Πάντα θυμάμαι ένα μεγάλο τραπέζι με κάτασπρο τραπεζομάντηλο,τα παιδιά βοηθούσαμε να φέρουμε τα ποτήρια και τα μαχαιροπήρουνα και βάζαμε τις χαρτοπετσέτες δίπλα,γιατί μέσα στο πιάτο είχε τα καλά υφασμάτινα πετσετάκια που βγαίναν από τα συρτάρια φρεσκοπλυμένα για τη γιορτή.
Ανήμερα Χριστούγεννα πάντα στης γιαγιάς,είμαστε όλοι στην κουζίνα πάνω από το κεφάλι της να δούμε πώς φτιάχνει τη ζύμη για τα τελειότερα κεφτεδάκια τού κόσμου που καμιά νοικοκυρά δεν τα πετυχαίνει όπως εκείνη και ζηλεύουν οι μαμμάδες κι οι θειάδες που τα πιστσιρίκια λέμε πως δεν είναι σαν της γιαγιάς και η γιαγιά γελάει,μα δεν το μαρτυράει το κόλπο της και πάνω στο τηγάνι λύνονται και δένονται μυστικά και θέλω το πρώτο που θα βγει τσιρτσιριστό να το δοκιμάσω και με καίει το λαιμό και κλαψουρίζω-
και παραμονή Πρωτοχρονιάς σπίτι μας,πανζουρλισμός,εικοσιπέντε νοματαίοι,δεν προλαβαίναμε τις αγκαλιές και τα φιλιά και τα δώρα,μα αυτός ο άη Βασίλης ξέρει πάντα πριν από μας για μας και δεν τον πρόλαβα πάλι φέτος και τον κυνηγάω να δω έστω το ιπτάμενό του έλκηθρο από το παράθυρο,αλλά τώρα έχω φούριες γιατί μού έφερε το καινούργιο τρενάκι με δέκαμέτρα ράγες παρακαλώ,κι άντε να το στήσω αυτό το πράγμα ο ανίκανος και παραλίγο να ρίξει η μαμά τη σουπιέρα με την κοτόσουπα,πρώτο πιάτο αχνιστή και με κοίταξε σα μυρμηγγάκι για πάτημα θα είχαμε δράματα βραδυάτικα,αν έπεφτε η πορσελάνη στο πάτωμα θρύψαλα δέκα μέρες προετοιμασία,για τιμωρία δεν θα φάω δέκα κομμάτια σπανακόπιτα,θα αρκεστώ σε ένα ο χοντρούλης και βάλε στο κασετόφωνο να παίζει τα καινούργια τραγούδια έχουμε για όλα τα γούστα από πάριο,πουλόπουλο και μαρινέλα μέχρι απόστολο καλδάρα και μικρασία,ωραία αυτή η καινούργια λα'ι'κή φωνή,πώς τη λένε,α! χαρούλα αλεξίου,θα πάει μπροστά αυτό το κορίτσι φαίνεται...
Στα καινούργια σπίτια δεν είναι απαραίτητη η μεγάλη τραπεζαρία νομίζω
κι όταν βρίσκεις χώρο γεμίζει τα κάδρα με τους πεθαμένους που σε κοιτάζουν γελαστοί κι όμορφοι και φευγάτοι χρόνια και δεν τολμάς να τους κοιτάξεις τέτοιες μέρες και τούς αφήνεις στη σκοτεινή μεριά της μνήμης γιατί δεν αντέχεις άλλα κλάματα κι όσα χρόνια κι αν περάσουν σού λείπουν παναθεμά τους πολύ και τίποτα δεν είναι ίδιο
-και θυμάσαι πάλι τη μαμά που έλεγε "δεν θέλω να έρθουν γιορτές" και δεν την καταλάβαινες γιατί τό'λεγε,αφού οι γιορτές είναι χαρές και γλέντια κι αγκαλιές κι ευκαιρία για συνάξεις κι αγάπες και λουλούδια-
και τώρα ξέρεις πως οι απόντες είναι τόσο περισσότεροι των παρόντων που δεν αντέχονται στο προσκλητήριο των αναμνήσεων και τούς καταχωνιάζεις στην άκρη των ματιών να στερέψουν δάκρυα να μην πνιγείς και χαθείς,
εντάξει,οι ζωντανοί με τούς ζωντανούς και πάλι θα βρεθείς με τους ανθρώπους σου και θα είναι αφορμή τέτοιες μέρες να νιώσεις καλά κι όμορφες στιγμές και τα βλέμματα να σου πουν τα καταφέραμε να μείνουμε άνθρωποι και φέτος κι αξίζειι η παλιοζωή ο παλιόκοσμος κι η παλιοκοινωνία αφού η καρδιά μας ανοίγει και μοιράζεται και οι φίλοι μας κοντά και δίπλα και πάλι καταφέραμε να τού ρίξουμε τού ακαμάτη χρόνου μια και να κερδίσουμε ακόμα μια μάχη,
τού 2018 τώρα που φεύγει και δεν βγήκαμε νοκ αόυτ στα σημεία...
Τριγυρίζουν σα φαντάσματα οι παλιοί μας χρόνοι,
η αφέλεια των πιτσιρικάδειων δεκαετιών,η γλύκα η ζαχαρωτή των γονιών μας της προστασίας,της έγνοιας,της στοργής,της ανέφελης ανεμελιάς που θα ήταν ολόκληρη η ζωή πριν τη μάθουμε σκληρή τρικυμισμένη κι αναπάντεχη,αναμένα φώτα,ολόφωτα σπίτια και τα δέντρα με τα λαμπάκια αναβοσβήνουν οι μνήμες και ξεροσταλιάζω να τα θυμάμαι όλα και να μην ξεχνώ κανέναν κι είναι πολλοί είπαμε όσοι φύγαν οριστικά
-και σκέφτομαι είναι τυχεροί όσοι έχουν ακόμα κοντά τους μπαμπάδες και μαμάδες και θειάδες και παπούδες κι ας έχουν προβλήματα κι ας τούς ταλαιπωρούν οι παραξενιές κι οι ψιλοαρρώστιες και δεν ξέρω πώς έτυχε και μού φύγαν όλοι τόσο γρήγορα που είχα κι άλλα να τούς πω και μεγαλώνοντας κι εγώ κάτι να τούς επιστρέψω από όσα μού χαρίσαν και να κάνουμε βόλτες και να λέμε ιστορίες και να τούς βοηθήσω και να τούς ευγνωμονώ που με μεγαλώσαν καλό παιδί και μού μάθαν να υπολογίζω την καρδιά των ανθρώπων να αξίζει τον κόπο και να παλεύεις μαζί για το καλύτερο και δεν πρόλαβα να τους ευχαριστήσω και δεν έχω τρόπο να τους θυμηθώ από μια παλιοφωτογραφία στο χριστουγεννιάτικο το κομοδίνο μ'αναμένα πάντα τα λαμπάκια να χαζεύω πενήντα χρονών μαντράχαλος το καραβάκι φωτισμένο δακρυσμένος και να ονειρεύομαι είναι όλοι εδώ και θα γιορτάσουμε ξανά και βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι κι ολόλευκο καθαρό τραπεζομάντηλο αλέκιαστο και μοσχοβολιστό σαν τ΄αγνά τα περασμένα χρόνια της αθωότητας-γεύση αναλλοίωτη τόσα χρόνια.
Δεν παραπονιέμαι κι έχει καιρό τώρα που ορκίστηκα δεν θα μελαγχολώ και δεν θα κλαψουρίζω και δεν θα πέσω στην παγίδα να με ρίχνει η καταιγιστική σιωπή των απόντων
-τρέχουμε,δουλεύουμε,παιδευόμαστε κι αντέχουμε,πιο κουρασμένοι,πιο ταλαίπωροι αλλά και πιο συνειδητοποιημένοι πως έτσι είν'η ζωή και πώς να την αλλάξεις και τα πράγματα γίνονται με τον τρόπο που φτιάξαμε εμείς τα όρια και τα δεδομένα και τις προτεραιότητες και τις επιλογές μας και φτάνουμε ξανά στο τέλος της χρονιάς και είθιστε απολογισμών και σκασίλα μας μεγάλη ο ισολογισμός αφαιρετικός μεγάλων στόχων και δε βαριέσαι όσα δεν καταφέραμε κι όσα ονειρευτήκαμε δεν ήρθαν και δεν πειράζει,μιαν άλλη φορά ,μιαν άλλη χρονιά,την υγειά μας να έχουμε και δυο τρεις καλοί μας φίλοι δίπλα και να ξέρουμε η αγάπη μας κρατάει και βιάζομαι να γυρίσω σπίτι να σε δω,αυτό μου αρκεί και μού περισσεύει και θα σε πάω μια βόλτα ήσυχα κι απλά εδώ κοντά να χαζέψουμε τη στολισμένη πόλη,να έχει έξω κρύο και μέσα μας τη ζέστη της προσμονής και της ελπίδας,αν ξέρουμε πως κι αύριο θα είναι εδώ η πίστη μας πως θ'αλλάξει κάτι λίγο προς το καλύτερο,χαλάλι τα μπερδέματα κι οι αναποδιές και η κακία των ανθρώπων χαλάλι.
Καλή χρονιά σε όλους όσους την αξίζουν,η μοναξιά που δεν αντέχεται να την παλεύουμε,
έξω μιζέρια και λύπες κι αρρώστιες ούτε και στους εχθρούς μας,
οι στιγμές της ευτυχίας σα γιορτές πάντα αναπάντεχα δώρα της περιπέτειας που την είπαμε καθημερινότητα να γεννηθούν και τον επόμενο χρόνο για να αντέχουμε να τον περπατήσουμε
κι όσα έρθουν κι όσα πάνε και δε βαριέσαι που είμεθα φτωχοί,
έχουμε πάντα ένσημα καθαρό κούτελο και πλούσια αισθήματα μωρέ,
κανείς δεν θα μάς κλέψει τις μνήμες και τα όνειρα
και θα περιμένουμε πάντοτε Καλοκαίρια με καταγάλενες ήσυχες θάλασσες
-άσε τί να μάς πουν κι οι βαρυχειμωνιές,δεν τις φοβόμαστε-θα περάσουν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου