Είχε μια πεντακάθαρη μέρα-λιακάδα και ζέστη σαν Άνοιξη
-τελευταία Κυριακή τής χρονιάς,είμαι στο αεροδρόμιο,γυρνώ από Θεσσαλονίκη,26 ώρες στη γεννέθλια πόλη,δεν είδα κανέναν,δεν ξέρει κανένας τίποτα,δεν ήρθα για διακοπές,μονάχος χαζεύω τον κόσμο που θα μπει στην πτήση
-πάντα καταλαβαίνεις,νιώθεις κι αισθάνεσαι καλύτερα το νόημα μιας Γιορτής όταν κάτι γίνεται και δε γιορτάζεις
/ μια αναποδιά,μια ατυχία,μια αρρώστεια,μια απώλεια/
μάτια μου όλα περνούνε,κοίτα εκεί τριγύρω μου χαίρονται και φωνάζουν κι έχουν πακέτα δώρα και τσουρέκια σοκολάτα τερκενλή και μαλλί κομμωτηρίου και γόβες στιλέτο και παρέες που πάνε σπίτι,ταξιδεύουν και το φχαριστιούνται,φωτεινοί,φουριόζοι,ξεκούραστοι,τυχεροί
-κι όση λιακάδα έξω,τόση ομίχλη εντός,δεν πρόλαβα καν να δω την πόλη,οι φίλοι λέν στα φέισμπουκ έγινε κούκλα η παραλία της Σαλονίκης,φευγαλέα την κοίταζα απ'το ταξί το μεσημέρι που επιστρέφαμε με τη μαμά απ'το νοσοκομείο,άλλη μια τρέλα,πίεση πάλι,γιατροί,εξετάσεις,τηλέφωνα ανάγκης,θεραπείες,σκοτάδια,ποιος αντέχει,τί κρατά και πώς καταρρέει...
Εντάξει,μην με πάρει από κάτω,όλα γίνονται.
και δε θέλω το τλευταίο κείμενο τής χρονιάς να μαυρίσει άλλο...
...αν και πάντα υπάρχει μια μέρα μες τις γιορτές με βαριά και συννεφιασμένη ψυχή...
-όχι σα σήμερα,πιο χαλαρά,πιο ξαφνικά και χωρίς λόγο προφανή ή γεγονός ως αιτία,έτσι-
...τηνώρα που έρχεται ο απολογισμός,μαζί με δάκρυα,να κλαίω βουβά ώρες,να μ΄ έχει το παράπνο κάτω και να χτυπιέμαι με τις Απουσίες σα χταπόδι
-το έχω ξαναγράψει,οι άδειες καρέκλες στο γιορτινό τραπέζι είναι η απόδειξη πως είμαστε οριστικά σε άλλην ηλικία
Και φεύγουν σα γρήγορο κλιπάκι οι άνθρωποι,οι αγαπημένοι που πέθαναν κι οι παρέες που απλώς χαθήκαν
-η αθωότητα που ενοχικά στιγματίστηκε με "ωριμότητα"
/ αν είναι να θρηνώ έτσι κάθε Τέλος,ας έμενα ανώριμο παιδί να ονειροβατώ παντοτινά γλέντια και πολύβουες χαρές σ'ανέμελα λιμάνια απόλυτης ευτυχίας
Όσα νιώσαμε και ζήσαμε,τα θεμέλιά μας και τώρα γκρεμίζονται οι ψηλοί όροφοι,ερειπώνουν οι ταράτσες με την άπλετη θέα οριζόντων και η Μνήμη βαθειά μαχαιριά μάς στέλνει πάλι στα υπόγεια και πόσο φριχτά μού λείπετε όλοι!
Θα πάω πίσω για να φύγω μπρος,λέγαμε,αλλά θά'θελα σφηνάκια λωτού απόψε,να ξεχάσω,να σβηστεί η θλίψη και να ξαποστάσει η αγωνία πως τίποτα δεν κατάφερα και κανέναν δε θα προλάβω να συναντήσω και ποτέ δε θα έχει πάλι καλοκαίρι που μ'έκανε ταξιδιώτη,δε λιώνουν τα παγόβουνα και μπαίνω πάντα σε Τιτανικούς και δεν έχω εισιτήριο σε κανένα καράβι σωτηρίας
Όσοι έχουν χρόνο και χρήμα φεύγουν διακοπές Χριστούγεννα,όχι σήμερα,όχι και φέτος
-δεν ξέρω πώς ειναι Ελεύθερος Χρόνος και Γιορτές,είμαι 45 χρονών κι από τα 19 έτυχα πάντα ωράριο αγοράς κι αργά τις παραμονές,να κυνηγάμε την ώρα,ένα δώρο,ένα ταξί,το λεωφορείο,το τρένο,το αεροπλάνο,μια στιγμή να προλάβουμε να φύγουμε-όχι φέτος,κενό αέρος.
Αλλά δε θέλω θάλασσα σαν Αύγουστο,εννοώ,την παθιασμένη ανάγκη να φεύγω μακριά δεν τη θέλω Δεκέμβρη,το αντίθετο,εντός των τειχών να γυρίσω παραμύθι,να περπατώ ήσυχα αργά τη νύχτα στη στολισμένη πόλη,γιορτές με τα ψέμα τα φωτάκια νάναβοσβήνουν στις πλατείες και να κοιτάζουμε ψηλά τα στολισμένα μπαλκόνια,καραβάκια και δέντρα και σκαλωσιές τού άη Βασίλη,μια ψευδαίσθηση να χωθούμε,η προσμονή να διώξω το γέρο χρόνο και να περιμένω το έλκηθρο να φέρει τον καινούργιο
-δεν ξέρω πώς φεύγει τόσος κόσμος μακριά τέτοιες μέρες,πώς μπορούν να νιώσουν γιορτή αλλού,απ'όσα μάθαμε, η ανάγκη κι η έγνοια των ανθρώπων μας τώρα είναι να συναντηθούμε,στα ίδια μέρη ν'ανταμώνουμε,έχω ζήσει αγάπη και δόσιμο,θέλω να μιλήσω μαζί τους,στο τραπέζι,στο σπίτι,στη δουλειά,έστω στο τηλέφωνο,εδώ μόνο,όχι αλλού,γονείς και φιλαράκια,σαν ελπίδα πως οι δρόμοι θα ξαναδώσουν προορισμό κοινή πορεία καλύτερης ζωής .
Πάντα μικρός ρωτούσα,πού πάει ο παλιός ο χρόνος όταν φεύγει
-τώρα ξέρω,χάνεται,μαζί με την αφέλεια και την ξεγνοιασιά,για πάντα.
Και μ'αρέσουν οι χαζοευαισθησίες και οι μελοδραματισμοί μού ταιριάζουν Χριστούγεννα,
μ'ευχές κ ι αγκαλιές και το χαμόγελό της χάδι στην καρδιά και το μόνο κερδισμένο μας ένσημο η Αγάπη,πασπαλισμένη χρυσόσκονη των ημερών και τη διάθεση στα δίσεκτα χρόνια ανόθευτο στόχο,να τ'αλλάξουμε όλα,να βγούμε ξαστεριές,ομορφιές,νέα λιμάνια,καλύτερα ταξίδια.
Μοιραστείτε λόγια κι αισθήματα,μην ξεχάσετε κανέναν δικό σας άνθρωπο,βιαστείτε ν'ανοιχτείτε,ν'αφεθείτε,να θρυμματίσετε τα τείχη τής σκληρής καρδιάς
-έχει τόσον κυνισμό,μοχθηρία,απάτη και φόβο εκεί έξω στην κρύα εποχή,που η λιακάδα μέσα μας πρέπει να ζεστάνει και να ζεσταθεί,τόση βαρυχειμωνιά δεν αντέχεται μοναξιες κι ερημιές άλλο.
Κλαίω νομίζω
-όχι φέτος τυχαία,όχι τώρα που ανανκοινώνεται επιτέλους επιβίβαση,δεν πειράζει,δεν μ'ενοχλεί,κρύβω τα μάτια και στέκομαι παράμερα
-θα περάσει ή ώρα,θαρθώ πίσω,θα προλάβω να σού πω αργά καληνύχτα,αύριο θα δουλεύεις πάλι όλη μέρα και μεθαύριο,παραμονή που φεύγει ο παλιός ο χρόνος ξανά,ώς αργά ταλαιπώρια και θαρθώ να σε πάρω μόλις σχολάσεις μάτια μου,θα γίνω χαρούμενο γελαστό παιδί μόλις μού δώσεις ένα φιλί,είσαι το δώρο μου,η αντοχή,η πίστη,η γαλήνη κι η ευτυχία μου,τι άλλο να ποθήσω ο τυχερός
/σ' έχω να μ΄ έχεις/
είναι η γιορτή μας
/ξέρω τούς σκέφτεσαι όσους φύγαν κι εσύ,αλλά περνούν οι αποχαιρετισμοί αλεξικέραυνα κρατούμε σφιχτά ο ένας για τον άλλο
κι έρχονται οι επόμενες φωτεινές μέρες με τα ουράνια τόξα να φωνάξουν /
/πέρασε η μπόρα,πέρασε./
Καλή χρονιά μωρέ!
Καλή χρονά pantallouδάκια μου,
στολιδάκια ταξιδιάρικα,
ό,τι επιθυμείτε,το 2014 θε νά'ρθει!
-τελευταία Κυριακή τής χρονιάς,είμαι στο αεροδρόμιο,γυρνώ από Θεσσαλονίκη,26 ώρες στη γεννέθλια πόλη,δεν είδα κανέναν,δεν ξέρει κανένας τίποτα,δεν ήρθα για διακοπές,μονάχος χαζεύω τον κόσμο που θα μπει στην πτήση
-πάντα καταλαβαίνεις,νιώθεις κι αισθάνεσαι καλύτερα το νόημα μιας Γιορτής όταν κάτι γίνεται και δε γιορτάζεις
/ μια αναποδιά,μια ατυχία,μια αρρώστεια,μια απώλεια/
μάτια μου όλα περνούνε,κοίτα εκεί τριγύρω μου χαίρονται και φωνάζουν κι έχουν πακέτα δώρα και τσουρέκια σοκολάτα τερκενλή και μαλλί κομμωτηρίου και γόβες στιλέτο και παρέες που πάνε σπίτι,ταξιδεύουν και το φχαριστιούνται,φωτεινοί,φουριόζοι,ξεκούραστοι,τυχεροί
-κι όση λιακάδα έξω,τόση ομίχλη εντός,δεν πρόλαβα καν να δω την πόλη,οι φίλοι λέν στα φέισμπουκ έγινε κούκλα η παραλία της Σαλονίκης,φευγαλέα την κοίταζα απ'το ταξί το μεσημέρι που επιστρέφαμε με τη μαμά απ'το νοσοκομείο,άλλη μια τρέλα,πίεση πάλι,γιατροί,εξετάσεις,τηλέφωνα ανάγκης,θεραπείες,σκοτάδια,ποιος αντέχει,τί κρατά και πώς καταρρέει...
Εντάξει,μην με πάρει από κάτω,όλα γίνονται.
και δε θέλω το τλευταίο κείμενο τής χρονιάς να μαυρίσει άλλο...
...αν και πάντα υπάρχει μια μέρα μες τις γιορτές με βαριά και συννεφιασμένη ψυχή...
-όχι σα σήμερα,πιο χαλαρά,πιο ξαφνικά και χωρίς λόγο προφανή ή γεγονός ως αιτία,έτσι-
...τηνώρα που έρχεται ο απολογισμός,μαζί με δάκρυα,να κλαίω βουβά ώρες,να μ΄ έχει το παράπνο κάτω και να χτυπιέμαι με τις Απουσίες σα χταπόδι
-το έχω ξαναγράψει,οι άδειες καρέκλες στο γιορτινό τραπέζι είναι η απόδειξη πως είμαστε οριστικά σε άλλην ηλικία
Και φεύγουν σα γρήγορο κλιπάκι οι άνθρωποι,οι αγαπημένοι που πέθαναν κι οι παρέες που απλώς χαθήκαν
-η αθωότητα που ενοχικά στιγματίστηκε με "ωριμότητα"
/ αν είναι να θρηνώ έτσι κάθε Τέλος,ας έμενα ανώριμο παιδί να ονειροβατώ παντοτινά γλέντια και πολύβουες χαρές σ'ανέμελα λιμάνια απόλυτης ευτυχίας
Όσα νιώσαμε και ζήσαμε,τα θεμέλιά μας και τώρα γκρεμίζονται οι ψηλοί όροφοι,ερειπώνουν οι ταράτσες με την άπλετη θέα οριζόντων και η Μνήμη βαθειά μαχαιριά μάς στέλνει πάλι στα υπόγεια και πόσο φριχτά μού λείπετε όλοι!
Θα πάω πίσω για να φύγω μπρος,λέγαμε,αλλά θά'θελα σφηνάκια λωτού απόψε,να ξεχάσω,να σβηστεί η θλίψη και να ξαποστάσει η αγωνία πως τίποτα δεν κατάφερα και κανέναν δε θα προλάβω να συναντήσω και ποτέ δε θα έχει πάλι καλοκαίρι που μ'έκανε ταξιδιώτη,δε λιώνουν τα παγόβουνα και μπαίνω πάντα σε Τιτανικούς και δεν έχω εισιτήριο σε κανένα καράβι σωτηρίας
Όσοι έχουν χρόνο και χρήμα φεύγουν διακοπές Χριστούγεννα,όχι σήμερα,όχι και φέτος
-δεν ξέρω πώς ειναι Ελεύθερος Χρόνος και Γιορτές,είμαι 45 χρονών κι από τα 19 έτυχα πάντα ωράριο αγοράς κι αργά τις παραμονές,να κυνηγάμε την ώρα,ένα δώρο,ένα ταξί,το λεωφορείο,το τρένο,το αεροπλάνο,μια στιγμή να προλάβουμε να φύγουμε-όχι φέτος,κενό αέρος.
Αλλά δε θέλω θάλασσα σαν Αύγουστο,εννοώ,την παθιασμένη ανάγκη να φεύγω μακριά δεν τη θέλω Δεκέμβρη,το αντίθετο,εντός των τειχών να γυρίσω παραμύθι,να περπατώ ήσυχα αργά τη νύχτα στη στολισμένη πόλη,γιορτές με τα ψέμα τα φωτάκια νάναβοσβήνουν στις πλατείες και να κοιτάζουμε ψηλά τα στολισμένα μπαλκόνια,καραβάκια και δέντρα και σκαλωσιές τού άη Βασίλη,μια ψευδαίσθηση να χωθούμε,η προσμονή να διώξω το γέρο χρόνο και να περιμένω το έλκηθρο να φέρει τον καινούργιο
-δεν ξέρω πώς φεύγει τόσος κόσμος μακριά τέτοιες μέρες,πώς μπορούν να νιώσουν γιορτή αλλού,απ'όσα μάθαμε, η ανάγκη κι η έγνοια των ανθρώπων μας τώρα είναι να συναντηθούμε,στα ίδια μέρη ν'ανταμώνουμε,έχω ζήσει αγάπη και δόσιμο,θέλω να μιλήσω μαζί τους,στο τραπέζι,στο σπίτι,στη δουλειά,έστω στο τηλέφωνο,εδώ μόνο,όχι αλλού,γονείς και φιλαράκια,σαν ελπίδα πως οι δρόμοι θα ξαναδώσουν προορισμό κοινή πορεία καλύτερης ζωής .
Πάντα μικρός ρωτούσα,πού πάει ο παλιός ο χρόνος όταν φεύγει
-τώρα ξέρω,χάνεται,μαζί με την αφέλεια και την ξεγνοιασιά,για πάντα.
Και μ'αρέσουν οι χαζοευαισθησίες και οι μελοδραματισμοί μού ταιριάζουν Χριστούγεννα,
μ'ευχές κ ι αγκαλιές και το χαμόγελό της χάδι στην καρδιά και το μόνο κερδισμένο μας ένσημο η Αγάπη,πασπαλισμένη χρυσόσκονη των ημερών και τη διάθεση στα δίσεκτα χρόνια ανόθευτο στόχο,να τ'αλλάξουμε όλα,να βγούμε ξαστεριές,ομορφιές,νέα λιμάνια,καλύτερα ταξίδια.
Μοιραστείτε λόγια κι αισθήματα,μην ξεχάσετε κανέναν δικό σας άνθρωπο,βιαστείτε ν'ανοιχτείτε,ν'αφεθείτε,να θρυμματίσετε τα τείχη τής σκληρής καρδιάς
-έχει τόσον κυνισμό,μοχθηρία,απάτη και φόβο εκεί έξω στην κρύα εποχή,που η λιακάδα μέσα μας πρέπει να ζεστάνει και να ζεσταθεί,τόση βαρυχειμωνιά δεν αντέχεται μοναξιες κι ερημιές άλλο.
Κλαίω νομίζω
-όχι φέτος τυχαία,όχι τώρα που ανανκοινώνεται επιτέλους επιβίβαση,δεν πειράζει,δεν μ'ενοχλεί,κρύβω τα μάτια και στέκομαι παράμερα
-θα περάσει ή ώρα,θαρθώ πίσω,θα προλάβω να σού πω αργά καληνύχτα,αύριο θα δουλεύεις πάλι όλη μέρα και μεθαύριο,παραμονή που φεύγει ο παλιός ο χρόνος ξανά,ώς αργά ταλαιπώρια και θαρθώ να σε πάρω μόλις σχολάσεις μάτια μου,θα γίνω χαρούμενο γελαστό παιδί μόλις μού δώσεις ένα φιλί,είσαι το δώρο μου,η αντοχή,η πίστη,η γαλήνη κι η ευτυχία μου,τι άλλο να ποθήσω ο τυχερός
/σ' έχω να μ΄ έχεις/
είναι η γιορτή μας
/ξέρω τούς σκέφτεσαι όσους φύγαν κι εσύ,αλλά περνούν οι αποχαιρετισμοί αλεξικέραυνα κρατούμε σφιχτά ο ένας για τον άλλο
κι έρχονται οι επόμενες φωτεινές μέρες με τα ουράνια τόξα να φωνάξουν /
/πέρασε η μπόρα,πέρασε./
Καλή χρονιά μωρέ!
Καλή χρονά pantallouδάκια μου,
στολιδάκια ταξιδιάρικα,
ό,τι επιθυμείτε,το 2014 θε νά'ρθει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου