Μακριά - ώς την Ανάσταση

Φέτος θέλω πιο πολύ από ποτέ να ταξιδέψω το Πάσχα
-κάθε φορά θέλω,έχει χρόνια να το καταφέρω κι ούτε αυτή τη φορά γίνεται,δεν έχει σημασία,αρκεί που το επιθυμώ τόσο.

-αλλά η ανάγκη αυτή τη χρονιά είναι σχεδόν ουρλιαχτό στη μέρα μου,ακούω ευχές και γεμίσαν διαδρομές στα ραδιόφωνα και δακρύζω,βλέπω βαλίτσες στο δρόμο και βουρκώνω,δεν είναι κατάθλιψη,συγκίνηση,ένα πουλί θα γίνω,να φύγω μαζί τους να σωθώ και να χαθώ και πίσω μη γυρίσω,όχι πάλι αυτό,όχι πάλι απόγνωση,όχι αίσθηση πνιγμού πάλι.

Νομίζω αυτό ακριβώς ήθελαν να πετύχουν αυτά τα παγκοσμιοποιημένα,οικονομικά κι αναγκαστικά μας προγράμματα  τιμωρητικής Σωτηρίας
-να ξεχάσουμε πώς είναι η Επιθυμία Φυγής,να μην ονειρευόμαστε πια,να μην ελπίζουμε,να μην προσδοκούμε Ανάσταση,να μην περιμένουμε τίποτα κι από πουθενά μιαν Άνοιξη ν'αναπνεύσουμε κι ένα Καλοκαίρι να βουτήξουμε

-αυτός ήταν ο στόχος,η σύνθλιψή μας,η διάλυση κάθε σχέσης με την ανθρώπινή μας υπόσταση,να μην αντιδρούμε,να μην αγαπούμε,να μην νοιαζόμαστε,εγκαταλελειμένοι,απόμακροι,απελπισμένοι,πτωχευμένοι,με μίσος για τη ζωή γενικώς,για τους διπλανούς μας ειδικώς,καμένοι,ξωφλημένοι

-για να μην θυμόμαστε πια πώς είναι να ομορφαίνουν οι μέρες,να γαληνεύουν οι ψυχές,να'χει ανοιχτούς ορίζοντες,αγκαλιές,γέλια,τραγούδια,γλέντια
-για να μην αεροβατούμε επικινδύνως και γίνουμε κύμα και τούς συντρίψουμε τα Επενδυτικά τους θαύματα και τις Προσαρμοστικές τους Αναδιαρθρώσεις.

Αλλά,αφού μάς ετοιμάζουν για νεκροζώντανους και βουβούς διεκπαιρεωτές εντολών κι εκτέλεσης απασχολήσιμης καριέρας κι αυτός να είναι ο τρόμος τους,πως είμαστε η τελευταία γενιά που μπορούσε να Ταξιδέψει και ξέρουμε τί μισούν και στοχεύουν να χάσουμε,εμείς που προλάβαμε να βρούμε έναν δρόμο για το χωριό,την παραλία,το βουνό με τα πλατάνια,τον ήχο των φαραγγιών και την αύρα μιας θάλασσας μικρής και τής μεγάλης ποίησης τής παρέας που μιλά,τής οικογένειας που σμίγει,τής χαράς των φίλων που χαζεύουν φεγγαράδα,τη μουσική που ενώνει,τις γιορτές που αντέχουν

-και τα θυμόμαστε αυτά κι εκεί τριγρίζουμε κι οι μνήμες ακουμπάν τις φωτογραφίες και το Πάσχα τώρα ξεκάθαρο,δικό μας,
(υποχρεωτική Αργία κι όχι μιαν Κυριακή με Ανοιχτά Μαγαζιά ρε αλήτη Χατζιδάκη),
με μπίρες και κρασιά και τσίπουρα και πρωί στο μνήμα να θυμηθούμε τους απόντες και μεσημέρι στο γεμάτο των αισθημάτων μας τραπέζι και χορός στον ήλιο και φιλιά
-να καίνε την Απληστία των αχόρταγων και την επικοινωνία των Ανθρώπων που πυρκαγιά θα τούς παρασύρει τους αγύρτες,την κακία,τη μοχθηρία,την αποκτήνωση και την αφιλία θα τα πάρει ο αγέρας και θα τα στείλει στον διάολο

-και θα πετύχουμε μιαν Ανάσταση κερδισμένη εντός,τα δικά μας θαύματα ζηλεύουν και τρομάζουν και κυνηγήσανε να τα κάνουν συμφορά και φτώχεια κι απόρριψη και διαλυμένη κοινωνία και δυστυχισμένη καθημερινότητα και παγωνιά δικαιωμάτων κι ανηθικότητα και κλονισμένη Δημοκρατία κι εργασιακό μεσαίωνα και δεν θα τούς περάσει αδέλφια.

Να φύγω
-κι ας μην πάω πουθενά.

Μην ξεχάσω κανέναν
 - να στείλω μηνύματα σε ξεχασμένους φίλους,να θυμηθώ ονόματα,ν'ανασύρω πασχαλιές,παιδιάστικες ώρες,αμέριμνες,ανάλαφρες,γάργαρα γέλια και πλάκες και χαβαλέδες και γιγαντιαία συναισθήματα σ'ολογάλανο ουρανό και τον αναζωογονητικό ήλιο που κέρδισε το θάνατο που μάς σερβίρανε αδειανό πουκάμισο ,κατεστραμένη ζωή.

Φέτος ειδικά θέλω να φύγω
- και την ευχή μου "καλή Ανάσταση" να την ουρλιάξω μέχρι να βραχνιάσω και το σκοτάδι  τους να φωτίσει την καινούργια μου δύναμη,να έχω πάντα έναν δρόμο να χάνομαι.