Μπήκαμε με την αγάπη μου στο αυτοκινητάκι Κυριακή μεσημέρι να φύγουμε στη θάλασσα,να λιώσουν τα μέσα μας χιόνια.
Στο Δαφνί μού ζητά να κοιτάξω ψηλά,σε μιαν αερογέφυρα τα γραμμένα συνθήματα γιγάντια,μα θέλει τουλάχιστο γερανοφόρο όχημα για να φτάσεις εκεί πάνω κι ώσπου να το ζωγραφίσεις το σύνθημα που θα γρονθοκοπήσει το παλιοΣύστημα και θα το κατατροπώσει,μάλλον έχεις τσακιστεί και πας άκλαυτος και δεν την προλαβαίνεις την επανάσταση!...
...που θαρθεί,δεν μπορεί,κάθε τοίχος και μια θράκα να ψηθεί ο Λαός και να εξεγερθεί,κάθε σπιθαμή κι εκατοστό τσιμεντοσυνθήματα ανυπακοής,εστίες πάλης,αφίσες νέα ξεκινήματα,αγώνας παθιασμένων,βασανισμένων,θολωμένων,χαντακωμένων,θυμωμένων κι ερωτευμένων
-όλοι στα λαγούμια μιας ακαλαίσθητης Μουτζούρας
//η Αθήνα είναι μια ζωγραφιά...η πιο άσχημη που έχω δει ποτέ all over the world
Δεν αγαπάει κανείς αυτήν την πόλη
-γιατί κανείς δεν νιώθει πως ανήκει εδώ.
Υπερηφάνως έχουμε κάθε εκάστη γιορτή Ηπειρώτη,γλέντι Μακεδόνων,αγώνα δρόμου Λακώνων,ρακάδικη μάζωξη Κρητών,αγαλίαση πού'ρχονται γιορτές κι αργίες και διακοπές και καλοκαίρια και η Αθήνα..."ερημώνει"..."αδειάζει"..."ανασαίνει"
-κανείς δε θέλει να ζει έτσι με τόση πίεση και τέτοιο άγχος,να δουλεύει εδώ,να οδηγεί εδώ,να ψάχνει σπίτι και παρέα εδώ,να περναέι απ'το κέντρο,να διαδηλώνει κάθε πικραμένος για φονιάδες των λαών και δεν τούς λυπήθηκε κανείς τούς άμαχούς τους στόχους.
...από συνήθεια να ξημερώνει με σφηνάκια στο Γκάζι,ξέμπαρκος στην Ακρόπολη,μπατίρης στα Πατήσια,γκαζιάρης στην παραλιακή
και τίποτα δεν μάς γεμίζει τελικά,αφού εμείς γι αλλού κινήσαμε κι αλλού η ζωή μάς έφερε,βρεθήκαμε εδώ από λάθος,κατά λάθος και μείναμε εγκλωβισμένοι και μαραμένοι.
Θέλουμε όλοι να γυρίσουμε από κει που φύγαμε μικροί,έφηβοι κι ώριμοι,σαν κυνηγοί τού θησαυρού,άλλος για το δολάριο.άλλος εσωτερικός μετανάστης της ανάγκης,άλλος τουρίστας κι ερωτεύτηκε και παραμένει,άλλος πρόσφυγας για τ'άγνωστο με σημαία του μιαν κουκουβάγια
-κι όλοι αναζητούν εισιτήριο διαφυγής από μια δύσμοιρη πρωτεύουσσα τύχη μαύρη κι άραχλη κι άδικη και καταφρονεμένη.
Αν η Αθήνα ήταν ρόλος,σίγουρα θα ήταν η Μάρθα Βούρτση στις παλιές ελληνικές μελούρες,κλάμα και θανατικό και συμφορές και καρκίνοι και χαροκαμένες μανάδες και ξυπόλητα τέκνα
-για τη βρωμιά και τη δυσωδία,την εγκατάλειψη και τη φτώχεια,τα προάστια γκετούπολης,τα σκοτεινά των λεωφόρων,τ'άκομψα κτήρια,τ'αδιάφορα τετράγωνα με τα μικροσκοπικά μπαλκόνια,τ'ανερμάτιστα κι αδιάφορα μεγάλα έργα,την κοσμοπλημμύρα αποχαύνωσης και παράδοσης,την άνευ όρων κι ορίων καταπάτηση κάθε αξίας.
Δε χωρούν Πόλίτες σ'αυτό το χαοτικό σύμπλεγμα Αγνώστων της Υφηλίου Καταδίκων
-δε θέλει κανείς να γνωρίσει ουδένα,δεν τολμά κανείς να συγχρωτισθεί ούτε με τον εαυτό του,δεν γουστάρουμε ξένοι εμείς ν'αφομοιωθούμε μη χάσουμε την ταυτότητά μας και ραγίσει η υδρόγειος,να μη νιώσουμε συμμέτοχοι,αλληλέγγυοι,να μη μοιραστούμε υποχρεώσεις και να μη γκρινιάζουμε μόνο για δικαιώματα.
Θέλουμε μια βαριοπούλα να σπάσουμε τις ληστοτράπεζες για να έχουμε χρήμα,την κινητήριο δύναμή μας,την απληστία μας,αυτό το δώρο Θεού.
Θέλουμε να κάψοεμε το ελεεινό τρόλει που τολμά να μάς ζητά να πληρώσουμε το κόμιστρο για να επιζήσουν οι συγκοινωνίες των πολλών κι αδυνάτων.
Θέλουμε την ταλαιπώρια των πολλών για τα κεκτημένα των ολίγιστων παλαιοκαλομαθημένων δημοσίου αράγματος.
Θέλουμε καθαρό το σπιτικό μας να λάμπει κι ας ζέχνει ο παλιοκάδος απ'έξω τα λερωμένα μας τ'άπλυτα.
Και φοβόμαστε!
-πολύ φοβόμαστε.
...μη μάς διακορεύσει ο απολίτιστος,εμάς τού Survivor των ιδεών μας.
...μη μάς εξισλαμίσει ο αλλόθρησκος,εμάς τούς προσκυνητές ιερών ζωνών,οστών,παντοφλών οσίων,θαυμαστών δακρύων και φιδακίων σερνάμενων επί δίσκου των ευρώ υπέρ της αποπερατώσεως ευχών κι όρκων στις ενορίες κάθε γειτονιάς .
...μη μάς στερήσει την ανέλιξη η ισοπεδωτική επηρμένη μας βεβαιότητα πως έχουμε μια φοβερή Ιδέα ν'αλλάξουμε τον κόσμο,αλλά μάς διαφεύγει ο τρόπος υλοποιήσεώς της κι άλλωσε σιγά μην τήν χαρίζαμε στο αδαές πόπολο.
Παρκάρουμε όπου γουστάρουμε,ακούς εκεί να φτιάχνουν παλιοδρομάκια με τόσα πετραδάκια,π.χ.να!,έξω απ'το Ηρώδειο γιατί να μην μπορώ να φρενάρω δίπλα στο διάζωμα μη λαχανιάζω περπάτημα ο κοιλιόδουλος που θέλει να βλέπει τραγωδία και χορόν κι όπερα,ορεγόμενος βρώμικα στού Ψυρρή...
Πετάμε μπάζα στα ρέματα σαββατόβραδο μη μάς πάρει μυρωδιά κανένας γείτονας,ανοίγουμε παράθυρο στο γιωταχί μόλις τελειώσουν ο φραπές κι ο φρέντο καπουτσίνο κι όξω κι όποιον λεκιάσει ο χάρος
-εμείς.
Να καθαρίζουν τις παραλίες οι υπάλληλοι τού Δήμου,σιγά μην ξεμεσιαστώ να μαζέψω αποτσίγαρα,χαρτιά και κουτάκι μπίρες,τί τούς πληρώνουμε τούς αχρήστους τού ανύπαρκτου Καμίνη;
'Εχουμε άμεση προτεραιότητα σε κάθε ουρά
-κι ας φτάσαμε τελευταίοι γιατί ποιος ξυπνάει χαράματα να πάει εφορία,έχουμε συχνή εναλλασσόμενη αρρώστια,σφοδρή κι επιθετική τού μολυσματικού Ιού...
"ξέρειςποιοςειμαιεγωρε"
...μάς έμαθαν να είμαστε αγενείς,εριστικοί κι αγροίκοι
-για να επιβιώσουμε,για να καεί η κατσίκα τού γείτονα,για να βγάλουμε το μάτι τού διπλανού,γιατί είμεθα οι καλύτεροι κι οι σπουδαιότεροι στην Ιστορία
(κι ας μπερδευόμαστε ακόμα ανα η επανάσταση άρχισε 28η Οκτωβρίου κι οι Ιταλοί μήπως άρχισαν πόλεμο την 25η Μαρτίου...)
...άσε που μάς ψεκάζουν και χτες και σήμερα και πάντα τα ξένα συμφέροντα και οι εξωγήινοι πιθανώς που μάς ζηλεύουν.
'Εχουμε δυάρι στην Κυψέλη,αλλά ονειρευτήκαμε μεζονέτα στην Εκάλη,κατουρήσαμε ποδιές να τρουπώσουμε στο Δημόσιο που λατρεύουμε να σιχαινόμαστε κι είναι υποχρεωμένο να μάς παρέχει υπηρεσίες εμάς που φοροδιαφεύγουμε χρόνια,που φωνάζουμε έξω απ'τα γκισέ και καπνίζουμε στις εντατικές και χέζουμε στον ακάλυπτο σαββατόβραδα σουρωμένοι που ξεσπάμε την εβδομαδιαία μας πίκρα ξεκατινιάζοντας και περνάμε με κόκκινο γιατί είμαστε οδηγάρες κι έχουμε αμαξάρες και βίλες με πισίνες κι αδήλωτες καταθέσεις για τη ζόρικη στιγμή και μαύρα διεφθαρμένα κονδύλια με μπλάνκο στ'όνομά μας και βρίζουμε άμα λάχει να καεί να καεί η διαπλεκόμενη πολιτική,που είναι εικόνα της κι είμαι κοινωνία και σού μοιάζω,είμαι κοψοχέρης βολεμένος,έκαμα μιζαδόρικα κολπάκια για να βρω θεσούλα επιδοτούμενη,συνοικία τ'όνειρο ακούραστης πνευματικής εργασίας,να ιδρώνουν και να έχουν εξάρθρωση σπονδύλων τα κορόιδα,ρεμούλα και καθησιό και καταραμένη η ξένη Δυνάστρια κι εάλω η Αποικία και ποια αδικία που ζήσαμε Αγύρτες και γουστάρουμε Ατιμία και θα γερνούσαμε χαρούμενοι σε μια ξαπλώστρα με μοχίτο μας σημαία και μάς τσακώσαν κι αρχίσαμε να κρυβώμεθα και να μην εκτιθέμεθα και τα απεχθανώμεθα τέτοια καταντήματα απελπισίας και καταγγέλουμε την απάθεια των άλλων και μισούμε βαθειά
-τον καθρέφτη μας πρώτα .
Δεν είχαμε πρόθεση να ζήσουμε εδώ
-έτυχε,δεν πέτυχε και,κυρίως,δεν ξέρουμε πώς είναι να πασχίζουμε να είμαστε μαζί,συμμέτοχοι,συνιδιοκτήτες,συγκάτοικοι,συνοδοιπόροι,συμπολίτες
-σε τόπο ιστορικό,σχεδόν αγιασμένο
φιλοσόφων,ποιητών,μουσικών,αρχιτεκτόνων,αγωνιστών και καλλιτεχνών μεγαθηρίων
κι εμείς θεριά ανήμερα απέναντι Ωραίων Παλαιών Ανθρώπων που (δεν) μάς μάθαν να τους παπαγαλίζουμε ως πρότυπα κι εμείς τυμβωρύχοι οι συνεχιστές τους και γυρνάμε στην παρακμή και τον μεσαίωνα και κάθε δρόμος και κενό και κάθε γειτονιά και πιο γκρίζα στην απερπάτητη Αθήνα που όλα φωνάζουν
"όλα Λάθος!"
-ή όπως έγραψε ο Σεφέρης
"πήραμε τη ζωή μας-λάθος.κι αλλάξαμε ζωή"
...σιγά μην παλέψουμε για το καλύτερο,τ'ομορφότερο,το υψηλότερο και το ιδανικότερο
-αυτά είναι φληναφήματα γι αρπαχτές αιώνιες τελετές έναρξης ολυμπιάδων,να κοστίζει γενεές δεκατέσσερις η κιτσάτη γκλαμουριά των εφοπλιστάδων και των παρατρεχάμενων πλουσιών κα διασήμων τους.
'Ολα ψέματα και δεν είμαστε ποτέ οι Ιθαγενείς
-είμαστε σκέτοι κάτοικοι Αθήνας,προσωρινοί δημότες
και νιώθουμε δεν την αντέχουμε άλλο και περαστικοί,τράνζιτ θαρρείς,
χωρίς καν διαβατήριο,μια ξένη γη
-ακόμα κι αν χρειαστεί να περάσουμε εδώ ολόκληρα τα μιζεροχρόνια τού υπόλοιπού μας βίου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου