Eθνικές φαντασιώσεις.
Οι θλιβεροί συγκυβερνώντες στους καθρέφτες τους αυτοθαυμάζονται ως σκληροί διαπραγματευτές,υποκλινόμενοι σε κάθε φτάρνισμα των Σόιμπλε και ψελλίζουν
"ε,αφού λεφτά μάς δίνουν,πώς να τούς θέσουμε όρους;"
...λες και μάς τα χαρίζουν!
/ το δέος των κατουρημένων δειλών.
Κι η Αριστερά των Αξιών συναγελάζεται με τους εντελώς Καμένους,όταν δεν αλληλοκαρφώνονται οι τάσεις ως "οπορτουνιστές" και "καιροσκόποι" κι όταν δεν αλλάζουν διάθεση ανάλογα με τα φεγγάρια...εντός ευρώ...εκτός ευρωζώνης...επί τα αυτά μιας νέας δραχμής
/υψώνουν το νέο λάβαρο,
το 'Ισως,
αφού το 'Οχι
τυλίχτηκε με σεφταλιά και καρβουνιάστηκε με διεθνή απομόνωση,τελεσιγραφική απαξίωση κι απειλητικούς εκβιασμούς απ'το στενό μαφιόζικο κλαμπ των δήθεν "συμμάχων" τραπεζοκροκοδείλων.
Και παραδίπλα χαοτική χαύνωση στερεότυπων
- λες κι ο κόσμος αντί να το παλέψει,να δουλέψει,να συγχρωτισθεί,να βρει συμμαχίες,να ψάξει άλλους τρόπους διεκδίκησης,θα τα αλλάξει όλα μαγικά αν κινείται με τάμπλετ και φέισμπουκ,
ένας χαμένος χρόνος από ξερόλες,χολερικούς τουίτερς,εγωπαθείς αυτοεπιβεβαίωσης,παντογνώστες απολυτοτήτων σε λιβελογραφίες,εξυπνακισμούς και τεχνολογική αποστειρωμένη ψευδοαλληλεγγύη των λάικ.
Ψεκασμένοι,παρανο'ι'κοί,φασίστες,λαμόγια,καρακλοκένταυροι.
Υπόπτως υποβολείς όρων,ψιθυριστές και προπαγανδιστές παρακέντρων εξουσίας,θεσμικοί γλειφτροπροσκυνούντες για εξακολουθητική ροή κονδυλίων,παράνομης διασπάθισης χρήματος,κάθε καρυδιάς καρύδια κατεστημένες ομαδίτσες παρά τω σύστημα διαχείρησης της δοσοεξαρτημένης συνέχειας στην καταγκρεμισμένη οικονομία που οι ίδιοι εξα'ύ'λωσαν για το κοινό συμφέρον είπαν,τής πάρτης τους κλέφτες.
Φωνασκούν,αλαλλάζουν κι ωρύονται,όσο πιο πολύ βουτούν ξανά το χέρι στο μέλι
- και ξάφνου οι μεγάφωνοι μηντιάρχες προβάρουν στολή Ρομπέν των Δασών,υπαλληλάκοι εργολάβων,οι οποίοι ξαναπιάνουν τα δημόσια έργα στους αυτοκινητόδρομους τού μεγάλου φαγοπιοτού χρόνων,λαμβάνουν και αποζημιώσεις εκατομύρια που καθυστέρησαν οι εργασίες και τα κονέ,το εθνικό τους χρέος παραγραμένα χρωστούμενα και κρυφές οφ σορ ουδέποτε ελεγχόμενες,αλαζόνες σιγουράτζες δήθεν πτωχεύσαντες,ξεδιάντροποι all over bankers αραχτοί παραδείσιων νήσων,εκμεταλλευτές για ένα κομμάτι ψωμί στους αδήλωτους και "μαύρους" δικαιωμάτων και συνθηκών δουλοπαροικίας εργάτες τους.
Η καραμέλα "δύσκολοι καιροί"
γι αχαλίνωτα αφεντικά που κατρακυλούν τη μισθοδοσία σ'επιδοματικό φιλοδώρημα,αν και όταν πληρώνουν,καταργώντας κάθε εργασιακό δικαίωμα με τη δικαιολογία τής κρίσης,τα νέα δεδομένα βούτυρο στον κυνισμό και την εκμετάλλευσή τους,συμπαίχτες τιμωρητικής πολιτικής,παραμορφωτικοί κανόνες,οι στυγνοί τραπεζοκάνθαροι εντολών τύπου Προβόπουλου που ασκούν πολιτική αντί των κάθιδρων εκλεγμένων τού παραζαλισμένου "κυρίαρχου λαού",πλουσιοπάροχα αμειβόμενοι γραβατωμένοι κρατικοδίαιτοι γραφειοκράτες,εν πλήρη άγνοια κι εκτός κοινωνικής πραγματικότητας,με πιο πολλές απολύσεις,μνημόνια σύνθλιψης,κανόνες κανόνια συντριπτικής καθίζησης,χαντακωμένες απολαβές καθυστερημένες εβδομάδες και μήνες,απύθμενο θράσος υψηλά ισταμένων.
Κι οι διαλυμένες πόλεις
- η Αθήνα ένας σκελετός φαντασμάτων σε καθημερινές διαδηλώσεις,εξαγγέλονται πανό χωρίς ανθρώπους,πορεύονται συνθήματα χωρίς ηχώ κανενός,λίγες δεκάδες κάθε φορά στο ερημόκλειστο κέντρο,ασελγούν στα τελευταία πτώματα Εμπορίου,χαμένες θέσεις υπαλλήλων,απεργίες/ταμπέλες,όλα ζυγίστηκαν λιποβαρή μπρος την "αντίσταση και πάλη" κομματοσφραγίδων καταχρεωμένων δανεικών κι άφαντων μιζών,απαξιωτές κάθε έννοιας αλληλεγγύης,καταγγέλοντες τους "καναπεδάτους",όσους αρνούνται τους βαρύγδουπους επαναστατικούς θούριους,τους ιδεολόγους τού καλοτα'ι'σμένου ξεσηκωμού,τους χρεωκοπημένους άτεγκτους ελπίδων κι ανάσας,τού αδύναμου πλήθους θεατρίνους.
Στεγνοί πια -
...μιλώ για τη φορολογική αφαίμαξη,την αδυναμία πληρωμών,την οικογενειακή αποπληξία ληξιπρόθεσμων χρεών,τις εξωφρενικές τιμές που αυξάνουν παντού και θρυμματίζουν ό,τι έχει απομείνει,τις ουρές για φάρμακα και τα εξαθλιωμένα γερόντια στα ημιθανή κρατικά νοσοκομεία τής αναξιοπρέπειας,τους εράνους στα σχολεία για υποσιτιζόμενα πιτσιρίκια,τα συσίτια και τα κοινωνικά παντοπωλεία που γέμισαν οι υπερχρεωμένοι δήμοι,ακόμα και σε,πάλαι ποτέ,"πλούσιες" συνοικίες,κάθε γωνιά ελεημοσύνη κι επαιτία,κάθε γειτονιά συμμορία και το έγκλημα που θεριεύει,οι απελπισμένοι όλων των ηπείρων ξέμπαρκοι σε μια κόλαση που φαντάζονταν κι εκείνοι κάποτε Εδέμ,μίσος κι απόρριψη και ρατσισμός κι η άμυνα στη φτωχοποίηση κι ο θυμός που βγάζει τα χειρότερα επιθετικά μας ένστικτα και ξεσπά πόλεμος,ξύλο,φασαρίες και κοχλασμένο καζάνι συνοχής που έγινε πολτός και βούρκος.
Εύκολα οδηγούμαστε σ'εθνικές περιχαρακώσεις,η ανικανότητα κι η απαξία τού πολιτικού συστήματος διαλύει όποια συλλογικότητα άντεξε,επιστρέφοντας ολοταχώς στη φοβική ανάδελφη πατρίδα με τους προαιώνιους Εχθρούς τριγύρω
- και την Ευρώπη των Λαών ανέκδοτο και παραμύθι αραχνιασμένο γκρίζων βρυξελοτεράτων.
Ποιος θα μάς σώσει (απ'τους σωτήρες)
Πώς θα επζήσουμε (ναυαγισμένοι κι αμαθείς επιβίωσης)
Τόσα χρόνια στην πρέσσα κι η τυφλή σύγκρουση,χωρίς νικητές κι ηττημένους,αφού δεν ξέρεις γιατί σκοτωνόμαστε,δεν έχουμε ελπίδα/προορισμό να παλέψουμε κανέναν,σε καμιά ομορφιά να πιστέψουμε θ'ακουμπήσει το μέλλον μας,βυθισμένοι,πνιγμένοι,τελειωμένοι και τρώμε τις σάρκες μας.
Στεγνοί και γυμνωμένοι αισθημάτων στην παράξενη Άνοιξη που κανείς μας δεν ξέρει πού θα βγεί,σε ποιο Καλοκαίρι θα γαληνέψουμε κι αν καταφέρουμε ν'ακουμπήσουμε ένα όνειρο στο κύμα,σε ποιαν αγκαλιά ν'αφεθούμε έστω ένα χάδι,να πάρουμε μιαν ανάσα και να συνεχίσουμε μπροστά...
-μπροστά που να μην είναι γκρεμός επιτέλους...
Οι θλιβεροί συγκυβερνώντες στους καθρέφτες τους αυτοθαυμάζονται ως σκληροί διαπραγματευτές,υποκλινόμενοι σε κάθε φτάρνισμα των Σόιμπλε και ψελλίζουν
"ε,αφού λεφτά μάς δίνουν,πώς να τούς θέσουμε όρους;"
...λες και μάς τα χαρίζουν!
/ το δέος των κατουρημένων δειλών.
Κι η Αριστερά των Αξιών συναγελάζεται με τους εντελώς Καμένους,όταν δεν αλληλοκαρφώνονται οι τάσεις ως "οπορτουνιστές" και "καιροσκόποι" κι όταν δεν αλλάζουν διάθεση ανάλογα με τα φεγγάρια...εντός ευρώ...εκτός ευρωζώνης...επί τα αυτά μιας νέας δραχμής
/υψώνουν το νέο λάβαρο,
το 'Ισως,
αφού το 'Οχι
τυλίχτηκε με σεφταλιά και καρβουνιάστηκε με διεθνή απομόνωση,τελεσιγραφική απαξίωση κι απειλητικούς εκβιασμούς απ'το στενό μαφιόζικο κλαμπ των δήθεν "συμμάχων" τραπεζοκροκοδείλων.
Και παραδίπλα χαοτική χαύνωση στερεότυπων
- λες κι ο κόσμος αντί να το παλέψει,να δουλέψει,να συγχρωτισθεί,να βρει συμμαχίες,να ψάξει άλλους τρόπους διεκδίκησης,θα τα αλλάξει όλα μαγικά αν κινείται με τάμπλετ και φέισμπουκ,
ένας χαμένος χρόνος από ξερόλες,χολερικούς τουίτερς,εγωπαθείς αυτοεπιβεβαίωσης,παντογνώστες απολυτοτήτων σε λιβελογραφίες,εξυπνακισμούς και τεχνολογική αποστειρωμένη ψευδοαλληλεγγύη των λάικ.
Ψεκασμένοι,παρανο'ι'κοί,φασίστες,λαμόγια,καρακλοκένταυροι.
Υπόπτως υποβολείς όρων,ψιθυριστές και προπαγανδιστές παρακέντρων εξουσίας,θεσμικοί γλειφτροπροσκυνούντες για εξακολουθητική ροή κονδυλίων,παράνομης διασπάθισης χρήματος,κάθε καρυδιάς καρύδια κατεστημένες ομαδίτσες παρά τω σύστημα διαχείρησης της δοσοεξαρτημένης συνέχειας στην καταγκρεμισμένη οικονομία που οι ίδιοι εξα'ύ'λωσαν για το κοινό συμφέρον είπαν,τής πάρτης τους κλέφτες.
Φωνασκούν,αλαλλάζουν κι ωρύονται,όσο πιο πολύ βουτούν ξανά το χέρι στο μέλι
- και ξάφνου οι μεγάφωνοι μηντιάρχες προβάρουν στολή Ρομπέν των Δασών,υπαλληλάκοι εργολάβων,οι οποίοι ξαναπιάνουν τα δημόσια έργα στους αυτοκινητόδρομους τού μεγάλου φαγοπιοτού χρόνων,λαμβάνουν και αποζημιώσεις εκατομύρια που καθυστέρησαν οι εργασίες και τα κονέ,το εθνικό τους χρέος παραγραμένα χρωστούμενα και κρυφές οφ σορ ουδέποτε ελεγχόμενες,αλαζόνες σιγουράτζες δήθεν πτωχεύσαντες,ξεδιάντροποι all over bankers αραχτοί παραδείσιων νήσων,εκμεταλλευτές για ένα κομμάτι ψωμί στους αδήλωτους και "μαύρους" δικαιωμάτων και συνθηκών δουλοπαροικίας εργάτες τους.
Η καραμέλα "δύσκολοι καιροί"
γι αχαλίνωτα αφεντικά που κατρακυλούν τη μισθοδοσία σ'επιδοματικό φιλοδώρημα,αν και όταν πληρώνουν,καταργώντας κάθε εργασιακό δικαίωμα με τη δικαιολογία τής κρίσης,τα νέα δεδομένα βούτυρο στον κυνισμό και την εκμετάλλευσή τους,συμπαίχτες τιμωρητικής πολιτικής,παραμορφωτικοί κανόνες,οι στυγνοί τραπεζοκάνθαροι εντολών τύπου Προβόπουλου που ασκούν πολιτική αντί των κάθιδρων εκλεγμένων τού παραζαλισμένου "κυρίαρχου λαού",πλουσιοπάροχα αμειβόμενοι γραβατωμένοι κρατικοδίαιτοι γραφειοκράτες,εν πλήρη άγνοια κι εκτός κοινωνικής πραγματικότητας,με πιο πολλές απολύσεις,μνημόνια σύνθλιψης,κανόνες κανόνια συντριπτικής καθίζησης,χαντακωμένες απολαβές καθυστερημένες εβδομάδες και μήνες,απύθμενο θράσος υψηλά ισταμένων.
Κι οι διαλυμένες πόλεις
- η Αθήνα ένας σκελετός φαντασμάτων σε καθημερινές διαδηλώσεις,εξαγγέλονται πανό χωρίς ανθρώπους,πορεύονται συνθήματα χωρίς ηχώ κανενός,λίγες δεκάδες κάθε φορά στο ερημόκλειστο κέντρο,ασελγούν στα τελευταία πτώματα Εμπορίου,χαμένες θέσεις υπαλλήλων,απεργίες/ταμπέλες,όλα ζυγίστηκαν λιποβαρή μπρος την "αντίσταση και πάλη" κομματοσφραγίδων καταχρεωμένων δανεικών κι άφαντων μιζών,απαξιωτές κάθε έννοιας αλληλεγγύης,καταγγέλοντες τους "καναπεδάτους",όσους αρνούνται τους βαρύγδουπους επαναστατικούς θούριους,τους ιδεολόγους τού καλοτα'ι'σμένου ξεσηκωμού,τους χρεωκοπημένους άτεγκτους ελπίδων κι ανάσας,τού αδύναμου πλήθους θεατρίνους.
Στεγνοί πια -
...μιλώ για τη φορολογική αφαίμαξη,την αδυναμία πληρωμών,την οικογενειακή αποπληξία ληξιπρόθεσμων χρεών,τις εξωφρενικές τιμές που αυξάνουν παντού και θρυμματίζουν ό,τι έχει απομείνει,τις ουρές για φάρμακα και τα εξαθλιωμένα γερόντια στα ημιθανή κρατικά νοσοκομεία τής αναξιοπρέπειας,τους εράνους στα σχολεία για υποσιτιζόμενα πιτσιρίκια,τα συσίτια και τα κοινωνικά παντοπωλεία που γέμισαν οι υπερχρεωμένοι δήμοι,ακόμα και σε,πάλαι ποτέ,"πλούσιες" συνοικίες,κάθε γωνιά ελεημοσύνη κι επαιτία,κάθε γειτονιά συμμορία και το έγκλημα που θεριεύει,οι απελπισμένοι όλων των ηπείρων ξέμπαρκοι σε μια κόλαση που φαντάζονταν κι εκείνοι κάποτε Εδέμ,μίσος κι απόρριψη και ρατσισμός κι η άμυνα στη φτωχοποίηση κι ο θυμός που βγάζει τα χειρότερα επιθετικά μας ένστικτα και ξεσπά πόλεμος,ξύλο,φασαρίες και κοχλασμένο καζάνι συνοχής που έγινε πολτός και βούρκος.
Εύκολα οδηγούμαστε σ'εθνικές περιχαρακώσεις,η ανικανότητα κι η απαξία τού πολιτικού συστήματος διαλύει όποια συλλογικότητα άντεξε,επιστρέφοντας ολοταχώς στη φοβική ανάδελφη πατρίδα με τους προαιώνιους Εχθρούς τριγύρω
- και την Ευρώπη των Λαών ανέκδοτο και παραμύθι αραχνιασμένο γκρίζων βρυξελοτεράτων.
Ποιος θα μάς σώσει (απ'τους σωτήρες)
Πώς θα επζήσουμε (ναυαγισμένοι κι αμαθείς επιβίωσης)
Τόσα χρόνια στην πρέσσα κι η τυφλή σύγκρουση,χωρίς νικητές κι ηττημένους,αφού δεν ξέρεις γιατί σκοτωνόμαστε,δεν έχουμε ελπίδα/προορισμό να παλέψουμε κανέναν,σε καμιά ομορφιά να πιστέψουμε θ'ακουμπήσει το μέλλον μας,βυθισμένοι,πνιγμένοι,τελειωμένοι και τρώμε τις σάρκες μας.
Στεγνοί και γυμνωμένοι αισθημάτων στην παράξενη Άνοιξη που κανείς μας δεν ξέρει πού θα βγεί,σε ποιο Καλοκαίρι θα γαληνέψουμε κι αν καταφέρουμε ν'ακουμπήσουμε ένα όνειρο στο κύμα,σε ποιαν αγκαλιά ν'αφεθούμε έστω ένα χάδι,να πάρουμε μιαν ανάσα και να συνεχίσουμε μπροστά...
-μπροστά που να μην είναι γκρεμός επιτέλους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου