Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος,απών...
Στον τοίχο,στο στενό των Εξαρχείων που δολοφονήθηκε,έμαθα ζωγράφισαν πριν λίγες μέρες το σκίτσο του κι έγραψαν "ζεις στους αγώνες μας" - λυπάμαι διαφωνώ!
...δεν ζει- κι ήταν παιδί για να στεφθεί Οπλαρχηγός Αγωνιστών
- ήταν 16 χρονών,γούσταρε χαβαλέ κι αδρεναλίνη,είχε άποψη αλλά και τρέλα,είχε μαγκιά και θράσος,όλοι έτσι είμαστε στα δεκάξι,νομίζουμε όλα είναι μπροστά,δικά μας,ενθουσιασμό είχε,πάθος και τσαμπουκά
-δεν υπολόγισε τον άρρωστο,τον ψυχοπαθή φονιά του,για τον Αλέξη ήταν παιχνίδι,δεν μπορούσε να φανταστεί πως ζούσε την τελευταία του στιγμή στον κόσμο όταν συνάντησε τον Κορκονέα
- ήταν παιδί,δεκάξι χρονών κι ο αλήτης τον πυροβόλησε δυο φορές...
( Έμαθα πως ο συγκατηγορούμενος τού δολοφόνου αφέθηκε ελεύθερος - γιατί; επειδή δεν πάτησε σκανδάλη; τί έκανε όταν ο άλλος έβγαλε πιστόλι; τού φώναξε "τί κάνεις; ρε συ είναι παιδί!"; τον τράβηξε πίσω; τού'δωσε δυο ανάποδες να συνέλθει;...και μετά,όταν ο Αλέξης ψυχοραγούσε,πώς έφυγε αδιάφορος; ούτε καν ένα ασθενοφόρο να καλέσει για βοήθεια; - γιατί αφέθηκε ελεύθερο αυτό το καθήκι; )
"Ζει στους αγώνες μας" - όχι,όχι,δεν γίνεται Αφίσα ένα νεκρό παιδί,δεν είναι Σημαία κανενός,σπέκουλα για πλιάτσικο από κανένα
- τότε,εκείνο το μαύρο σαββατοκύριακο που κάηκε η Αθήνα γέμισε η πόλη άλλο ένα σύνθημα
"αυτές οι νύχτες είναι τού Αλέξη"...λυπάμαι,αλλά η καταστροφή δεν είναι ζωή,οι σπασμένες βιτρίνες δεν είναι νιότη,ένας 16χρονος θέλει γέλια,τραγούδια,φιλιά,αγάπη,δοτικότητα,παρέες - γλέντι ταιριάζει,όχι μπάχαλο.
Χουλιγκανάκια,αναρχοφρικιά τής μολότωφ,ο Αλέξης είναι αλεξικέραυνος στα αντιεξουσιαστικά σας παιχνιδάκια,η τρομολαγνεία κι η βεντέτα σας με τους μπάτσους δεν δικαιώνεται από καμιά εφηβική ορμή εμπειρίας σε κάτι τόσο παλαιακό,ρουτινιάρικο,ξεπερασμένο,μονότονα αφόρητο,τυχοδιωκτικό και ψυχωτικό παραλήρημα,το "πόλεμος στο Κράτος" είναι κατάντια μιας δήθεν διαφορετικότητας που καπηλεύεστε,μια ελέω Βίας Βασιλεία τού Τρόμου - το ίδιο φασίζουσα όπως κάθε Εξουσία καταναγκαστικής ψευδοσυμμαχικότητας που καταλήγει Συμμορία
- ο Αλέξης δεν μπορεί να στρατολογηθεί για διασπορά τού Μίσους κανενός
Πάντα επιβάλλονται οι κραυγές,πάντα επικρατεί το κτήνος κι επιβάλεται η σιωπή,σκέψη πουθενά,διώκεται,έρχεται αφασία και παρακμή απ' τους ξερόλες όλων των -ισμών,διαλύεται ο κοινωνικός ιστός,εξουθενώνεται κάθε συναίσθημα - είναι λύκοι κι ουρλιάζουν,είμαστε άνθρωποι με σκυφτό κεφάλι στην αγριάδα τού Απόλυτου...
Γιορτάζω σήμερα,ποτέ όμως απ' το Δεκέμβρη τού 2008 δε θα είναι η ονομαστική μου γιορτή το ίδιο κι ας μην άλλαξαν πολλά,όσα φαντάστηκαν οι στρατοί των ψευδεξεγερμένων,δε φέραν τη Νέα Κοινωνία,δεν έπεσε η σάπια Βαστίλη - κι η Δημοκρατία ίσως και να συγχωρεί τους παρανο'ι'κούς εχθρούς της
- η ζωή χειροτέρεψε,τζάμπα συνθήματα,τζάμπα διάλα όλα,η πόλη κλείστηκε στον εαυτό της και τρόμαξε πολύ,χάθηκε οριστικά το κέντρο της,η Αθήνα κλειδαμπαρώθηκε,να μη περνά η φωτιά από διπλή λαμαρίνα,οι ατσαλόκασες φέρνουν παγωνιά,θλιβερή η απουσία χρωμάτων,χαντακώθηκε μια πρωτεύουσσα απ' όσους βάλαν στοίχημα ποιος θα εκμεταλλευτεί πιο ύπουλα το Αθώο Παιδί,ποιος θα κηλιδώσει αθλιότερα το Αίμα ενός 16χρονου...
Πώς να γίνει πανηγύρι στ' αποκα'ί'δια,πώς να ξανακερδηθεί το στοίχημα και να φέρει μια γιορτή στην Αθήνα,μια ανάσα,να κυλήσει καθάριο νεράκι και ν' ανθίσουν πάλι τα δέντρα,να μπει αεράκι,η σπορά να ξαναφέρει τη μνήμη γαλήνια όπως αξίζει για ένα παιδί,να παραμείνει λουλουδάκι
-τον είπαν Αλέξη και σήμερα και πάντα ΑΠΩΝ...πέθανε,πάει,τέλος αμετάκλητα - αλίμονο για όλους.
Στον τοίχο,στο στενό των Εξαρχείων που δολοφονήθηκε,έμαθα ζωγράφισαν πριν λίγες μέρες το σκίτσο του κι έγραψαν "ζεις στους αγώνες μας" - λυπάμαι διαφωνώ!
...δεν ζει- κι ήταν παιδί για να στεφθεί Οπλαρχηγός Αγωνιστών
- ήταν 16 χρονών,γούσταρε χαβαλέ κι αδρεναλίνη,είχε άποψη αλλά και τρέλα,είχε μαγκιά και θράσος,όλοι έτσι είμαστε στα δεκάξι,νομίζουμε όλα είναι μπροστά,δικά μας,ενθουσιασμό είχε,πάθος και τσαμπουκά
-δεν υπολόγισε τον άρρωστο,τον ψυχοπαθή φονιά του,για τον Αλέξη ήταν παιχνίδι,δεν μπορούσε να φανταστεί πως ζούσε την τελευταία του στιγμή στον κόσμο όταν συνάντησε τον Κορκονέα
- ήταν παιδί,δεκάξι χρονών κι ο αλήτης τον πυροβόλησε δυο φορές...
( Έμαθα πως ο συγκατηγορούμενος τού δολοφόνου αφέθηκε ελεύθερος - γιατί; επειδή δεν πάτησε σκανδάλη; τί έκανε όταν ο άλλος έβγαλε πιστόλι; τού φώναξε "τί κάνεις; ρε συ είναι παιδί!"; τον τράβηξε πίσω; τού'δωσε δυο ανάποδες να συνέλθει;...και μετά,όταν ο Αλέξης ψυχοραγούσε,πώς έφυγε αδιάφορος; ούτε καν ένα ασθενοφόρο να καλέσει για βοήθεια; - γιατί αφέθηκε ελεύθερο αυτό το καθήκι; )
"Ζει στους αγώνες μας" - όχι,όχι,δεν γίνεται Αφίσα ένα νεκρό παιδί,δεν είναι Σημαία κανενός,σπέκουλα για πλιάτσικο από κανένα
- τότε,εκείνο το μαύρο σαββατοκύριακο που κάηκε η Αθήνα γέμισε η πόλη άλλο ένα σύνθημα
"αυτές οι νύχτες είναι τού Αλέξη"...λυπάμαι,αλλά η καταστροφή δεν είναι ζωή,οι σπασμένες βιτρίνες δεν είναι νιότη,ένας 16χρονος θέλει γέλια,τραγούδια,φιλιά,αγάπη,δοτικότητα,παρέες - γλέντι ταιριάζει,όχι μπάχαλο.
Χουλιγκανάκια,αναρχοφρικιά τής μολότωφ,ο Αλέξης είναι αλεξικέραυνος στα αντιεξουσιαστικά σας παιχνιδάκια,η τρομολαγνεία κι η βεντέτα σας με τους μπάτσους δεν δικαιώνεται από καμιά εφηβική ορμή εμπειρίας σε κάτι τόσο παλαιακό,ρουτινιάρικο,ξεπερασμένο,μονότονα αφόρητο,τυχοδιωκτικό και ψυχωτικό παραλήρημα,το "πόλεμος στο Κράτος" είναι κατάντια μιας δήθεν διαφορετικότητας που καπηλεύεστε,μια ελέω Βίας Βασιλεία τού Τρόμου - το ίδιο φασίζουσα όπως κάθε Εξουσία καταναγκαστικής ψευδοσυμμαχικότητας που καταλήγει Συμμορία
- ο Αλέξης δεν μπορεί να στρατολογηθεί για διασπορά τού Μίσους κανενός
Πάντα επιβάλλονται οι κραυγές,πάντα επικρατεί το κτήνος κι επιβάλεται η σιωπή,σκέψη πουθενά,διώκεται,έρχεται αφασία και παρακμή απ' τους ξερόλες όλων των -ισμών,διαλύεται ο κοινωνικός ιστός,εξουθενώνεται κάθε συναίσθημα - είναι λύκοι κι ουρλιάζουν,είμαστε άνθρωποι με σκυφτό κεφάλι στην αγριάδα τού Απόλυτου...
Γιορτάζω σήμερα,ποτέ όμως απ' το Δεκέμβρη τού 2008 δε θα είναι η ονομαστική μου γιορτή το ίδιο κι ας μην άλλαξαν πολλά,όσα φαντάστηκαν οι στρατοί των ψευδεξεγερμένων,δε φέραν τη Νέα Κοινωνία,δεν έπεσε η σάπια Βαστίλη - κι η Δημοκρατία ίσως και να συγχωρεί τους παρανο'ι'κούς εχθρούς της
- η ζωή χειροτέρεψε,τζάμπα συνθήματα,τζάμπα διάλα όλα,η πόλη κλείστηκε στον εαυτό της και τρόμαξε πολύ,χάθηκε οριστικά το κέντρο της,η Αθήνα κλειδαμπαρώθηκε,να μη περνά η φωτιά από διπλή λαμαρίνα,οι ατσαλόκασες φέρνουν παγωνιά,θλιβερή η απουσία χρωμάτων,χαντακώθηκε μια πρωτεύουσσα απ' όσους βάλαν στοίχημα ποιος θα εκμεταλλευτεί πιο ύπουλα το Αθώο Παιδί,ποιος θα κηλιδώσει αθλιότερα το Αίμα ενός 16χρονου...
Πώς να γίνει πανηγύρι στ' αποκα'ί'δια,πώς να ξανακερδηθεί το στοίχημα και να φέρει μια γιορτή στην Αθήνα,μια ανάσα,να κυλήσει καθάριο νεράκι και ν' ανθίσουν πάλι τα δέντρα,να μπει αεράκι,η σπορά να ξαναφέρει τη μνήμη γαλήνια όπως αξίζει για ένα παιδί,να παραμείνει λουλουδάκι
-τον είπαν Αλέξη και σήμερα και πάντα ΑΠΩΝ...πέθανε,πάει,τέλος αμετάκλητα - αλίμονο για όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου