ΜΕ ΤΟΣΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ ΠΟΣΕΣ ΣΙΩΠΕΣ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣ;

Μέρα δύσβατη,απ' αυτές που χαράζει ανεξίτηλα σε μνήμη παντοτινή η τραγική της κατάληξη.

Κοιτάζω ξημέρωμα,πριν φύγω για τη δουλειά,τον κοστουμαρισμένο συνδικαλιστή Μπαλασόπουλο - άρχοντας,τον κάλεσαν με τιμή και δόξα στο μηντιακό βάθρο αποθέωσης...άψογος,απαιτητικός,κοφτός,απόλυτος,δυναμικός,άξιος εκπρόσωπος των συναγωνιστών Του...
θυμίστε μου σε ποιον Αγώνα ακριβώς υποκλινόμαστε; - σαπίζουν οι τόνοι σκουπιδιών έξω απ' τα ημιυπόγεια φτωχών,μεταναστών,αστέγων-των αδέσποτων ανθρώπων...οι όγκοι γίνονται ρεύμα γίγαντας και σκορπίζουν μπόχα στα ρετιρέ,Αθήνα στη γλίτσα τού τέλους που της αξίζει - ποιον εκδικούνται,σε ποιον αντίπαλο χαρίζουν σαπίλα στη μούρη,ποιος εκβιάζεται με πλήρη αποσύνθεση;

-εκτός κι αν είναι συμβολισμός τού καταρρέοντος συστήματος - ανίκανοι μέχρι και για μια επιστράτευση οι άρχοντες...κι αν γυρίσουν στη δουλειά κι αν η πόλη ξαναδεί τους κάδους της,ποιο το κέρδος,ποια αρχή συνεννόησης,πώς θ' αντέξει η Φυλή,τί θα γίνει με το ασφαλιστικό και την εφεδρεία,θα γίνουν μόνιμοι οι συμβασιούχοι;...χακί λύση στο γκρίζο των προβλημάτων που παραμένουν ως έχουν.
- μένει το κλίμα,η ένταση,οι απειλές,το "αίμα" εύκολο,χυμένο να κοχλάζει στους οχτρούς τού λαού,οι υπουργάρες γαργάρες αναποτελεσματικότητας ετοιμοπόλεμοι, χύμα σκουπιδότοποι Ιστορίας...

Αξίζει τελικά όλος αυτός ο συρφετός να επιβιώσει;
-απ' τη δική μας αγωνία και τον πανικό των αδύναμων θ' αρπάξουν την ευκαιρία να μείνουν Αρχηγοί,εκφραστές,καθοδηγητές κι αντιπρόσωποί μας,κι ας κινδυνεύουν όλες οι κοινωνικές κατακτήσεις κι η υγεία κι η παιδεία,μια ζωή αλληλεγγύης να καίγεται στο φαντασιακό κόσμο κεκτημένων φαιδροτήτων,να καπελώνεται κάθε υγιής προσπάθεια ανασυγκρότησης,εκσυγχρονισμού,προοδευτικής ανασύνταξης ενός υγιούς Δημοσίου κι αληθινής εξυπηρέτησης των πολιτών του και με το βρόγχο της Χρεωκοπίας όλων,χωρίς εξαιρέσεις,αμετάκλητο μηδέν αποδοχών- κι η ξεφτίλα,κουκούλα και μολότωφ στα σαλεμένα μας κεφάλια.

Μάταιες οι ερωτήσεις στο εξαγριωμένο πλήθος που έχει από καιρό εμπεδώσει κι αποστηθίσει σίγουρες απαντήσεις - η οργή,τα δεδομένα αδιέξοδα της καθημερινότητας,η απόγνωσή μας στις προσθαφαιρέσεις λογαριασμών που δε βγαίνουν,η άγρια κυνική ευκολία κυβερνώντων σ' αλεπάλληλη φορολόγηση συρρικνούμενων εισοδημάτων,η ολική τους αναισθησία απ' την παντελή τους άγνοια πώς ζεις με 1300 συνολικό μηνιαίο οικογενειακό ταμείο - κόσμος ζαλισμένος δεν ξέρει αν πρέπει να πέσει στη φωτιά να καεί να γλιτώσει ή να τα βάλει όλα πυρκαγιά,να τα κάψει,να εκτονωθεί...

-και Μετά;
αυτό το αγωνιωδώς επαναλαμβανόμενο Μετά, πώς γίνεται από άπνοια φωνή ν' ακουστεί πάνω απ' τις ντουντούκες,τα πανό,τα συντεταγμένα κομματόσκυλα,τους καβατζωμένους για δέκα κρίσεις,τους κρατικοδίαιτους ευκολοκανιβαλίζοντες στα σίγουρα υπερκέρδη χρόνων;

-το Μετά που φοβόμαστε,πού'χει στοιχειώσει τον ύπνο μας κι έχει σακατέψει σταθερές,ηρεμία,γαλήνη,έχει σκοτεινιάσει τον ήλιο και τη μοίρα μας,η επίγνωση πως έξωθεν οι αποφάσεις (άλλοι τις λεν "αποικιοκρατία" κι άλλοι τις βλέπουν "αναγκαιότητα") και πάντως όταν γρήγορα όλοι επιδιώκουν να ξεμπερδέψουν με μας,τους "περίεργους κακομαθημένους Έλληνες",τότε αποσιωπούνται ως νούμερα στατιστικών οι χαμένοι άνθρωποι,εξαθλιωμένοι,στερημένοι,παράπλευρες απώλειες στον Ιερό Στόχο για να ξαναγίνει η Οικονομία Παίχτης κι ο Τιμωρός-Δανειστής ρίχνει συλλογική ευθύνη στον Φταίχτη...

- στη Βουλή καθώς νυχτώνει άλλη μια ψηφοφορία κι  επετεύχθη άλλη μια σωτηρία,Ιφιγένεια η Λούκα,ανοιχτή αμφισβήτηση ενός τραγικά ανίσχυρου Πρωθυπουργού,κόντρες επιπέδου Νονού,ο Τσίπρας φέρνει ήθος Κουρήδων,κορώνες περί Ομερτά,ξεπέφτει συντροφική χυδαιότητα με είδωλό του τον Τράγκα,η Βάσω απαιτεί πολιτικές πρωτοβουλίες κι ο Μίμης Ανδρουλάκης ζητά κυβέρνηση σωτηρίας,τα μήντια απαιτούν τη Δευτέρα να παραιτηθεί ο Γιώργος και φροντίζουν νά'χει κατάλληλο κλίμα πνιγμού μέχρι να βρουν γάιδαρο να το φάει το στραβό τους αίτημα...

-αλίμονο,για μας χτυπάει η καμπάνα,
ανέμελοι,φορτσάτοι κι υπέρλαμπρα εξεγερμένοι νομίσαμε ήχο χαρμόσυνο και τελικά ξημερώνει πένθος βαρύ κι ασήκωτο στο δικό μας σπίτι...

Ακούει κανείς;
Μήπως χαλάμε το κλίμα άλλης μιας "μεγαλειώδους" συγκέντρωσης όταν σκηνικό καταστροφής γίνεται μια πόλη ολόκληρη που την κατακρεουργούμε χωρίς έγνοια και οίκτο για ν' αποδείξουμε τη δύναμή μας,να παλέψουμε την ύπαρξή μας,να πάρουμε την πρωτοκαθεδρία τού "δρόμου";
-σπασμένα τα φρένα,τα κτήρια,το κέντρο τής ημιθανούς Αθήνας πεδίο βολής για κάθε ημίτρελο εξουσιαστή και τσακίζει το Μέλλον μας...

-υπέροχες οι γεμάτες πλατείες,
αστέγαστη η κοινή μας μοίρα.
Ένας νεκρός,δαφνοστεφανωμένος,στο τίμιο λάβαρο πάντα πιστός...
και ποιας σημαίας περιφρούρηση αξίζει μια ζωή;