αγαπά,μοιράζεται,μισεί,αντιμάχεται,χορεύει,παθιάζεται,απορρίπτει,πώς μπαίνεις σε μια σκηνή και γίνεσαι κομμάτι άλλης ζωής,πώς φτιάχνεται μυθοπλασία και σβήνει σε μια παράσταση η καθημερινότητα απλώνοντας η φαντασία εκεί που πετούν οι λέξεις και τα κείμενα.
...Θά'θελα να'ρθεί η συγγραφέας ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ,πρώτα πολιτική κουβέντα,απόλαυση μαζί της,για να μάθω ν' αμφιβάλλω ξανά,για να βρω επιχειρήματα να ξεσκουριάσω τις βεβαιότητές μου,να ξανασκεφτώ ποια σιγουράκια είναι παγίδες μουχλιασμένης άγνοιας,ένας κοινωνικός πολτός πώς ξαναδίνει σπόρο σκέψης και κίνησης,η μνήμη κοινωνική συνείδηση,νέες ιδέες,συλλογικότητες χτισμένες μ' αυταπάρνηση,το μοίρασμα,η αφομοίωση,η διαφορετικότητα,η συναντίληψη κι η αλληλεγγύη,να μού χαρίσει τη δημιουργική αντίθεση και τον ένλογο θυμό της κι ύστερα φευγάτοι στις σελίδες με τις ιστορίες της,μυθιστορήματα τού περιπλανώμενου κόσμου, να με πετάξει λόγια/εικόνες μαγικών πόλεων,να ξυπνήσω Χριστούγεννα στη Νέα Υόρκη (η νυχτερινή πράσινη φωτογραφία κι η φωτισμένη γέφυρα στο φόντο,πίσω απ' τα κειμενάκια αυτού τού blog είναι ασφαλώς η γέφυρα τού Μανχάταν),εκεί που μοναχικοί καθημερινοί άνθρωποι μαθαίνουν απ' την απώλεια και την αστάθεια των καιρών να πιστεύουν σε παντοτινούς όρκους παιδιάστικων υποσχέσεων ξανά.
...Θά'θελα να'ρθει κι ο ποιητής ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ,για ν' ακούσω τις ιστορίες τής περιήγησής του στην αληθινή ιστορική περιπέτεια τής πατρίδας,πώς γύρισε τον κόσμο στις πρωτεύουσσες που θήτευσε πρεσβευτής,να μού βάλει χρώματα στ' ασπρόμαυρα επίκαιρα των δεκαετιών τού '40-'50-'60,πώς τα γεγονότα σημαδεύουν τους ανθρώπους,τα δύσκολα και δίσεκτα χρόνια τής διαμόρφωσης,να μού δείξει πώς προχωρούν οι λαοί όταν καίγονται στην αδυναμία συνύπαρξης κι οι δυσκολίες,τα μίση κι οι μορφές των ηγεσιών κι οι διαφορές διαλύουν την κοινωνική ειρήνη,πετώντας τα χρυσοπράσινα φύλλα στο πέλαγος,ανίσχυροι,άβουλοι και μοιραίοι,πώς συμπυκνώνονται τόσα πολλά σ' ένα στίχο που στοιχειώνει τις εποχές,πώς "πήραμε τη ζωή μας λάθος' κι αλλάξαμε ζωή".
...Να είναι Χριστούγεννα σαν τώρα,η παρέα να μεγαλώνει,όλοι μου οι αγαπημένοι ήσυχοι,γαληνεμένοι,αμέριμνοι,μονιασμένοι,αγκαλιασμένοι κι υγιείς.
Η Γιορτή είναι ένα γλυκό ψέμα,πως η Ζωή θα έχει μόνο ευτυχισμένα χρόνια
- κι οι στιγμές αρκούν,να ονειρεύομαι και ν' αντέχω...
...ξέρω τί θα ευχηθώ αυτά τα Χριστούγεννα,νά'ναι όλοι καλοτάξιδοι κι ας μην πάει κανείς μας πουθενά πέρα απ' τα κοινά μας θαύματα,να περάσουμε καλά σήμερα,κανένας μονάχος,κανείς φτωχών αισθημάτων,καμιά άδεια αγκαλιά κι ας είναι η φαντασία παρέα και ψυχή βαθειά απόψε τούτη τη βραδυά!
Καλά Χριστούγεννα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου