ΣΤΗ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟ ΒΡΑΔΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ

'Οταν ήμουν πιτσιρίκι,στα γλέντια της οικογένειας,γιορτές,Χριστούγεννα,Πάσχα,απαραίτητη ατραξιόν για πλάκα,χαβαλέ και πείραγμα ήταν ο "κλασσικός" καβγάς τού πατέρα μου με τον θείο Δήμο
- ο μπαμπάς καλοκάγαθος μεν,βασιλόφρων δεξιός και ο Δημοσθένης " ΚΚΕ της Μακρονήσου "
...έτσι το έλεγε,ότι δηλαδή ποτέ δεν γράφτηκε και δεν εντάχθηκε στο κόμμα,αλλά..."αν έχεις περάσει απ'το νησί,τί άλλο μπορείς να είσαι"...έτσι τό'λεγε...

και βέβαια δεν έδινα και πολύ σημασία,αφοσιωμένος να ξεκοκαλίζω καμιάν μπριζόλα και τα απίθανα κεφτεδάκια τής γιαγιάς μου τής Ελένης,την ώρα που ο μπαμπάς αναψοκοκκίνιζε που τον έκανε μπαρούτι ο Δήμος..."θα'ρθούμε στα πράγματα και θα σε τσακίσουμε χοντρούλη για τ'ανοσιουργήματά σας"...κι όλοι βάζαν τα γέλια,γιατί ο μόνος που πίστευε πως ο ανεξίκακος γλυκός μου θειος θα γινόταν ο διώκτης τού ειδυλιακού μας εορταστικού κλίματος ήτο ο παραδοσιακός στυλοβάτης τού συστήματος Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια και ζητούσαν απ'τον πάντα γελαστό μου θειο "έλα,άστον τώρα,μην τον μπαρουτιάζεις"
 ...κι ύστερα μάς μιλούσε για την τέχνη τής Ζωγραφικής,αυτό σπούδασε,αλλά όλοι τον πείραζαν "μωρέ συ Δήμο,όλοι σου οι πίνακες για τη Μακρόνησο,αντίσκοινα,γουρλωμένα μάτια και συρματοπλέγματα,κάνε και κανά τοπίο με χρώματα και ήσυχες θάλασσες,μαύρα φουρτουνιασμένα ξερόβραχα συνέχεια"...

Απόγεμα Σαββάτου 14 Σεπτέμβρη 2013.
Είμαστε στο κατάστρωμα του επιβατηγού "Δημήτρης" κι απ'το λιμάνι τού Λαυρίου περνάμε Μακρόνησο για την παράσταση "Ποιος τη ζωή μου" ,τη ζωή τού Μίκη Θεοδωράκη.

Σκέφτομαι Πατρίδα μας η Μνήμη κι οι Ιεροί μου Τόποι η Ιστορία μας.
Οι Άνθρωποι,οι περιπέτειές τους,η έγνοια,η αγωνία,τα λάθη και τα πάθη τους,αυτά νιώθω Σύμβολα κι Αξίες κι εδώ και δυο βδομάδες που αγόρασα τα εισιτήρια γι αυτή τη μοναδική παράσταση,φόρο τιμής στο χώρο και το χρόνο άγγιγμα,έχω συγκίνηση και λυγμό και μια μοναδική αίσθηση ιστορικότητας -"επιστρέφει",με λόγια,μουσικές κι αισθήματα Νικητής απόψε ο Μίκης στη Μακρόνησο,να διώξει τα Φαντάσματα.

Το πλοίο ακουμπά μπουκαπόρτες στο λιμάνι.
Εθελοντές,πρόσκοποι κι άνθρωποι τής παραγωγής μάς συστήνουν να μην απομακρυνόμαστε απ'την περίμετρο τής εκδήλωσης,να προσέχουμε τη βραχώδη ανηφοριά και όπου υπάρχουν τα ερειπωμένα κτίσματα να προσεγγίζουμε με προσοχή,ομάδες λιμενικού,στρατού και νοσοκομειακοί έχουν στήσει ιατρείο,χημικές τουαλέτες,καλωδιώσεις με ηχεία στα τριακόσια μέτρα ώς το κτήριο τού "Αρτοκλίβανου Μακρονήσου" που είναι τοποθετημένη η Σκηνή παίζουν τραγούδια χιλιοτραγουδισμένα που εδώ ακούγονται αεράκι να λειάνει τα μυτερά πετρώματα,έχει ήλιο ακόμα,7 παρά τέταρτο απόγεμα Σεπτέμβρης,πλησιάζουμε το μνημείο των Μαρτύρων,στο βάθος η Εκκλησία που χτίσαν οι κρατούμενοι,αριστερά τα υπολείματα απ'το θεατράκι που θυμάμαι στο Χάπι Ντέι τού Βούλγαρη,διάσπαρτα πολυβολεία,σκοπιές,στην άλλη μεριά,την αγριεμένη των ανέμων ήταν τα στρατόπεδα,ανηφορίζουμε στον κεντρικό χώρο,χιλιάδες καρέκλες στην περίβολο,πάγκοι με υλικό τής παράστασης,καφέδες,σάντουιτς,αναψυκτικά,μπίρες,τριγύρω στο δρόμο και τα κτήρια η κίτρινη σκόνη για τα ποντίκια,τα φιδάκια,τους μόνιμους ερπετούς μάρτυρες των χρόνων που χάνονται και φεύγουν...

...είμαστε το τρίτο καραβάκι που έπιασε νησί,ώς τις 9 το βράδυ περίπου 4.000 κόσμος έρχεται εδώ,φωτογραφίες,ένα υπέροχο δειιλινό απέναντι στο Λαύριο,δεν ακούς φασαρία,δεν σπρώχνεται κανείς,δε μαλώνει κανένας για τις καρέκλες,αν βλέπει,αν είναι κρατημένη απ'το σάκο τού διπλανού,τόσος κόσμος και νομίζεις ο τόπος επιβάλει άλλην προσέγγιση,εσωτερικότητα και γαλήνη,φωτογραφίες,οι θάμνοι,η σκόνη που θυμάσαι έλεγε ο Βέγγος τού τρυπούσε τα ρουθούνια κι από τότε τρελαινόταν με την καθαριότητα φοβούμενος πως θα τον πνίξει,τηλέφωνα στους φίλους να μοιραστείς αυτή τη μοναδικότητα που σε ξεπερνάει...

...όλη τη βραδυά αυτό νιώθεις,υπόκοφο,ατμοσφαιρικό,απόκοσμο,αισθαντικό,καθώς αρχίζουν οι Μουσικές τού έργου,καθώς η αφήγηση πιάνει τη Ζωή απ΄τη Σμύρνη το 1922 και περνά όλη η σύγχρονη Ιστορία με πινελιές λυρισμού,σιωπές,κραυγές,εντάσεις,αγκαλιές,όλα τα φεγγαρολουσμένα βράχια στη Μακρόνησο γίνονται χαλί να πατήσεις την Ανάγκη να καταλάβεις τί έγινε εδώ και να λυτρωθείς μ'ένα δάκρυ,μια μελωδία,ένα άγγιγμα στον ώμο,μια γροθιά υψωμένη πίστη πως "τα όνειρα θα πάρουνε εκδίκηση"  κι αυτό σήμερα τουλάχιστο το ζεις  κι ήθελες να μην είναι ψέμα.

...η παράσταση τελείωσε δωδεκάμιση τη νύχτα,οι πρώτοι φεύγουν με το καραβάκι,ώς τις τρεις σιγά σιγά θα μπούμε όλοι,πάλι χωρίς οχλοβοή,σιγά σιγά,σα να μη θέλεις να χαλάσεις όσα μαγικά εκτυλίχθηκαν στη σκηνή,που τώρα προβάλει αφηγήσεις τού Μίκη για όσα έγιναν πάνω στον ξερότοπο τα τραγικά τής κτηνωδίας στο ελλαδικό Άουσβιτς,μια γυναίκα λιποθυμά,τρέχουν οι διασώστες,τη συνεφέρουν,"συγγνώμη,ήταν ο πατέρας μου εδώ",απολογείται,την πειράζουν η παρέα της,θυμάμαι τον  θείο Δημοσθένη,θέλω να πάρω την ξαδέλφη μου να τής πω σε σκέφτομαι κοπέλα μου,άναψε ένα κεράκι στιον τάφο κι ας μην πιστεύω.

Ο κουνιάδος μου δεν ήθελε ναρθεί,
"άσε μας μωρέ με την υπουργάρα τού Μητσοτάκη τώρα"
 ....κι αυτά τα σκεφτόμουν,ούτε κι εγώ καταλαβαίνω πώς πατάν την πεπονόφλουδα πασών των Εξουσιών όλοι οι μεγάλοι πνευματικοί,γιατί έγινε υπουργός του,συνδαιτυμόνας τού Ανδρέα και της Μιμής,χειροκροτητής τού "συμφιλιωτή" Καραμανλή και τον πίστεψε πως θα έκανε Μουσείο εδώ,γιατί αποδεχόταν κάθε στημένη "οικογενειακή" χειραψία με Σημίτη και Γιώργο
- εννοώ πώς αυτός ,ο Ογκόλιθος τής Ιστορικής μας Μνήμης δεν ήξερε πως τον χρησιμοποιούσαν για λίγη ακτινοβολία,για τον σκοπό τους,γιατί αυτή η εγωπαθής σχεδόν λασκαρισμένη βίδα να γίνεσαι Εθνεγέρτης κι Οδηγητής με κάθε μέσον,το "υποχρεωτικόν" να σ'ακολουθεί ο Λαός,το απόλυτο τής σοφίας σου να είναι η κοινή άποψη

-πόσα έχασε στην τριβή του με τα μίζερα καθημερινά και τώρα στα στερνά που δεν γίνεται ν'ακολουθήσει το ποτάμι των καιρών,γιατί να χαλιέται ο Μίκης μες τη φθορά των καταβαραθρωμένων μας παλιόκαιρων,τόσους βαρείς χειμώνες έλιωσε το κορμί και το μυαλό του,ας ξεκουραστεί στην αγάπη μας τώρα.

...εδώ,στη Μακρόνησο ο Θεοδωράκης μοιάζει Θεός,συμπυκνώνει και ακτινοβολεί τα πέτρινα χρόνια,κεραυνοβολεί το φασισμό,γελοιοποιεί την υπάνθρωπη αρρωστημένη κτηνωδία των βασανιστηρίων,κονιορτοποιεί τα καθάρματα που πειραματίζονταν αρρωστημένοι στα φυλακισμένα γυναικεία κι αντρικά κορμιά (κι επέζησαν χωρίς τιμωρία,αλλά με τις τύψεις και τούς εφιάλτες της προσωπικής τους ανηθικότητας ελπίζω),στην ψυχοπαθολογία των εγκληματιών ψυχής υψώνεται ο Μίκης Μελωδός των Αξιών του Ανθρωπισμού,προβολέας όσων σπρώχνουν τη ζωή μπροστά,η
Αλληλεγγύη,η Συναδέλφωση,η Αγάπη
 - πέρα και πάνω απ΄το Μίσος των κανίβαλων τού χτες....
κι αλίμονο τού σήμερα

Δύο τα ξημερώματα στη Μακρόνησο,οι φωτιές των περασμένων χρόνων φωταγωγούν περίεργα τις σκιές των λησμονημένων κτισμάτων,απλώνεται λες ηρεμία και άδολη συγκίνηση που ησυχάζει το πλήθος που αδειάζει το νησί αγκαλιασμένο
-στο πέλαγος χάνεται η τρέλα των εμφυλίων,η αδιανόητη προσβολή των σωμάτων,οι ανθρωποφύλακες,η ψυχική καταρράκωση,η εξαθλιωμένη ζωώδης καταστροφή
-όλα μπερδεύονται γλυκά και γίνονται ζάλη να εξαγνιστούν,τα επόμενα λάθη υψώνονται λυγμικά "γιατί ξανά πάλι τα ίδια" ακούς τις κουβέντες απ'τις παρέες,

...η λήθη...η συμφιλίωση...η διδαχή...οι επόμενοι εχθροί παίρνουν πάλι θέση...οι αδυσσώπητοι νέοι πόλεμοι...τα άκρα...τα καινούργια μας πάθη...

Η ευφορία μιας ανεπανάληπτης βραδυάς που μάταια
προσπαθώ να σάς περιγράψω
-είκοσι λεπτά στο καραβάκι να γυρίσουμε Λαύριο και μιαν ώρα το πούλμαν να μάς γυρίσει Αθήνα,περάσαν εξήντα χρόνια ιστορία κι αδιέξοδος δρόμος,η τσακισμένη ελπίδα που πασχίζει να πάρει μιαν ανάσα στις θάλασσες των παρελθόντων που μάς ενώνουν και μάς χωρίζουν να χτυπιόμαστε πάντα χωρίς λύτρωση,η κατάπικρη αίσθηση της ματαιότητας και το αδειανό πουκάμισο-

...αλλά το βράδυ τού Σαββάτου κέρδισε ανάσα κι ας μη συνεχίζω άλλο,έχω την αίσθηση κουνάω δασκαλίστικα το δάχτυλο...

τρεισίμιση το ξημέρωμα περπατάμε στο Πεδίον τού 'Αρεως,η Μακρόνησος τώρα θα είναι πάλι αδειανή να συνεχίζει το εκκωφαντικό της ταξίδι στο σκοτάδι τής αιώνιας καταιγίδας,ας αφήσω τους λυρισμούς και τους συναισθηματισμούς γι αύριο,κουράστηκα,νύσταξα τώρα,πονάει κι μέση μου απ'την υγρασία
-αγοράζουμε Εφημερίδες Κυριακής και πάμε για πατσά στο διανυκτερεύον μαγέρικο στην Αχαρνών
νοστιμότατος ήτο ,εξαίρετος!

 - ν