ΤΟ ΚΑΤΕΣΤΡΑΜΕΝΟ ΜΑΣ ΕΙΔΩΛΟ

'Εχουν αγριέψει πάλι δυστυχισμένοι άνθρωποι
-χολή στάζουν στα πληκτρολόγια αρρωστημένα μυαλά,ανώνυμα κρυπτοφασίζουσα είδωλα,απηυδισμένες στερήσεις,χυδαίες εγωπάθειες,δειλά μηδαμινά ένστικτα.

'Ολοι ξεσκίζουν κάθε φωτεινό μυαλό,ό,τι διαφορετικό της φρικτής τυποποιημένης "κανονικότητας",όποιον ξεμυτίζει χαρούμενος,ευτυχισμένος,ιδεαλιστής,στο νου και στην καρδιά ευρύτερης απλωσιάς κι αλήθειας
-να τον σπρώξουν στον υπόνομο,να ποδοπατήσουν τα όνειρά του,να εκμαυλίσουν την αθωότητά του,να στερήσουν τις ανάσες του.

Η κατσίκα τού γείτονα έχει χρόνια που ψόφησε και δεν τρίβουμε μόνο χαιρέκακα τα χέρια μας για αυτό,αλλά κανιβαλίζουμε και τούς γειτόνους και τον ίδιο μας τον εαυτό
-αρκεί να εκτονωθούμε,αρκεί θυμωμένοι να λυσσάξουμε στο Μίσος και την απεγνωσμένη,τρισάθλια ζωή μας να τη θεωρήσουμε κοινής αξίας σαπισμένη σταθερότητα
-υπέρτατος οδηγός επιβίωσης,η Μοχθηρότητα.

Στην εθνική μας κατάντια
2.500.000 πατριωτάκια κάθε βράδυ παρακολουθούμε σεληνιασμένοι κάτι τελειωμένες διασημοπερσόνες να τσαλαβουτούν στους λασποτόπους μιας τηλερημικής παραλίας για τρία κιλά ρύζι τη βδομάδα και την απόδειξη της ψωνισμένης τους αυταρέσκειας κι αυθάδειας
-μυξοπαρθένες και φουσκωτοί επιβήτορες των φαρμακευτικών ενισχύσεων,καθρεφτίζουσες αγάμητες και στεγνωμένα παρακμιακά χιτλεράκια αλληλοτηλεθαυμάζονται στην αντοχή τού αποστράπτοντα σκουπιδοσύμπαντος μιας μηντιακής καταβαράθρωσης,ενώ αποχαυνωμένα παράλυτα όντα του καναπέ,δυστυχισμένα πλάσματα κι αποτραβηγμένοι στην αφάνεια και τη μιζέρια τους εκθειάζουν την εκποίηση της επιβίωσης στο ενεχυροδανειστήριο της πιο βρωμιάρικης κονόμας ταπεινών ενστίκτων και διαφημιστικών πολυτελειών μιας κάστας μανατζαρέων της ξεφτίλας,στρατευμένων της αποκτήνωσης και της κατινιάς,σ'ένα πανελλαδικό κομμωτήριο στο πλυσταριό γωνία στη ΣΚΑτάΙ τουαλέτα που ζέχνει.

Ξαναγεμίσαμε τα σκυλάδικα,ρίξαν τιμές και μπόμπες φυστίκια εισαγώμενα καραπουταναριά,σαλεμένοι διασκεδαστές ξαναφτιάχνουν μυθολογίες "αυθεντικών πριγκήπων" μιας νύχτας σημαδεμένης αλκοολικής πρέζας και γκαζιάρικων χαρεμιών με θανατηφόρα κοκτέιλ λα'ι'κών ινδαλμάτων και απαίτηση η παραίτηση,κονσομασιόν ανέλιξη,μπουτιοβυζοειδούς απογείωσης καριέρας και τεστοστερόνους τσιμπουκολεύκανσης κι επιληπτικής παραφωνίας
-και χιλιάδες νεολαίους υποψηφίους αστέρες ενός πεντάγραμμου ιού ριάλιτυ αρκουδιάρηδων του συναισθήματος,με χάρισμα τη συγκίνηση των νεκρών κυττάρων,ιαχές λαμπερών καημών κι η αθωότητα ως εξευτελισμένος χορός πολ ντάνσινγκ,σεξιστικός σωλήνας παροχής σεβασμού στις φωτεινές πίστες που ξεπλένουν μαφιόζοι επιχειρηματίες μ'ανδραγαθήματά τους φορμόλη σε κάθε αμφισβήτηση και καλλιτεχνική αμφιβολία.

Δεν διαβάζουμε τίποτα,αραχνιασμένες βιβλιοθήκες,τζάμπα προσφορές σε κατακίτρινες φυλλάδες νεοάρλεκιν μόνο
-μόνο τις οδηγίες κατεβάζουμε μ'έξυπνες εφαρμογές σ'εξωφρενικές οθόνες τηλεπικοινωνιακής ανταγωνιστικότητας,μόνο κινητά και τάμπλετ κι αξεσουάρ 4G σύνδεσης είναι τα φαντασμαγορικά μας νέα όνειρα
-λες κι είναι απαγορευμένα(αλλά ποιος να τα διδάξει πια...)σελίδες,ιδέες,μηνύματα συγγραφείς,φιλόσοφοι,ιστορικοί,επιστήμονες,κοινωνιολόγοι,η παθιασμένη γνώση κι η σύγκρουση διαφορετικών θεωριών που θα μάς φέρουν την εξέλιξη των ανθρώπων-
όλες αυτές οι αναζητήσεις θεωρούνται παρακμιακές,παλιομοδίτικες,άχρηστες,παλαιακές
//γρήγορα λεφτά,εύκολη πληροφορία,άμεση λύση
-μια χοάνη επιδερμικών μεταμοντέρνων θέσφατων
//μην σκεφτείς,μην απορρίψεις,μην ξεσηκωθείς,μην αμφισβητήσεις,μην ξεφύγεις ενός γιγαντιαίου ελέγχου Ψυχής
//στον τρομακτικό καινούργιο θαυμαστό κόσμο,αν δεν έχεις tweeter κι instagram είσαι ο Κανένας

Αλλά φοβούνται όλοι για όλα
-οι χριστιανοί πως θα εξισλαμιστούμε,οι έλληνες πως θα τουρκέψουμε,οι παρθένες πως θα τις βιάσουν,οι άντρες που θα γίνουμε αδερφές,οι ξένοι που μάς ζηλεύουν και θα μάς σκοτώσουνε,οι μέτριοι που θα μαγαρίσουν την αριστεία μας,οι βρωμιάρηδες που θα φαν τα κλεμένα τού μπαμπά που τούς δίνει μιαν δουλίτσα,,να πεθάνουν οι γέροι να ζήσουμε οι νεώτεροι
//

Οι γενικές γνώσεις είναι βραχνάς για την τραπεζική επιχειρηματικότητα,θέλουμε στελέχη εξουσίας κι όχι νωθρούς κιθαρίστες για τις αμμουδιές να θέλουν κι απ'την ιερή τους εργασία άδειες να τραγουδούν τον Αύγουστο παλιοπαρέες στις φωτιές για ξαστεριές,αντί να φοράνε γραβάτα και να πάρουν proficiency να συννενοούνται διεθνώς που τούς έχουμε καριέρα τα μαλακισμένα
//πέτα ό,τι έχεις αυθεντικό,ταξιδιάρικο κι απρόσμενο στο  νου,χώρεσέ τα όλα στο στικάκι ένα giga και φύγε απ'το περιθώριο της αέναης αναζήτησης,γίνε οικογενειάρχης,επιτελικός,είκοσι ώρες απλήρωτη εργασιακή ζούγκλα,απόλυτος εχθρός η τεμπελιά,η ραστώνη,η ονειροπόληση,η τάση φυγής κι η αμφιβολία
-για την ωριμότητα και την επίγνωση της ματαιότητας,την κινητήρια δύναμη των ουτοπικών προσδοκιών,την αγάπη για τον συνάνθρωπο,την αλληλέγγυα κοινωνική ευαισθησία...
τσιμουδιά,αποχή,άγνωστος ξεχασμένος αιώνας

Τον Ελεύθερό μας εαυτό συνθλίβουν οι χαρτογιακάδες των απλήστων τερατόμορφων,της απρόσωπης παγκοσμοιοποιημένης ζάμπλουτης θεότητας
-σχεδόν δέκα χρόνια μνημόνια,σο'ι'μπλέδες και ντράγκηδες να προσπαθούν να μάς αφήσουν χωρίς ουρανό,θάλασσα,πάθος,να διαλύσουν όσα μάς κρατούσαν περήφανους κι αόρατους στο χαλασμένο τους κάστρο,με αυτάρκη ευημερία ήσυχης ζωής,με απλότητα κι αθώα ειλικρίνεια,μονιασμένοι στις αντιφάσεις μας,με λιακάδα κι αισιοδοξία σε γαλήνια συμβίωση.
//γυρίσαμε στη σκοτεινιά,την ομοιομορφία,τον οργουελικό καταναλωτισμό,τον συντηρητισμό,τη μονολιθικότητα και την τεχνολογικά ολοκληρωτική ηγεμονία τού Χρήματος,συχνά αιματοβαμένου στις ανισότητες κοινοτήτων,εθνών και χαντακωμένων στη φτωχοποίηση αριθμών χωρίς βλέμμα και καρδιά
-με άγνοια,ημιμάθεια κι έναν παράλυτο εξευμενισμό της ισχυρής κάστας των εκλεκτών που,φοβάμαι τα έχουν σχεδόν καταφέρει και ζέχνουν νικητές και σιγουρατζήδες ως "επιτυχημένοι"
-στο απόλυτο κενό της αυθάδειάς τους
//στην αποκρουστική αλητεία της 'Υβρεως

Κάποτε υπήρχαν οι Ποιητές ν'ακουμπήσουμε
-τώρα στιχοπλόκοι στα τιβιξενυχτάδικα,τα μεταμπoυζουξίδικα που ξεπλένονται οι ντροπές μιας εκποιημένης κι υποθηκευμένης χώρας...
..."όμως εγώ δεν παραδέχθηκα την ήττα,
έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή να σώσω,
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μες τις φλόγες"...

'Ασε ό,τι δεν αξίζει να υπάρχει πια να καεί,
κλείσε τις οθόνες,
βάλε μουσική,
πάρε με αγκαλιά και μη ρωτάς πού πάμε...