Φύσηξε ο Βαρδάρης και πήρε το καλύτερο παιδί της.
Μια μικρή ιστορία για μια μεγάλη απώλεια.
Στις αρχές της δεκαετίας τού '90 οι απίθανοι τύποι που ασελγούσαν για χρόνια στην πολιτική ζωή της πόλης είχαν τη φαεινή ιδέα,για να φουσκώσουν τις τσέπες με τα λεφτά των εργολάβων,κι εξήγγειλαν ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο δήθεν ανάπλασης της Θεσσαλονίκης με κορυφαία τους πρόταση το μπάζωμα και την επέκταση της παλιάς παραλίας μες τον Θερμα'ι΄κό...ώστε να διευκολυνθεί το ήδη οξυμένο κυκλοφοριακό της πρόβλημα...
Είχα την τύχη να δουλεύω τότε,ξημερώματα,τυχαία και με τρέλα,στο μουσικό ραδιοφωνάκι Ράδιο Ανατολικός,αδερφάκι τού ενημερωτικού Ράδιο Παρατηρητής - επίκεντρα αντιδράσεων τού σφυγμού των κατοίκων μιας πόλης που ασφυκτιούσε στο διαμορφούμενο μαύρο πέπλο στεγνών,συντηρητικών κι εκκλησιαστικών κύκλων κι αδυνατούσε να συνενοηθεί με ό,τι παρακμιακό,αισθητικά ξεπερασμένο,ηθικά τσιμενταρισμένο έπνιγε την πόλη των ποιητών,των πολιτισμών και τού ανοιχτού ορίζοντα.
Ο Νίκος Παπάζογλου αφιερώθηκε από την πρώτη στιγμή στην ιδέα μιας μεγάλης συναυλίας διαμαρτυρίας στην παραλία δίπλα στον Λευκό Πύργο,κι οργάνωσε ώς την τελευταία της λεπτομέρεια την πλωτή εξέδρα,τους μουσικούς,το πρόγραμμα,δέκτης και παθιασμένος εγγυητής ιστορικής συνέχειας και μνήμης όλων των ρευμάτων κι όλων των ιδεών που έτρεχαν αεράκι και νερό γάργαρο και στα τραγούδια του - τον θυμάμαι παθιασμένο,πάντα γελαστό,χαρούμενο στο σκοπό,έτοιμο να μπει μπροστά στην επαπειλούμενη καταστροφή της εικόνας μιας πόλης - σύμμαχο των ιδεών για διαφορετικές λύσεις,την επαναφορά των καραβιών ως μέσο μεταφοράς των Σαλονικιών,της συνεχούς αναφοράς στη σημασία της ανάσας πάνω στη θάλασσα,την επαφή των ανθρώπων στη βόλτα/ορόσημο όσων ζουν ή έρχονταν στην πόλη.
Νομίζω η αντίδραση ήταν τέτοια και τόση,που γρήγορα εγκαταλείφθηκαν τα σχέδια των λαμόγιων της εποχής- συλλογική αντίδραση με αιτία και συγκροτημένη άποψη κι εναλλακτικές λύσεις - και κυρίως με θέση αγάπης κι αφοσίωσης κι ενεργής συμμετοχής στην αστική ανάπλαση με σεβασμό στην συνέχεια κι ανοιχτούς ορίζοντες άλλης προοπτικής- μιας άλλης ,μάλλον της τελευταίας ,αθωότητας -
στη συναυλία χιλιάδες κόσμου,κι ο Παπάζογλου εκεί,τζινάκι,γαλάζιο πουκαμισάκι και κόκκινο φουλάρι και μπαγλαμαδάκι και φωνή πάφλασμα και δροσιά πάνω στο κύμα - χορδή κι ευαισθησία,δύναμη,νιότη,παλμός -
όλοι εκεί,οι παλιοί,ο Σαββόπουλος,ο Χριστιανόπουλος,νομίζω κι αν θυμάμαι καλά και ο Μανόλης Αναγνωστάκης - κι οι φουριόζοι καινούργιοι,απ' τον Μάλαμα και την Κανά ώς τον Παυλίδη και τον Αγγέλακα -.
Τα χρόνια στο ραδιόφωνο είχα την τύχη να τους δω όλους από κοντά,εικοσάχρονο παιδί από σπόντα κοντά τους,άγνωστος και θαυμαστής τους,πάντα ερασιτέχνης ταξιδευτής,να ρουφώ κάθε λέξη και να χάνομαι στη σκέψη και τη μνήμη τους,είχαν τη διάθεση να μοιράσουν το θησαυρό της ζωής,κουβέντιαζαν απλά,χωρίς τουπέ κι αλαζονία,ήσυχοι στην κερδισμένη τους θέση,οι άνθρωποι με τα βιώματα και τις χρονιές με τις φωτιές - κι εμείς,πιτσιρίκια/ακροατές,να χαιρόμαστε κάθε λέξη,στιχάκι τού πάθους τους.
Αυτόν τον άνθρωπο,τον Νίκο Παπάζογλου,δεν θα τον συναντήσουμε ξανά να σεργιανίζει τους δρόμους,ν' ανακαλύπτει μουσικούς και ποιητές,να προστατεύει την καρδιά των αισθημάτων της Θεσσαλονίκης,να τραγουδά τη μυρωδιά της,να ταξιδεύει καράβια τις ιστορίες της,να χωρά σ' ένα ρεφραίν το λυγμό,την αγωνία,την αγκαλιά,το χθες και το αύριό της.
Ανάθεμα,στις τηλεοράσεις αυτές τις μέρες ασελγεί και βρυχάται το σκοτάδι των Ψωμιάδηδων - αυτή η λέρα μιας στιγματισμένης παρακμής που αντιδρά σε κάθε πέταγμα σκουριάς.
Ο Παπάζογλου είναι μια εμβληματική φυσιογνωμία, της Θεσσαλονίκης που ονειρευτήκαμε και λατρέψαμε και όπως γουστάρουμε να είναι πάντα, όπως μάς κάνει περήφανους κι όπως φουσκώνουμε από χαρά στην τιμή να λέμε πως είμαστε συμπολίτες του- η ήρεμη δύναμη που γεμίζει στάδια,ενώνει τους ανθρώπους,απλώνει χέρι βοήθειας σ' όποιον χρειάζεται παρουσία,είναι το φιλί ζωής στην κοινωνικότητα,την αληλλεγγύη,την χειροποίητη αίγλη της απλότητας,τα χρώματα στο ηλιοβασίλεμα,την αγκαλιά στη θάλασσα,τη μελωδία κερδισμένων χρόνων.
'Ενα κομμάτι καρδιά ένιωσα να σπάει μόλις άκουσα την κακιά είδηση τού θανάτου.
Ξέρω πως θα μείνουν για πάντα τα τραγούδια - αλλά η Θεσσαλονίκη δεν έχει πια τον μελωδό των αέρηδων να την φρεσκάρει όταν φαλτσάρουν οι εποχές της.
Καλό Ταξίδι κύριε Νίκο Παπάζογλου - σας ευχαριστούμε για όλα.
Μια μικρή ιστορία για μια μεγάλη απώλεια.
Στις αρχές της δεκαετίας τού '90 οι απίθανοι τύποι που ασελγούσαν για χρόνια στην πολιτική ζωή της πόλης είχαν τη φαεινή ιδέα,για να φουσκώσουν τις τσέπες με τα λεφτά των εργολάβων,κι εξήγγειλαν ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο δήθεν ανάπλασης της Θεσσαλονίκης με κορυφαία τους πρόταση το μπάζωμα και την επέκταση της παλιάς παραλίας μες τον Θερμα'ι΄κό...ώστε να διευκολυνθεί το ήδη οξυμένο κυκλοφοριακό της πρόβλημα...
Είχα την τύχη να δουλεύω τότε,ξημερώματα,τυχαία και με τρέλα,στο μουσικό ραδιοφωνάκι Ράδιο Ανατολικός,αδερφάκι τού ενημερωτικού Ράδιο Παρατηρητής - επίκεντρα αντιδράσεων τού σφυγμού των κατοίκων μιας πόλης που ασφυκτιούσε στο διαμορφούμενο μαύρο πέπλο στεγνών,συντηρητικών κι εκκλησιαστικών κύκλων κι αδυνατούσε να συνενοηθεί με ό,τι παρακμιακό,αισθητικά ξεπερασμένο,ηθικά τσιμενταρισμένο έπνιγε την πόλη των ποιητών,των πολιτισμών και τού ανοιχτού ορίζοντα.
Ο Νίκος Παπάζογλου αφιερώθηκε από την πρώτη στιγμή στην ιδέα μιας μεγάλης συναυλίας διαμαρτυρίας στην παραλία δίπλα στον Λευκό Πύργο,κι οργάνωσε ώς την τελευταία της λεπτομέρεια την πλωτή εξέδρα,τους μουσικούς,το πρόγραμμα,δέκτης και παθιασμένος εγγυητής ιστορικής συνέχειας και μνήμης όλων των ρευμάτων κι όλων των ιδεών που έτρεχαν αεράκι και νερό γάργαρο και στα τραγούδια του - τον θυμάμαι παθιασμένο,πάντα γελαστό,χαρούμενο στο σκοπό,έτοιμο να μπει μπροστά στην επαπειλούμενη καταστροφή της εικόνας μιας πόλης - σύμμαχο των ιδεών για διαφορετικές λύσεις,την επαναφορά των καραβιών ως μέσο μεταφοράς των Σαλονικιών,της συνεχούς αναφοράς στη σημασία της ανάσας πάνω στη θάλασσα,την επαφή των ανθρώπων στη βόλτα/ορόσημο όσων ζουν ή έρχονταν στην πόλη.
Νομίζω η αντίδραση ήταν τέτοια και τόση,που γρήγορα εγκαταλείφθηκαν τα σχέδια των λαμόγιων της εποχής- συλλογική αντίδραση με αιτία και συγκροτημένη άποψη κι εναλλακτικές λύσεις - και κυρίως με θέση αγάπης κι αφοσίωσης κι ενεργής συμμετοχής στην αστική ανάπλαση με σεβασμό στην συνέχεια κι ανοιχτούς ορίζοντες άλλης προοπτικής- μιας άλλης ,μάλλον της τελευταίας ,αθωότητας -
στη συναυλία χιλιάδες κόσμου,κι ο Παπάζογλου εκεί,τζινάκι,γαλάζιο πουκαμισάκι και κόκκινο φουλάρι και μπαγλαμαδάκι και φωνή πάφλασμα και δροσιά πάνω στο κύμα - χορδή κι ευαισθησία,δύναμη,νιότη,παλμός -
όλοι εκεί,οι παλιοί,ο Σαββόπουλος,ο Χριστιανόπουλος,νομίζω κι αν θυμάμαι καλά και ο Μανόλης Αναγνωστάκης - κι οι φουριόζοι καινούργιοι,απ' τον Μάλαμα και την Κανά ώς τον Παυλίδη και τον Αγγέλακα -.
Τα χρόνια στο ραδιόφωνο είχα την τύχη να τους δω όλους από κοντά,εικοσάχρονο παιδί από σπόντα κοντά τους,άγνωστος και θαυμαστής τους,πάντα ερασιτέχνης ταξιδευτής,να ρουφώ κάθε λέξη και να χάνομαι στη σκέψη και τη μνήμη τους,είχαν τη διάθεση να μοιράσουν το θησαυρό της ζωής,κουβέντιαζαν απλά,χωρίς τουπέ κι αλαζονία,ήσυχοι στην κερδισμένη τους θέση,οι άνθρωποι με τα βιώματα και τις χρονιές με τις φωτιές - κι εμείς,πιτσιρίκια/ακροατές,να χαιρόμαστε κάθε λέξη,στιχάκι τού πάθους τους.
Αυτόν τον άνθρωπο,τον Νίκο Παπάζογλου,δεν θα τον συναντήσουμε ξανά να σεργιανίζει τους δρόμους,ν' ανακαλύπτει μουσικούς και ποιητές,να προστατεύει την καρδιά των αισθημάτων της Θεσσαλονίκης,να τραγουδά τη μυρωδιά της,να ταξιδεύει καράβια τις ιστορίες της,να χωρά σ' ένα ρεφραίν το λυγμό,την αγωνία,την αγκαλιά,το χθες και το αύριό της.
Ανάθεμα,στις τηλεοράσεις αυτές τις μέρες ασελγεί και βρυχάται το σκοτάδι των Ψωμιάδηδων - αυτή η λέρα μιας στιγματισμένης παρακμής που αντιδρά σε κάθε πέταγμα σκουριάς.
Ο Παπάζογλου είναι μια εμβληματική φυσιογνωμία, της Θεσσαλονίκης που ονειρευτήκαμε και λατρέψαμε και όπως γουστάρουμε να είναι πάντα, όπως μάς κάνει περήφανους κι όπως φουσκώνουμε από χαρά στην τιμή να λέμε πως είμαστε συμπολίτες του- η ήρεμη δύναμη που γεμίζει στάδια,ενώνει τους ανθρώπους,απλώνει χέρι βοήθειας σ' όποιον χρειάζεται παρουσία,είναι το φιλί ζωής στην κοινωνικότητα,την αληλλεγγύη,την χειροποίητη αίγλη της απλότητας,τα χρώματα στο ηλιοβασίλεμα,την αγκαλιά στη θάλασσα,τη μελωδία κερδισμένων χρόνων.
'Ενα κομμάτι καρδιά ένιωσα να σπάει μόλις άκουσα την κακιά είδηση τού θανάτου.
Ξέρω πως θα μείνουν για πάντα τα τραγούδια - αλλά η Θεσσαλονίκη δεν έχει πια τον μελωδό των αέρηδων να την φρεσκάρει όταν φαλτσάρουν οι εποχές της.
Καλό Ταξίδι κύριε Νίκο Παπάζογλου - σας ευχαριστούμε για όλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου