Είμαι τυχερός άνθρωπος - το Πάσχα είναι απόλυτα ταυτισμένο με μνήμες γιορτής...
Είναι όλα ζαχαρωμένα,φωτεινά,χαρούμενα - το γέλιο κι απέραντες αγκαλιές - τα παιδικά χρόνια είναι το σπίτι των θειων μου στην Καλαμαριά...λες κι ανεβαίνω τώρα τα σκαλοπάτια προς την πίσω αυλή με τα μεγάλα δέντρα και την παχιά σκιά και ο σκύλος τρελαίνεται που τον δέσαμε και δεν θα καεί στα κάρβουνα και στη θέα της τεράστιας σούβλας και το 18κιλο τ' αρνάκι ανάσκελα να θρέψει εικοσιπέντε νοματαίους,τραπέζι στρωμένο τα κάτασπρα τραπεζομάντηλα,σπιτικοί μεζέδες ν' αρχίσουν οι μαστόροι το τσίμπημα,βάλε κι άλλο σκόρδο στο τζατζίκι,αγγουροντοματοσαλάτα και φέτα,καρέκλες να φέρουν τα παιδιά απ' τη γειτονιά,ο παππούς έστησε ήδη χορό με τα πρώτα τσάμικα στο ραδιάκι,άρχισαν κι οι πρώτες πιρουνιές,λαδολεμονάτο πέρασμα στο σφαχτό,ρετσίνες για τους ψήστες,ουζάκι οι κυρίες και τα πίτσικα πορτοκαλάδες - μαζεύτηκαν κι οι άντρες γύρω απ' τη θράκα κι αραδιάζουν απόψεις για το τελειότερο ψήσιμο...πότε θα κατέβει τ' αρνί μια σκάλα πιο κάτω,αφρίσαν τα μπούτια,μην παρακαίτε το λαιμό,θα σπάσει ο σπάγγος/γιατί δεν το δέσατε σωστά,ποιος τσίμπησε τ' αμελέτητα -γλέντι,τραγούδι,ευχές και να διαλέξω το πιο γερό κόκκινο αυγό μη μου το σπάσουνε,η γιαγιά μού δίνει κρυφά το χαρτζηλίκι της Λαμπρής,αλλά εγώ τριγυρίζω το ψυγείο για το σοκολατένιο αυγό που τού'χω αφήσει δυο αυτιά μόνο-
ήλιος!ένας ήλιος ολόλαμπρος και στην καρδιά μου μέσα!
Το σπίτι στην Καλαμαριά έγινε πολυκατοικία και στις πρώτες δυσκολίες πουλήθηκε κι η αυλή δεν υπάρχει πια κι αρνούμαι να περάσω από κει κι οι μεγάλοι τού τραπεζιού χαθήκαν οριστικά και τα ξαδέρφια μου σκορπίσαν - βλεπόμαστε ,τα κλασσικά,σε γάμους και κηδείες - αλλά "το Πάσχα εκεί!" είναι ο συνδετικός κρίκος κι ας τ' ακολουθεί ο λυγμός των απόντων,κρατάει γερά,ένεση γαλήνης και ξαστεριά στις θύελες,το μυαλό,η καρδιά,πάντα παιδιά.
Πάντα καλή παρέα,πάντα επίθεση στον οβελία,επιχείρηση "τραγανή πέτσα",πολύβουες συντροφιές,θυμάμαι εκδρομές με τον μπαμπά και τη μαμά,μεγαλώνουμε,Πολύχρονο,Νέα Πέραμος,Πήλιο,Ωραιόκαστρο,Σέρρες,οι συγγενείς,οι φίλοι τους,εφηβεία,στο στρατό άδεια Πάσχα,πάντα οικογένεια και κολλητοί στο τραπέζι,από γειτονιά σε γειτονιά,γλέντι των ανθρώπων κι ευχές από καρδιάς και κερδισμένα χρόνια στα βλέμματα,Ανάσταση φιλιά,ιεροτελεστίες μικρών χαρών που γίνονται οι μεγάλες αποθήκες αισθημάτων γι αντοχή στις αναποδιές...
Κι ύστερα ήρθε το χωριό,που απέκτησα ο Σαλονικιός αργά και μού το χάρισαν απλόχερα στην καινούργια μου οικογένεια κι ήρθαν πάλι μυρωδιές γνώριμες - έξι το πρωί ξύπνημα να μπουν τα ξύλα να πέσει η φωτιά,ο πεθερός μου αναλαμβάνει την ετοιμασία,το αρνί στο τραπέζι ν ' αλατοπιπερωθεί,να δεθεί σωστά,να μπει η σούβλα στην ώρα της,καρεκλάκι στην αυλή και γυρίζω κι ετοιμάζεται το κοκορέτσι,φωνές και γέλια και πειράγματα,ξυπνήσαν τα κορίτσια,καφεδάκι,η φωτιά διώχνει τη υγρασία κι ο ήλιος σηκώνεται σιγά σιγά και άρχισαν οι επισκέψεις τού μεζέ κι οι ευχές και τα κεράσματα κι ο αρχηγός πάντα στη σούβλα να δίνει οδηγίες,να ταλαιπωρείται και να το φχαριστιέται που είναι τα παιδιά του κοντά πάλι κι η πρώτη λαίμαργη επίθεση ελέγχου στην πέτσα κι ο πεθερός φωνάζει "μην ορμάτε μωρέ ακόμα!" και παγωμένες μπίρες και μεζεκλίκια και ποιος θα βγάλει πρώτος το ψητό ν' αρχίσουν μπαλωθιές,γέλια ώς το μεδούλι,όλοι μαζί σα πανηγύρι,μια γλυκιά κούραση,τόση η κοινή αδημονία,οι γονείς περήφανοι μάς θέλουν εκεί και δικό μας σημάδι αντοχής να κερδίζουμε τη μέρα κι όση κούραση να τη σβήνει η αγάπη τους,έτσι ήξεραν,έτσι μάς μάθανε,ό,τι αξίζει να μοιράζεσαι,η γιορτή,μαζί...
Θα κρατήσω το λυγμό,έξι μήνες έφυγε για πάντα - τον θυμάμαι πέρσι τέτοιον καιρό...με δυσκολία ξεκρεμάσαμε το αρνί,ασθμαίνοντας πήρε τ' αλάτι,κατάκοπος,με κομένη την ανάσα να τρυπήσει η σούβλα σωστά,να τα δέσει,επίμονος να δείχνει καλά - αλλά να μην είναι και το ξέρει - τον κοιτάζω,πήγαινε να ξεκουραστείς - "αντέχω!,αλλά τελευταία φορά φέτος,να το ξέρεις" -
αλίμονο,άλλη δεν έχουμε πια εικόνα και φωνή,φρέσκα τα δάκρυα και γροθιά στο στομάχι η απουσία -
θα είμαστε πάλι όλοι εκεί,σιωπηλοί,κλειστό το ραδιάκι και δεν θα παίζει μουσική κι άδεια η καρέκλα σου κι ο έλεγχός για το πρέπον ψήσιμο και πειράγματα κι "θυμός" σου,οι συνήθειές σου κι οι πλακίτσες κι οι ευχές και τα τσουγκρίσματα κι ένα ποτηράκι για το καλό - όλα κομμάτια τής αδιανόητης δυσκολίας η παρουσία σου να γίνει μνήμη.-
φέτος επέτρεψέ μας γλυκιέ μου πεθερούλη να έχουμε ένα πλάκωμα στην καρδιά και στεναχώρια μεγάλη,δεν γίνεται ακόμα να συνηθίσουμε χωρίς εσένα,θυμάμαι τί έλεγες..."δεν θέλω κλάματα,άντε σάς επιτρέπω μια μέρα μόνο,μετά τέλος" - συμπάθα με,είναι πολύ νωρίς ακόμα,στην έδωσα την υπόσχεση πως θα βρούμε τη δύναμη για να έχουμε πάλι και γλέντι και χαρές - αλλά όχι τώρα,όχι αυτήν την Πασχαλιά...θα δούμε για τού χρόνου....μακάρι να πίστευα στα θαύματα και πως έχουμε λίγη κουβέντα ακόμα...,μεγάλωσα και μυαλό δεν έβαλα και η συγκίνηση με παίρνει από κάτω και φοβάμαι που αύριο ταξιδεύω και δεν θα σε βρω να με καλωσορίζεις...
Καλή Ανάσταση για κάθε ελπίδα!
Σ' όποιον κοντά, κι ανάγνωση πριν τη γιορτή...Καλό Πάσχα παίδες!-κρατήστε ανάσα,μοιραστείτε τα όλα,μιλήστε σους δκούς σας ανθρώπους,μην αφήνετε σκιές στις επαφές -
γιορτάστε τη Ζωή που αντέχει και νικά!
Είναι όλα ζαχαρωμένα,φωτεινά,χαρούμενα - το γέλιο κι απέραντες αγκαλιές - τα παιδικά χρόνια είναι το σπίτι των θειων μου στην Καλαμαριά...λες κι ανεβαίνω τώρα τα σκαλοπάτια προς την πίσω αυλή με τα μεγάλα δέντρα και την παχιά σκιά και ο σκύλος τρελαίνεται που τον δέσαμε και δεν θα καεί στα κάρβουνα και στη θέα της τεράστιας σούβλας και το 18κιλο τ' αρνάκι ανάσκελα να θρέψει εικοσιπέντε νοματαίους,τραπέζι στρωμένο τα κάτασπρα τραπεζομάντηλα,σπιτικοί μεζέδες ν' αρχίσουν οι μαστόροι το τσίμπημα,βάλε κι άλλο σκόρδο στο τζατζίκι,αγγουροντοματοσαλάτα και φέτα,καρέκλες να φέρουν τα παιδιά απ' τη γειτονιά,ο παππούς έστησε ήδη χορό με τα πρώτα τσάμικα στο ραδιάκι,άρχισαν κι οι πρώτες πιρουνιές,λαδολεμονάτο πέρασμα στο σφαχτό,ρετσίνες για τους ψήστες,ουζάκι οι κυρίες και τα πίτσικα πορτοκαλάδες - μαζεύτηκαν κι οι άντρες γύρω απ' τη θράκα κι αραδιάζουν απόψεις για το τελειότερο ψήσιμο...πότε θα κατέβει τ' αρνί μια σκάλα πιο κάτω,αφρίσαν τα μπούτια,μην παρακαίτε το λαιμό,θα σπάσει ο σπάγγος/γιατί δεν το δέσατε σωστά,ποιος τσίμπησε τ' αμελέτητα -γλέντι,τραγούδι,ευχές και να διαλέξω το πιο γερό κόκκινο αυγό μη μου το σπάσουνε,η γιαγιά μού δίνει κρυφά το χαρτζηλίκι της Λαμπρής,αλλά εγώ τριγυρίζω το ψυγείο για το σοκολατένιο αυγό που τού'χω αφήσει δυο αυτιά μόνο-
ήλιος!ένας ήλιος ολόλαμπρος και στην καρδιά μου μέσα!
Το σπίτι στην Καλαμαριά έγινε πολυκατοικία και στις πρώτες δυσκολίες πουλήθηκε κι η αυλή δεν υπάρχει πια κι αρνούμαι να περάσω από κει κι οι μεγάλοι τού τραπεζιού χαθήκαν οριστικά και τα ξαδέρφια μου σκορπίσαν - βλεπόμαστε ,τα κλασσικά,σε γάμους και κηδείες - αλλά "το Πάσχα εκεί!" είναι ο συνδετικός κρίκος κι ας τ' ακολουθεί ο λυγμός των απόντων,κρατάει γερά,ένεση γαλήνης και ξαστεριά στις θύελες,το μυαλό,η καρδιά,πάντα παιδιά.
Πάντα καλή παρέα,πάντα επίθεση στον οβελία,επιχείρηση "τραγανή πέτσα",πολύβουες συντροφιές,θυμάμαι εκδρομές με τον μπαμπά και τη μαμά,μεγαλώνουμε,Πολύχρονο,Νέα Πέραμος,Πήλιο,Ωραιόκαστρο,Σέρρες,οι συγγενείς,οι φίλοι τους,εφηβεία,στο στρατό άδεια Πάσχα,πάντα οικογένεια και κολλητοί στο τραπέζι,από γειτονιά σε γειτονιά,γλέντι των ανθρώπων κι ευχές από καρδιάς και κερδισμένα χρόνια στα βλέμματα,Ανάσταση φιλιά,ιεροτελεστίες μικρών χαρών που γίνονται οι μεγάλες αποθήκες αισθημάτων γι αντοχή στις αναποδιές...
Κι ύστερα ήρθε το χωριό,που απέκτησα ο Σαλονικιός αργά και μού το χάρισαν απλόχερα στην καινούργια μου οικογένεια κι ήρθαν πάλι μυρωδιές γνώριμες - έξι το πρωί ξύπνημα να μπουν τα ξύλα να πέσει η φωτιά,ο πεθερός μου αναλαμβάνει την ετοιμασία,το αρνί στο τραπέζι ν ' αλατοπιπερωθεί,να δεθεί σωστά,να μπει η σούβλα στην ώρα της,καρεκλάκι στην αυλή και γυρίζω κι ετοιμάζεται το κοκορέτσι,φωνές και γέλια και πειράγματα,ξυπνήσαν τα κορίτσια,καφεδάκι,η φωτιά διώχνει τη υγρασία κι ο ήλιος σηκώνεται σιγά σιγά και άρχισαν οι επισκέψεις τού μεζέ κι οι ευχές και τα κεράσματα κι ο αρχηγός πάντα στη σούβλα να δίνει οδηγίες,να ταλαιπωρείται και να το φχαριστιέται που είναι τα παιδιά του κοντά πάλι κι η πρώτη λαίμαργη επίθεση ελέγχου στην πέτσα κι ο πεθερός φωνάζει "μην ορμάτε μωρέ ακόμα!" και παγωμένες μπίρες και μεζεκλίκια και ποιος θα βγάλει πρώτος το ψητό ν' αρχίσουν μπαλωθιές,γέλια ώς το μεδούλι,όλοι μαζί σα πανηγύρι,μια γλυκιά κούραση,τόση η κοινή αδημονία,οι γονείς περήφανοι μάς θέλουν εκεί και δικό μας σημάδι αντοχής να κερδίζουμε τη μέρα κι όση κούραση να τη σβήνει η αγάπη τους,έτσι ήξεραν,έτσι μάς μάθανε,ό,τι αξίζει να μοιράζεσαι,η γιορτή,μαζί...
Θα κρατήσω το λυγμό,έξι μήνες έφυγε για πάντα - τον θυμάμαι πέρσι τέτοιον καιρό...με δυσκολία ξεκρεμάσαμε το αρνί,ασθμαίνοντας πήρε τ' αλάτι,κατάκοπος,με κομένη την ανάσα να τρυπήσει η σούβλα σωστά,να τα δέσει,επίμονος να δείχνει καλά - αλλά να μην είναι και το ξέρει - τον κοιτάζω,πήγαινε να ξεκουραστείς - "αντέχω!,αλλά τελευταία φορά φέτος,να το ξέρεις" -
αλίμονο,άλλη δεν έχουμε πια εικόνα και φωνή,φρέσκα τα δάκρυα και γροθιά στο στομάχι η απουσία -
θα είμαστε πάλι όλοι εκεί,σιωπηλοί,κλειστό το ραδιάκι και δεν θα παίζει μουσική κι άδεια η καρέκλα σου κι ο έλεγχός για το πρέπον ψήσιμο και πειράγματα κι "θυμός" σου,οι συνήθειές σου κι οι πλακίτσες κι οι ευχές και τα τσουγκρίσματα κι ένα ποτηράκι για το καλό - όλα κομμάτια τής αδιανόητης δυσκολίας η παρουσία σου να γίνει μνήμη.-
φέτος επέτρεψέ μας γλυκιέ μου πεθερούλη να έχουμε ένα πλάκωμα στην καρδιά και στεναχώρια μεγάλη,δεν γίνεται ακόμα να συνηθίσουμε χωρίς εσένα,θυμάμαι τί έλεγες..."δεν θέλω κλάματα,άντε σάς επιτρέπω μια μέρα μόνο,μετά τέλος" - συμπάθα με,είναι πολύ νωρίς ακόμα,στην έδωσα την υπόσχεση πως θα βρούμε τη δύναμη για να έχουμε πάλι και γλέντι και χαρές - αλλά όχι τώρα,όχι αυτήν την Πασχαλιά...θα δούμε για τού χρόνου....μακάρι να πίστευα στα θαύματα και πως έχουμε λίγη κουβέντα ακόμα...,μεγάλωσα και μυαλό δεν έβαλα και η συγκίνηση με παίρνει από κάτω και φοβάμαι που αύριο ταξιδεύω και δεν θα σε βρω να με καλωσορίζεις...
Καλή Ανάσταση για κάθε ελπίδα!
Σ' όποιον κοντά, κι ανάγνωση πριν τη γιορτή...Καλό Πάσχα παίδες!-κρατήστε ανάσα,μοιραστείτε τα όλα,μιλήστε σους δκούς σας ανθρώπους,μην αφήνετε σκιές στις επαφές -
γιορτάστε τη Ζωή που αντέχει και νικά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου