ΛΕΥΚΗ ΠΕΤΣΕΤΑ

Δεν τούς ακούμε πια
-κανέναν
//κι ειδικότερα αυτούς που φάνηκαν έντρομοι να μη χάσουν τον έλεγχο μιας δεδομένης Εξουσίας
//γιατί αυτό συμβαίνει σαράντα χρόνια τώρα και όσοι πιστέψαμε θα σταματήσει μπρος την καταστροφή των ανθρώπων τής πατρίδας,την πατήσαμε ξανά
//δεν καταλαβαίνουν τί ζούμε,πώς επιβιώνουμε και την αγωνία τής επόμενης μέρας,αν θα έχουμε ζωή και πώς θα πληρωθεί φως νερό τηλέφωνο (όχι το τελευταίο μοντέλο i-phone 6  σε 24 δόσεις),κανείς δεν έστρεξε να νιώσει πώς οι κανόνες τους συμβαίνουν βομβαρδισμό αμάχων να ξεσκίζονται οικογένειες,έχουν ξεπεράσει τα προβλήματα τού μάταιου κόσμου μας,εκατομύρια ευρώ ξεχνιούνται,διαμεσολαβούνται κολλεγιές αδήλωτες πλουσίων υπαινιγμών και σκανδαλωδών κρυμμένων απειλών συγκάλυψης κι αλληλοσπαρασσόμενη η κλικαδόρικη σιωπή τους έρχεται σε μας ως χλαπάτσα για τα κέρματα που περίσσεψαν των υποχρεωτικών τους αναπροσαρμοστικών αγχόνων για ψωμί και γάλα
-αλλά αυτό είναι λα'ι'κισμός,μισό λεπτό να δηλώσω το πόθεν αίσχες μου,που θρασύτατα δείχνω και είμαι πτωχευμένα αποτυχημένος ο τεμπέλης τζίτζικας που δεν κατάφερα ν'αποταμιεύσω παρά τα μεγάλα μου αισθήματα και να στείλω στην τράπεζα φιρμάνι να πληρώσω ως ιδιοκτήτης το δικό της στεγαστικό που με απομυζά την αναπνοή κι άρχισα να έχω δύσπνοια,αλλά μην το πω στους σταθάκηδες γιατί θα μου συμπαραστεθούν με μερικά ακόμα κιλά αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος κι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να ξεράσω

Δεν ασχολούνται πια
-ψηφίσαμε και τούς αφήνουμε να ξεμαλλιαστούν ποιας διαπλοκής βρωμάν περισσότερο τα κατουρημένα τους βρακιά και σε ποιο ξενοδοχείο πολυτελείας θα γίνονται τα επόμενα deals επικυριαρχίας κι αν η σαβα'ί'δου ήξερε τα μυστικά που τής σφύριζαν οι αρχιδιαφθορείς βερολίνου ή αν ο νίκος παππάς μπορεί να εργαστεί όταν συνταξιοδοτηθεί ως κόπτης αποδείξεων στην αττική οδό τού εγγονού μπόμπολα
-παραδίδει μαθήματα ανεξαρτησίας των μέσων ενημέρωσης ο Εγώ Μπενίτος,το κάθαρμα των νόμων παραγραφής,ο δωροθέτης συχνοτήτων,ο απόλυτος χρυσοκάνθαρος επιτελάρχης πολλαπλών συμφερόντων,ο αλαζών βασιλεύς της καμαρίλας και των διαδρόμων,ένας αλήτης των θεσμικών εκτροπών,παραμορφωμένος απ'την έλλειψη επιτελικής υπουργοκαρέκλας,γελοιοποιημένος απ'τον κόσμο που τόσο τον  περιφρονεί,κορο'ι'δεύει και κονιορτοποιεί με τα συνταγματικά του πραξικοπήματα
-ανακαλύπτουν την αξία της Απεργίας και τα αιτήματα των εργαζομένων τους οι ΣΚΑγΙάτοι μπαμπάρηδες που έσπαγαν κάθε αντίδραση των σκλαβοπάζαρων που διοικούσαν με παραδειγματικούς κανόνες γαλέρας,αυτοί που απέλυαν έγκυες γυναίκες και απειλούσαν με συνεχείς περικοπές μισθών και δικαιωμάτων τις ναυαρχίδες των λιμανίσιων βόθρων τους,ξάφνου τιμούν την αντίσταση στον καινούργιο νόμο κανονιστικής πληρωμής χρεών και αλλαγής συνθηκών στα μήντια που τούς στερεί τα κεκτημένα τής σαπίλας μιας μεταπολίτευσης οχετού διασύνδεσης τραπεζών και βρώμικου χρήματος στην επιχειρηματική ασυδοσία της κρατικοδίαιτης αυτοκρατορίας,εφοπλιστών,βιομηχάνων,εργολάβων,προστατών κεφαλαιοκρατών και της αποθεωτικής καφρίλας/μεγαλοδημοσιογραφίλας του υπηρετικού προσωπικού τους

Αγνώριστοι αυτοί που μάς χτυπούσαν στοργικά την πλάτη και που θα μάς βοηθούσαν να τα καταφέρουμε να ξαναναπνεύσουμε
-λυπούνται που κράτησαν τον ένφια,στενοχωριούνται που θα πληρώσουμε τριάντα φόρους σε πενήντα μέρες χωρίς σάλιο,κλαιν που υποχρεούνται να τιμήσουν την υπογραφή επιστροφής στην κανονικότητα και την υπευθυνότητα ως καταδικαστική θανατική ποινή των αντοχών μας
//που οι αγκαλιές με τους γιούνκερ και τα φιλάκια με τους φρανσουά γινήκαν η συμβιβαστική γέφυρα επίλυσης των χρεών μιας γενιάς ανικανότητας,ενός κράτους φαταούλα,μιας γενικευόμενης αρπαχτής μικρών και μεγάλων συμφερόντων που δεν τόλμησαν να κοιτάξουν κατάματα,θυσία η κατάντια μας για να γίνουν αποδεκτοί στους κύκλους βερολίνου/βρυξελών/ουάσιγκτον

//καμιά θυσία έλεγαν,μπας και τα παιδιά μας ξαναμάθουν πώς περπατάς με το κεφάλι ψηλά,χωρίς να κλαις στην κατάθλιψη μιας λεηλατημένης καθημερινότητας,πνιγμένος των αναθυμιάσεων ενός συστήματος που σε συνθλίβει για τα παιχνίδια μιας ασύλληπτης μονολιθικής λιτότητας που σχεδιάζουν κι εκτελούν κακομαθημένα γιαπηδάκια των london scool of eikonomics,που ανασυγκροτούν τον πιο στυγνά νεοπαλαιολιθικό καπιταλισμό,χωρίς γέροντες που ζουν πολύ παναθεμά τους,χωρίς παιδιά που κοστίζει πολύ η ανατροφή κι η παιδεία τους,χωρίς εργαζόμενους συλλογικών συμβάσεων και δικαιωμάτων στις αποδοχές,τις άδειες και τις ανελίξεις,παρά στην κινεζοποίηση δουλικότητας και την γκετοποίηση φάμπρικας απασχολούμενων ημιθανών ημιμάθειας uber alles  ισολογιστικών αποθεμάτων και πλεονασμάτων γραβατοδήμιων
-last year όλα τούτα τα "μίζερα" κι "ουτοπικά" και ποιος "λογικός" κυβερνήτης τα θυμάται πια.

Αλλά και δεν θα καούμε περισσότερο να τούς ακούμε να παίζουν με την ελπίδα και την καρδιά μας.

Η δουλειά τους  κι η δική μας
-πώς θα τα καταφέρουμε μόνοι,πώς θα κρατήσουμε την (ολοένα χειρότερων συνθηκών) δουλειά μας,πώς θα μείνει αξιοπρεπής κι ανθρώπινη η καθημερινότητά μας,πώς θα επικαλύψουμε τόσες απώλειες,πώς δεν θα είμαστε σκλάβοι ασύδοτων κι υποτακτικοί άχρηστων παρανοιών,πώς θα ξαναβρούμε αντοχές κι ελπίδες,πώς θα ξεπεράσουμε την επιδίωξή τους να εχουμε τύψεις ακόμα και για τα όνειρά μας τ'ανυπάκουα,πώς θα ξεφύγουμε απ'τη στοχοποίηση της ταξιδιάρικης ψυχής μας,πώς θα γλιτώσουμε απ'τη μετάλλαξή μας σ'αβλαβή,ρομποτάκια ανθρωπάκια χωρίς γνώση,πάθη και ουρανό να μη μάς χωράει πουθενά.

Το χειρότερο είναι που βγήκαμε έξω,φωνάξαμε,πιστέψαμε στη δύναμη των κοινοτήτων,χωρέσαμε στα ονειροπόλα ιδανικών,ξαναβρήκαμε νοήματα και ξαναδιαβάσαμε ιδεολογισμών τσιτάτα που βρήκαν αρχή κι αλήθεια στην ανατροπή των καιρών και στην σύνθλιψη των
 συνανθρώπων μας κι ύστερα την αίσθηση της ματαιότητας και της προδοσίας μάς την πετάξαν στα σκουπίδια των μελοντικών "καλύτερων συνθηκών" και μπήκαν στα σαλόνια των κυρίαρχων κι άρχισαν τα κονέ με τους άγριους λυσσασμένους σκύλους και άλλαξαν ώς κι οι φάτσες τους,υπερόπτες και σοβαροί,ηγέτες ξάφνου απόμακροι οι γελαστοί συνοδοιπόροι των venceremos ιδανικών ψεμάτων τους.

Λευκή πετσέτα
στο ρινγκ με τους κυνικούς,τους κλέφτες,τους εγκληματίες,τους ευδαίμονες της χρεοκοπίας μας,τους βολεμένους,τους υπερόπτες,τους στυγερούς απατεώνες,τους φοροκλέφτες και τους φορογδάρτες,τους καρεκλοκένταυρους,τους κληρονόμους θεσιθήρες,τους λαμπρούς δημαγωγούς και τους σωτηριοθεράποντες των κρυφών μιζαδόρικων γενιών μιας πολιτικάντικης μαφίας των εκλεκτών.

Παραδομένοι ναι,αλλά επίμονα καθαροί,κούτελο και καρδιά,η αληθινή ηθική της δικής μας αλήθειας.

Καταδικασμένοι να περπατήσουμε βήμα βήμα χωρίς βοήθεια καμιά,
κουρασμένοι κι αμαθείς και σαστισμένοι σε χαμένα χρόνια,
να φτιάξουμε πάλι από τα θεμέλια τον κόσμο μας ξανά.

Απλώς παρατηρώντας τα παράσιτα κανάλια τους,
απλώς σχολιάζοντας επιφανειακά το συρφετό της κακορίζικης μοχθηρίας τού διαδικτυακού γκρεμού της νεοτεχνολογίας ενός αδυσσώπητου μεσαίωνα αξιών κι ιδανικών που μάς πλάσαραν νεωτερικότητα,
απλώς επιβιώνοντας αλληλέγγυα στη σιωπή και τα δράματα των ανώνυμων ήσυχων σαλταρισμένων δίπλα μας.

Και ίσως κάποτε να ξανατολμήσουμε να φωνάξουμε για το δίκαιο των ονειροπολήσεων και την επιμονή μας να είμαστε ευτυχισμένοι,υγιείς κι ανέμελοι εν πλήρει συνειδήσει πως στ'απλά είν'τα ωραία,στη μετρημένη μας ζωή αμέτρητα όσα προσμένουμε καλύτερα ναρθούν
-μιαν αγκαλιά,ένα ταξίδι και να ζούμε απ'τη δουλειά μας,με διαβάσματα,αποδράσεις και γειτονέματα σε παρέες που γελάν κι αγαπιούνται
-τόσο σημαντικό και δυσεύρετο...λες,αιώνες πια...