ΚΑΤΟΥΡΩΝΤΑΣ (σ)ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Στη δουλειά,ακριβώς απέναντι,υπάρχει μια παλιά ερειπωμένη πολυκατοικία
-προφανώς για να μην κατοικηθεί ανεξέλεγκτα,οι δημόσιες υπηρεσίες κάλυψαν με μια πρόχειρη κατασκευή από σίδερο και λαμαρίνα όλο το πλάτος και το ύψος εξωτερικά ώς τον πρώτο όροφο και τις πόρτες - και για να μην περνά κανείς από κάτω και τού'ρθει κανά κομάτι σοβάς απ'τα παρατημένα μπαλκόνια...

...αυτή η υπέροχη λοιπόν γωνιά τού κέντρου πρωτευούσσης δίνει μια μαγευτική εικόνα έξοχης υπαίθριας τουαλέτας!
-στις γωνιές τής λαμαρινοθήκης,κάθε μέρα,όλη μέρα τού ωραρίου μου εργασίας βλέπω μικρούς και μεγάλους άντρες,με κοστούμι,με βερμούδες,με σαγιονάρα,με σκαρπίνια,μετανάστες,ελληνάρες,ρεμάλια,κυριλέ,καλοντυμένους,με κινητό στο χέρι,με εφημερίδα,με καπέλο,με φραπέ...κατουρούν συνεχώς και πάλι κι αδιάλειπτα εντόνως ανακουφισμένοι χαλαρώνουν,την τινάζουν και,ρίχνοντας μιαν ένοχη ματιά βιαστικά τελειώνοντας,κουμπώνουν φερμουάρ και φεύγουν...

...συχνά πυκνά περπατούν στο πεζοδρόμιο κι άλλοι θεατές τού ελευθεροκατουρητηρίου
-δεν είδα κανέναν και δεν άκουσα να διαμαρτύρονται,να λένε "ρε παιδιά τί κάνετε,εκεί,όχι!",γυρνούν ξαφνιασμένοι το βλέμμα αλλού μόλις συνειδητοποιούν το θέαμα και βιάζουν το βήμα κλείνοντας τη μύτη...έχω σκεφτεί πολλές φορές να βγω να φωνάξω,μετά λέω μάταιο,σε πόσους,είναι δεκάδες κάθε μέρα,πόσοι τί να πω,δεν μετρώ και δεν καταγράφω και φάτσες τελικά να σάς πω στατιστικές,έχω μιλήσει και με τις περιπολίες τής δημοτικής αστυνομίας που απλώς σηκώνουν τον ώμο...

Γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Ζώντας δώδεκα χρόνια σε μια πόλη που δεν την αναγνωρίζω πια,μ'ενοχλεί να μυρίζει κιόλας η διάλυσή της,αυτή η Αθήνα είναι η αληθινή τελικώς,μακριά απ'τις θεσμικά ορθές ονειροβασίες που της χάρισαν τίτλους διαμαντόπετρας,τηςγης το δαχτυλίδι κι Ολυμπιακής πόλης...
-απολίτιστοι την κατοικούν,γηγενείς κι αλλοδαποί,γα'ι'δουρινά αγενείς,αγροίκοι και πικραμένοι όλων των εθνοτήτων,σαλταρισμένοι σχεδόν σχιζοφρενικά σε παροξυσμό,κάθε καρυδιάς καρύδι που δεν θέλει να είναι εδώ,δεν τού αρέσει που ζει εδώ,δεν αγαπάει τον τόπο που μένει,δε γουστάρει εδώ που τού'λαχε να ξεπεράσει τον εαυτό του κι απ'την επιβίωση να φτάσει στη δημιουργία μιας ήσυχης ομορφιάς,μιας καλής ιστορίας αναμνήσεων που αξίζει να τις πει στο τέλος "είμαι Αθηναίος λοιπόν!"
-όλοι αφοδεύουν επί τού τυμπανισμένου πτώματος μιας κάποτε ωραίας πόλης που ο σεβασμός στην ιστορική της συνέχεια είναι απλώς μια ψευδαίσθηση σε τουριστικά φιλμάκια.

Καμιά φροντίδα,ουδεμία διάθεση συμμετοχικότητας,αλληλεγγύης,ο διαδικτυακός ακτιβισμός μετρημένες ρομαντικές οάσεις σ'ερημότοπο,φανταστικά like χωρίς εκτόπισμα αληθινής επέμβασης των ανθρώπων στις γειτονιές που φοβούνται,κλειδώνονται κι απέχουν,η άκαρδη πόλη κι οι βρώμικοί της δρόμοι,τα κακοφωτισμένα στενά,σιωπή και τρόμος οι περίεργες φάτσες που μαλώνουν,απειλούν,σκοτεινιάζουν,η λαμαρίνα κακόγουστη προστασία στα άδεια μαγαζιά των λεωφόρων
-η ζωή απούσα.

Επιστρέφω στο κατούρημα τής εκκίνησης.
Είμαστε υπερήφανοι ως Έλληνες για το ένδοξό μας όνομα,τις αξίες και τον πολιτισμό μας
-ας ξεκινήσουμε απ'τ'απλά κι εφαρμόσιμα...πριν δυο χρόνια βρέθηκα μια μέρα στο Α'ι'βαλί κι ενθουσιασμένος έγραψα ένα κειμενάκι,το πιο δημοφιλές στο μπλογκ (Μια μέρα στο Α'ι'βαλί-30 Αυγούστου 2010)...εκεί λοιπόν,σε κάθε δρόμο,τουλάχιστο σε μια ευρύτατη περιοχή,τουριστική,στο κέντρο ώς το λιμάνι,παντού και μια δημόσια τουαλέτα,με εισιτήριο,ηλεκτρονικές μπάρες εισόδου,φύλακα σε κουβούκλιο,ελεγκτή εισιτηρίου,πεντακάθαρες,πλακάκια να ντρέπεσαι να πατήσεις,φροντισμένες,φωτεινές...έσοδα στο δήμο,επιχείρηση με κέρδος,φτηνά,να μην έχεις δικαιολογία να πεις "τί να κάνω ρε παιδιά,να σκάσω;" ψάχνοντας δεντράκι,γωνιά,ανοιχτό καφέ,κλειστή πόρτα...τόσο απλό και δυσεύρετο μάθημα απλής λογικής απ'τους βαρβάρους κι απολίτιστους γείτονες...

Αλλά τί ψάχνω τώρα στους χαλεπούς καιρούς των μνημονίων τέτοια ασήμαντα γεγονότα στην ασθμαίνουσα καρδιά τής καταδιωκούμενης σε βίαιη αναπροσαρμογή πόλης
-η Αθήνα ως σύμβολο,όπως την καταντήσαμε...
-ο τελευταίος ας τραβήξει φεύγοντας το καζανάκι...