ΟΙ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΣΑΝ ΖΩΓΡΑΦΙΕΣ

Όσα θυμάμαι,οι Κυριακές ήταν γιορτές.
Στο σπίτι πανηγύρι,φίλοι,συγγενείς,γειτόνοι,τα πιτσιρίκια μεγαλώσαμε γύρω από ένα τραπέζι γέλια,στις αγκαλιές,στις βόλτες,η πόλη,τα πάρκα,οι εξοχές,ατέλειωτο παιχνίδι,παγωτά,μαλλί της γριάς,κοκοράκι γλειφιτζούρι και πατάτες τηγανητές...
'Ωρα για γήπεδο,οι θειοι ή ο μπαμπάς με πήγαιναν στην Τούμπα,εκείνοι με το τραντζιστοράκι στο χέρι κι εγώ με την πορτοκαλάδα απ'την συσκευασία πλαστικής μπάλας κι αργότερα με τον καφέ Κυφωνίδη και στο χορτάρι,ο Κούδας,ο Σαράφης,ο Γκουερίνο,ο Γούναρης,ο Φορτούλα - πώς να μη γίνεις ΠΑΟΚ,αγάπα τον πλησίον σου με τα ελαττώματά του...
Σινεμαδάκι,λούνα παρκ στα συγκρουόμενα και μαγνήτες επιτραπέζια,παραλία Θεσσαλονίκη κι ηλιοβασίλεμα στον Θερμα'ι'κό..
...είμαι έντεκα χρόνια στην Αθήνα κι αυτά τα χρώματα όταν πέφτει ο ήλιος μ' ακολουθούν,με στοιχειώνουν και τα ψάχνω ματαίως -
-φοβάμαι ματαίως όσους φύγαν αναζητώ-
-φίλους,συγγενείς,γειτόνους,Κυριακές.

Με τις μνήμες πάντα αναμόχλευση για να κρατάω αντοχές κι αξίες και πίστη πως ό,τι στραβώνει θα φτιάξει, ό,τι αδικείται θα δικαιωθεί κι ό,τι παλεύεται θα κερδηθεί...χαζεύω τον κόσμο που βολτάρει,πίνει καφέ,κερνάει ούζα,αγκαλιάζεται,είμαι στην πλατεία και περιμένω παιδικό φίλο πού'χα χρόνια να τον δω,τον θυμήθηκα όταν παντρευόμουν,είκοσι χρόνια χωρίς επαφή,βρεθήκαμε,σαν να μην πέρασε μια μέρα και τώρα όποτε έρχεται Αθήνα είναι πάλι Κυριακή-
σήμερα έχει παντού χρώματα,αεράκι και ξανάρθε 'Ανοιξη,κατεβαίνω Μοναστηράκι,πολύβουο,φανταχτερό.παρέες,μπαλόνια,βόλτες,ήλιος λαμπρός...

Εσύ λείπεις,είσαι στο χωριό για το μνημόσυνο τού πατέρα,σ' ακούω κουρασμένη,λυπημένη,μήνες τώρα συντριβή,οι πληγές,οι απουσίες,οι σιωπές,κάδρα φωτογραφίες και δεν έχει πια ν' αποκριθούν χαμόγελα- όπου κι αν πας εκεί μαζί,θα πάμε μπροστά,θ' αλλάξουμε εποχή,μαζί όλα βαθειά,η χαρά,το καλοκαίρι μου,το ξέρεις είμαι εκεί,ακουμπώ και κρατιέσαι,μ' ακουμπάς κι ελπίζω πάλι - έτσι μάθαμε να κοιτάμε τον άλλο στα μάτια,έτσι κοριτσάκι θα τα καταφέρουμε να ζήσουμε κι άλλες Κυριακές,θά'ναι ζωγραφιές,γλέντι θά'ναι,θαρθούν οι φίλοι,τα παιδιά,πειράγματα,γέλια,φωνές -
-μια βόλτα η ζωή,περνάει και χάνεται η συννεφιά,μια βουτιά κι η θάλασσα κοντά,μια βουτιά και διαλύονται τα μαύρα σύννεφα - να βγάλεις τα μαύρα,ακούς;-σού παν τα χρώματα,αστράφτεις,φωτίζεσαι,ομορφαίνεις.

Τραγούδια στην μεσημεριανή συγκέντρωση,η γιαγιά τηγανίζει κεφτεδάκια,οι δίσκοι βινυλίου γρατζουνίζουν και τα στοιχήματα πέφτουν βροχή αν ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός - ο μπαμπάς,η θεία,ο θείος,ο παπούς,η ξαδέρφη,τα παιδιά,ρετσίνα,μπίρα και σοκολατάκια στη φοντανιέρα,πλησιάζει Πάσχα κι οργανώνονται αγορές,τ΄αρνί,οι λαμπάδες,τα χρώματα στ' αυγά με τα τσόφλια των κρεμμυδιών,η μαγειρίτσα,ποιος θα ψήσει,ποιος θά φέρει κάρβουνα,στην Καλαμαριά οικογενειακή αυλή των θαυμάτων -

-φέτος δεν θα είναι εκεί,δεν θα κρεμάσει τ' αρνί,δεν θα γεμίσει αλατοπίπερο την κοιλιά και τα πόδια και δεν θα φωνάξει να μην τρώμε τις ξεροψημένες πέτσες.

Μπερδεύω τα χρόνια,τους δικούς μου ανθρώπους και τα όμορφα μιας γιορτής πού' χει ριζώσει τη χαρά στην καρδιά και μόνο χαρά θά'θελε να βρίσκει - μα η ζωή τρικυμία κι αλλιώς έρχονται - και θά'χει δυο όψεις το νόμισμα και στο στριφιγύρισμα θα πέφτω πάντα στα σκοτάδια.

Δεν παλεύεται η κατάθλιψη - δε μ' αρέσει να μελαγχολώ.
Αλήθεια όλα όσα έγιναν και πήγαν ανάποδα - αλλά πιο αληθινή η ορμή της ζωής μας,το πάθος για τα μελλούμενα χρόνια - αυτά τα μελλούμενα χρωστάμε σ' όσους μαζί μας δεν περπατάνε πια -
κι οι Κυριακές έχουν ακόμα πολλά γλέντια να μοιραστούμε,να χορέψεις,να' ακουστούν μουσικές,νά' ναι χαρές και γεμάτες οι καρδιές.-έτσι θα ήθελαν να ζήσουμε,έτσι μάς μεγάλωσαν να ζούμε- ψυχή βαθειά.

Πόσο απλό - μ' αγαπάς - σ' αγαπώ - ας αρχίσουμε ξανά απ' τ' απλά



ΥΓ. Σχεδόν ένα χρόνο μετά την πρώτη ανάρτηση κειμένου,είπα νά' ρθω να φανερωθώ,να ξέρετε ποιος μιλά και ποιος έχει ανάγκη να μοιραστεί τις σκέψεις του μαζί σας.
Μια φωτογραφία κι ένα όνομα λοιπόν,πείτε τη συνέχεια,μεταφέρετε εικόνες και μέρη απ' το χάρτη,ο μικρός κόσμος σ' ένα κλικ,εδώ είμαι...pantallou.