...'Οχι ότι όλα τ'άλλα που διαβάζετε εδώ δεν είναι "προσωπικά"
-blog,σα χρονογράφημα της ζωής τού κάθε βαρεμένου που τό'χει...
...αλλά όταν ξημερώνει η μέρα της ονομαστικής γιορτής,όσα έρχονται στο νου,από καρδιάς,τα νιώθω ακόμα πιο "προσωπικά",σαν εξομολόγηση ή κι εκτόνωση για να ξορκίσω το κακοδιάθετο των καιρών
(αν και τα τελευταία 5 χρόνια,τη γιορτή τού Αγίου Νικολάου στοιχειώνει η νύχτα τού Αλέξη Γρηγορόπουλου,ένας φόνος που άλλαξε την Αθήνα
-νομίζω το Τέλος τής Πρωτεύουσας κι η ολοσχερής καταστροφή της εμπορικής ζωής τού Κέντρου της,που εντάθηκε με την κρίση των Μνημονίων,έχουν εκκίνηση την 6η Δεκέμβρη τού 2008 και τον ψυχοπαθή εκτελεστή Κορκονέα...)
-αλλά σήμερα δεν έχω όρεξη να μιλώ γενικώς
-για μένα που δ ε ν γιορτάζω θέλω να σάς πω,δεν γιορτάζω όχι γιατί δουλεύω ώς τις 9 το βράδυ...
(και τη γυναίκα μου θα τη δω στις 10,αφού εκείνη δουλεύει 12ωρο,κακοπληρωμένη και περικομένη ελεεινά μισθοδοσίας φιλοδωρήματος με Ατομική Σύμβαση Κάτεργου
-τιμής ένεκεν στην "εργασιακή προσαρμογή των συνθηκών Ευρώπης" που διατυμπάνιζε ο ανεκδιήγητος Σαμαράς και αναρωτιέται ο αλήτης..."ποιος είναι ο εργασιακός Μεσαίωνας;"...
- α υ τ ό ς ! ρε κάθαρμα...
...το κοριτσάκι μου όρθιο 12 ώρες,να κουβαλάει κασόνια,να καθαρίζει,να ξεσκονίζει ράφια,να ξεφορτώνει,να τρέχει στους ορθοπεδικούς τού διαλυμένου σου ΕΟΠΥΥ για να παίρνει 600 ευρώ το μήνα και να την κατηγορούν ότι τούς κοστίζει κι ακριβά λόγω προ'υ'πηρεσίας,"κανονικά",αφού ο αποφασιστικός προστάτης εργασίας Βρούτσης το επιτρέπει, 480 έπρεπε να παίρνει,άμα θέλει και δεν προτιμά να είναι κι άνεργη...)
-κι άλλη παρένθεση...
...για μένα να γράψω!
...δεν γιορτάζω!
-γιατί δεν μπορώ,
τόσο φριχτά απλό,
στερούμαι τη Χαρά μιας Γιορτής
-κάθε χρόνο χειρότερα,ατιμωτικότερα,αναξιοπρεπέστερα...
(Δεν τα έφαγα μαζί με τους βουλιμικούς εξουσιάζοντες Παγκάλους,δε λαμόγιαρα,δεν έκλεψα,δεν εκμεταλλεύτηκα κανέναν ν'αράξω εισοδηματίας δεν έτυχα υπόγειο κι ατιμία)
-έμαθα να δουλεύω για να ονειρεύομαι
-μιαν αγκαλιά,ένα ταξίδι,την παρέα,ένα ουζάκι στην παραλία,ένα τραγούδι με φεγγαράδα,αληθινές ευχές στις γιορτές
-και τώρα...
χρόνια τώρα και χειρότερο άγχος,πίεση,ψυχική καταρράκωση,
η αναδουλειά με τρομάζει,
να βλέπω δεν έχει μέλλον,δεν έχει αύριο,το βλέπω στ'άδειο ταμείο,ερειπωμένα μαγαζιά σ'ερημες γειτονιές,αναβοσβήνω φώτα,σηκώνω τηλέφωνα,στολίζομαι σφουγγαρίζω και σκουπίζω,
τηνπαγωνιά μου διαχειρίζομαι,ψυχή ζώσα,τα συγκριτικά στοιχεία υποδηλώνουν το κακό τέλος να έρχεται,υπολογισμοί,μειώσεις,γκρίνια,φωνές,απειλές,το αφεντικό το παλεύει,εγώ θα φταίω προφανώς,με το ζόρι βγαίνει ο μήνας,οι λογαριασμοί τρέχουν και δεν τούς φτάνω πια...
(η ανάπτυξη είναι για τους εργολάβους,τους κολλητούς,τα κονέ στα καρτέλ,τους μπασμένους σε κόλπα,τους οφσοράτους φοροκλέφτες,που κάνουνε καβάτζες μιζάροντας,τα παράσιτα στ'αδήλωτα,τους αεριτζήδες κάθε εξουσίας)
(...το αφεντικό μου βλέπει τζίρους,καμένους αριθμούς και χαμένους στόχους)
-κι εγώ μετρώ για το στεγαστικό,για ένα δυάρι στην πλατεία Αμερικής που τότε ήταν
"αντί για νοίκι,πάρε σπίτι"
και τώρα έχει χαράτσια και δόση αξίας βίλλας στην Εκάλη,μια πολυκατοικία με ακάλυπτο,χτισμένη το 1958 και να νιώθω εκεί επιστρέφουμε,σ'ασπρόμαυρους εφιάλτες χωρίς καμιά προοπτική,η κατεδαφιζόμενη ζωή,έγινα 45 χρονών για να απελπίζομαι και να βάζω κάθε τόσο τα κλάματα σα μικρό παιδί και να καταντώ να δέχομαι ακόμα και χαρτηλίκωμα απ'την άρρωστη μάνα μου και να ξεχνώ αν μια μέρα είναι σήμερα γιορτή και ποιο θυμό ν'αντέξω πριν καώ,να σκέφτομαι τί θ'απογίνουμε αγάπη μου,πώς καταντήσαμε,
στα γεράματα από σήμερα
- α υ τ ό...η αίσθηση να μάς έχουν Γέρους από σήμερα-
...θα πεις..."είσαι ένας ανειδίκετος εργάτης"...
-όταν έπρεπε δεν διάβαζα,ονειροβατούσα,τριγυρνούσα σε συναυλίες και σινεμά και θέατρα.άκουγα συζητήσεις,αγόραζα ό,τι βιβλίο έπεφτε στα χέρια μου,όχι ρε τα σχολικά,άλλα,λογοτεχία κι ιστορία και ποίηση και φιλοσοφία,αντί για εξετάσεις διάβαζα εφημερίδες,τ'αγγλικά μου είναι σα χαλασμένη κασέτα της lingouaphone,παρατημένα στο συρτάρι,έλα μωρέ,έλεγα,αρκεί να συννενοούμαστε
- και σιγά μην έπαιρνα δίπλωμα,να το κορνιζάρω;
δουλεύω απ'τα δεκτέσσερα,δε θέλω πολλά,μόνο να χάνομαι γιατί ρεμβάζω...
-και τώρα δεν έχω τίποτα
(είδα ποιοι απολύονται και στο ανέγγιχτο ώς τώρα δημόσιο...φύλακες,καθαρίστριες,απόφοιτοι δημοτικού και λυκείου,όσοι δεν μπορούν να φωνάξουν,όσοι δεν έχει σημασία κι αν φωνάξουν,απλοί διοικητικοί,όσοι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα,απ'αυτούς ξεκινούν για να έχουν ήσυχους τούς υπολοίπους,να μη νιώθουν κίνδυνο -"ακόμα!"...)
-στον ήλιο μοίρα,αυτόν τον ήλιο που ήθελα ζωή μ'ένα κύμα καβάλα καλοκαίρι και να φεύγουμε
-η Αγάπη που όλα τα νικάει
-η Αγάπη που όλα τα κερδίζει
-μα η φορολογία είναι αριθμοί,δόσεις,κάρτες,έξοδα,φαγητό,φως,νερό,τηλέφωνο,λογαριασμοί,βενζίνη,πετρέλαιο,ασφάλεια,
ρούχα,παπούτσια,έκτακτη εισφορά,ακίνητος φόρος
-κι ανίκητος
-τετέλεσται,η Αγορά κλείνει,το βλέπω να έρχεται,
ταμείο ανεργίας για ληξιπρόθεσμο μέλλον,
ο θάνατός σου η ζωή μου,στην πόλη τού μίσους και τής τρέλλας,στον αέρα είμαι,κυριολεκτικά.
Δε γιορτάζω
-θα μοιράσουμε ρόλους σήμερα,θα δείχνω χαρούμενος και θα ευωδιάζουν τα τηλέφωνα των ανθρώπων μου ξεγνοιασιά,θα πιστεύω τις ευχές και θα χαμογελώ,στη μνήμη των όμορφων χρόνων που τα ζήσαμε σαν Άνθρωποι
-μάς στερούν τα βασικά μας συστατικά αντοχής κι ελπίδας,κάθε ψυχική δύναμη ποδοπατιέται στην ανασφάλεια και τον εξευτελισμό τού Φόβου
-ναι,φοβάμαι πως θα χαθώ,στην ανωνυμία μιας στατιστικής,δεν θα έχω όνομα,πρόσωπο,γέλιο,δάκρυ,φωνή,αναστεναγμό,θα χαθώ πάσχων κι ανήμπορος,θα λιώσω,θα φτωχοποιηθώ,θα σαλέψω,θα πεθάνω και κανείς δε θα νοιαστεί να με
κλάψει.
Ούτε αν έπρεπε να τα γράψω αυτά ξέρω
- θα διαβάζουν οι φίλοι και θα στεναχωριούνται,θ'ανησυχήσουν.
Ούτε αν έχω κάτι (πιο) "προσωπικό" να το αφιερώσω μια κουβέντα ν'αξίζει,να γίνει καράβι να μπούμε και να βγούμε στο πέλαγο,μακριά,να φύγουμε,να σωθούμε.
Παραληρηματικό κείμενο,μπερδεμένα λόγια
- κι ακούω τώρα φωνές..."μην απελπίζεσαι!"
-αλλά το κουράγιο δείχνει να μ'εγκαταλείπει
-και το χειρότερο,να νιώθω αδύναμος να σε βοηθήσω μάτια μου,πώς να σε ξεκουράσω αγάπη μου,να σε πάρω πάντα αλλού απ'όλον αυτό το χαλασμό,να σε βλέπω να γελάς και να λιώνω,να μην είμαι εκεί μαζί σου όταν με χρειάζεσαι,να τα καταφέρουμε,να επιβιώσουμε σ'αυτόν τον παλιόκαιρο
-πώς να έρθει μια καλύτερη μέρα,να σκέφτομαι και να νιώθω υγιής,
μια καλή μέρα γιορτής ρε γαμώτο...
-blog,σα χρονογράφημα της ζωής τού κάθε βαρεμένου που τό'χει...
...αλλά όταν ξημερώνει η μέρα της ονομαστικής γιορτής,όσα έρχονται στο νου,από καρδιάς,τα νιώθω ακόμα πιο "προσωπικά",σαν εξομολόγηση ή κι εκτόνωση για να ξορκίσω το κακοδιάθετο των καιρών
(αν και τα τελευταία 5 χρόνια,τη γιορτή τού Αγίου Νικολάου στοιχειώνει η νύχτα τού Αλέξη Γρηγορόπουλου,ένας φόνος που άλλαξε την Αθήνα
-νομίζω το Τέλος τής Πρωτεύουσας κι η ολοσχερής καταστροφή της εμπορικής ζωής τού Κέντρου της,που εντάθηκε με την κρίση των Μνημονίων,έχουν εκκίνηση την 6η Δεκέμβρη τού 2008 και τον ψυχοπαθή εκτελεστή Κορκονέα...)
-αλλά σήμερα δεν έχω όρεξη να μιλώ γενικώς
-για μένα που δ ε ν γιορτάζω θέλω να σάς πω,δεν γιορτάζω όχι γιατί δουλεύω ώς τις 9 το βράδυ...
(και τη γυναίκα μου θα τη δω στις 10,αφού εκείνη δουλεύει 12ωρο,κακοπληρωμένη και περικομένη ελεεινά μισθοδοσίας φιλοδωρήματος με Ατομική Σύμβαση Κάτεργου
-τιμής ένεκεν στην "εργασιακή προσαρμογή των συνθηκών Ευρώπης" που διατυμπάνιζε ο ανεκδιήγητος Σαμαράς και αναρωτιέται ο αλήτης..."ποιος είναι ο εργασιακός Μεσαίωνας;"...
- α υ τ ό ς ! ρε κάθαρμα...
...το κοριτσάκι μου όρθιο 12 ώρες,να κουβαλάει κασόνια,να καθαρίζει,να ξεσκονίζει ράφια,να ξεφορτώνει,να τρέχει στους ορθοπεδικούς τού διαλυμένου σου ΕΟΠΥΥ για να παίρνει 600 ευρώ το μήνα και να την κατηγορούν ότι τούς κοστίζει κι ακριβά λόγω προ'υ'πηρεσίας,"κανονικά",αφού ο αποφασιστικός προστάτης εργασίας Βρούτσης το επιτρέπει, 480 έπρεπε να παίρνει,άμα θέλει και δεν προτιμά να είναι κι άνεργη...)
-κι άλλη παρένθεση...
...για μένα να γράψω!
...δεν γιορτάζω!
-γιατί δεν μπορώ,
τόσο φριχτά απλό,
στερούμαι τη Χαρά μιας Γιορτής
-κάθε χρόνο χειρότερα,ατιμωτικότερα,αναξιοπρεπέστερα...
(Δεν τα έφαγα μαζί με τους βουλιμικούς εξουσιάζοντες Παγκάλους,δε λαμόγιαρα,δεν έκλεψα,δεν εκμεταλλεύτηκα κανέναν ν'αράξω εισοδηματίας δεν έτυχα υπόγειο κι ατιμία)
-έμαθα να δουλεύω για να ονειρεύομαι
-μιαν αγκαλιά,ένα ταξίδι,την παρέα,ένα ουζάκι στην παραλία,ένα τραγούδι με φεγγαράδα,αληθινές ευχές στις γιορτές
-και τώρα...
χρόνια τώρα και χειρότερο άγχος,πίεση,ψυχική καταρράκωση,
η αναδουλειά με τρομάζει,
να βλέπω δεν έχει μέλλον,δεν έχει αύριο,το βλέπω στ'άδειο ταμείο,ερειπωμένα μαγαζιά σ'ερημες γειτονιές,αναβοσβήνω φώτα,σηκώνω τηλέφωνα,στολίζομαι σφουγγαρίζω και σκουπίζω,
τηνπαγωνιά μου διαχειρίζομαι,ψυχή ζώσα,τα συγκριτικά στοιχεία υποδηλώνουν το κακό τέλος να έρχεται,υπολογισμοί,μειώσεις,γκρίνια,φωνές,απειλές,το αφεντικό το παλεύει,εγώ θα φταίω προφανώς,με το ζόρι βγαίνει ο μήνας,οι λογαριασμοί τρέχουν και δεν τούς φτάνω πια...
(η ανάπτυξη είναι για τους εργολάβους,τους κολλητούς,τα κονέ στα καρτέλ,τους μπασμένους σε κόλπα,τους οφσοράτους φοροκλέφτες,που κάνουνε καβάτζες μιζάροντας,τα παράσιτα στ'αδήλωτα,τους αεριτζήδες κάθε εξουσίας)
(...το αφεντικό μου βλέπει τζίρους,καμένους αριθμούς και χαμένους στόχους)
-κι εγώ μετρώ για το στεγαστικό,για ένα δυάρι στην πλατεία Αμερικής που τότε ήταν
"αντί για νοίκι,πάρε σπίτι"
και τώρα έχει χαράτσια και δόση αξίας βίλλας στην Εκάλη,μια πολυκατοικία με ακάλυπτο,χτισμένη το 1958 και να νιώθω εκεί επιστρέφουμε,σ'ασπρόμαυρους εφιάλτες χωρίς καμιά προοπτική,η κατεδαφιζόμενη ζωή,έγινα 45 χρονών για να απελπίζομαι και να βάζω κάθε τόσο τα κλάματα σα μικρό παιδί και να καταντώ να δέχομαι ακόμα και χαρτηλίκωμα απ'την άρρωστη μάνα μου και να ξεχνώ αν μια μέρα είναι σήμερα γιορτή και ποιο θυμό ν'αντέξω πριν καώ,να σκέφτομαι τί θ'απογίνουμε αγάπη μου,πώς καταντήσαμε,
στα γεράματα από σήμερα
- α υ τ ό...η αίσθηση να μάς έχουν Γέρους από σήμερα-
...θα πεις..."είσαι ένας ανειδίκετος εργάτης"...
-όταν έπρεπε δεν διάβαζα,ονειροβατούσα,τριγυρνούσα σε συναυλίες και σινεμά και θέατρα.άκουγα συζητήσεις,αγόραζα ό,τι βιβλίο έπεφτε στα χέρια μου,όχι ρε τα σχολικά,άλλα,λογοτεχία κι ιστορία και ποίηση και φιλοσοφία,αντί για εξετάσεις διάβαζα εφημερίδες,τ'αγγλικά μου είναι σα χαλασμένη κασέτα της lingouaphone,παρατημένα στο συρτάρι,έλα μωρέ,έλεγα,αρκεί να συννενοούμαστε
- και σιγά μην έπαιρνα δίπλωμα,να το κορνιζάρω;
δουλεύω απ'τα δεκτέσσερα,δε θέλω πολλά,μόνο να χάνομαι γιατί ρεμβάζω...
-και τώρα δεν έχω τίποτα
(είδα ποιοι απολύονται και στο ανέγγιχτο ώς τώρα δημόσιο...φύλακες,καθαρίστριες,απόφοιτοι δημοτικού και λυκείου,όσοι δεν μπορούν να φωνάξουν,όσοι δεν έχει σημασία κι αν φωνάξουν,απλοί διοικητικοί,όσοι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα,απ'αυτούς ξεκινούν για να έχουν ήσυχους τούς υπολοίπους,να μη νιώθουν κίνδυνο -"ακόμα!"...)
-στον ήλιο μοίρα,αυτόν τον ήλιο που ήθελα ζωή μ'ένα κύμα καβάλα καλοκαίρι και να φεύγουμε
-η Αγάπη που όλα τα νικάει
-η Αγάπη που όλα τα κερδίζει
-μα η φορολογία είναι αριθμοί,δόσεις,κάρτες,έξοδα,φαγητό,φως,νερό,τηλέφωνο,λογαριασμοί,βενζίνη,πετρέλαιο,ασφάλεια,
ρούχα,παπούτσια,έκτακτη εισφορά,ακίνητος φόρος
-κι ανίκητος
-τετέλεσται,η Αγορά κλείνει,το βλέπω να έρχεται,
ταμείο ανεργίας για ληξιπρόθεσμο μέλλον,
ο θάνατός σου η ζωή μου,στην πόλη τού μίσους και τής τρέλλας,στον αέρα είμαι,κυριολεκτικά.
Δε γιορτάζω
-θα μοιράσουμε ρόλους σήμερα,θα δείχνω χαρούμενος και θα ευωδιάζουν τα τηλέφωνα των ανθρώπων μου ξεγνοιασιά,θα πιστεύω τις ευχές και θα χαμογελώ,στη μνήμη των όμορφων χρόνων που τα ζήσαμε σαν Άνθρωποι
-μάς στερούν τα βασικά μας συστατικά αντοχής κι ελπίδας,κάθε ψυχική δύναμη ποδοπατιέται στην ανασφάλεια και τον εξευτελισμό τού Φόβου
-ναι,φοβάμαι πως θα χαθώ,στην ανωνυμία μιας στατιστικής,δεν θα έχω όνομα,πρόσωπο,γέλιο,δάκρυ,φωνή,αναστεναγμό,θα χαθώ πάσχων κι ανήμπορος,θα λιώσω,θα φτωχοποιηθώ,θα σαλέψω,θα πεθάνω και κανείς δε θα νοιαστεί να με
κλάψει.
Ούτε αν έπρεπε να τα γράψω αυτά ξέρω
- θα διαβάζουν οι φίλοι και θα στεναχωριούνται,θ'ανησυχήσουν.
Ούτε αν έχω κάτι (πιο) "προσωπικό" να το αφιερώσω μια κουβέντα ν'αξίζει,να γίνει καράβι να μπούμε και να βγούμε στο πέλαγο,μακριά,να φύγουμε,να σωθούμε.
Παραληρηματικό κείμενο,μπερδεμένα λόγια
- κι ακούω τώρα φωνές..."μην απελπίζεσαι!"
-αλλά το κουράγιο δείχνει να μ'εγκαταλείπει
-και το χειρότερο,να νιώθω αδύναμος να σε βοηθήσω μάτια μου,πώς να σε ξεκουράσω αγάπη μου,να σε πάρω πάντα αλλού απ'όλον αυτό το χαλασμό,να σε βλέπω να γελάς και να λιώνω,να μην είμαι εκεί μαζί σου όταν με χρειάζεσαι,να τα καταφέρουμε,να επιβιώσουμε σ'αυτόν τον παλιόκαιρο
-πώς να έρθει μια καλύτερη μέρα,να σκέφτομαι και να νιώθω υγιής,
μια καλή μέρα γιορτής ρε γαμώτο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου