Η πιο δύσκολη ερώτηση σήμερα είναι ν'απαντήσεις στη φράση "τί κάνεις;"
-αν πεις "καλά",σε κοιτάζουν σαν ούφο,αν πεις "χάλια" είναι τόσο αδιάφορο που καταντάει φυσικό.
Χάλια λοιπόν.
Χωρίς Κυριακή,χωρίς λιακάδα,χωρίς εκδρομή,χωρίς πίστη και θέληση.
Παραιτημένοι.
Καταπιεσμένοι,επιθετικοί,στρυφνοί,απαισιόδοξοι,στεναχωρημένοι,αγχωμένοι,κουρασμένοι,φοβισμένοι.
Άδειοι δρόμοι.
Σάββατο βράδυ το κέντρο τής Αθήνας μοιάζει σαν την έξοδο στο στρατό τέλη της δεκαετίας του '80,βιαστικοί άνθρωποι,κατεβασμένα ρολά,αραιά και που ένα φως,μια κίνηση,ένα τραγούδι,μια αγκαλιά,άδεια στέκια,καχύποπτα βλέμματα,δυνατά ποτά να διώξουν την αδυναμία τής χαράς,ατέλειωτες ώρες τίποτα πουθενά,παρέες σιωπές και γρήγορα σπίτι,ξενύχτι μπροστά στην οθόνη,μοναξιές κι απελπισίες δημοσία χρήση ιδιωτικού βίου αβίωτου.
Βενζίνη 1,78,πάντα μισογεμάτο ρεζερβουάρ και πάντα μακριά το ταξίδι.
Διόδια στο μυαλό πια,απαγορευμένα όνειρα,διακοπές,καλοκαίρια,ακρογιαλιές και νοσταλγίες κι ανεμελιές.
Η παιδικότητα εξορκισμένη πολυτέλεια,συντριβή και αγαθόν το βλοσυρόν,η κακία,η ζήλεια κι η εκδικητικότητα πήραν θέση στη συντροφικότητα,την συλλογικότητα και την αγαθή συνύπαρξη.
Πατρίδα στο χάος,κυνισμός,σκληρή καθημερινότητα,ανεργία καταστροφή,ξύλο στις σκιές,νύχτες απειλή,μέρες πίεση,πολτός οι μουσικές γίναν σειρήνες περιπολικά κι ασθενοφόρα,χαμένοι στην αναμονή διάλυσης,κατάπικρα ωράρια,αναδουλειά,αγωνία,πίεση,φάρμακα τέλος,μαγικές λύσεις αγνοούνται,σωτήρες χάρτινα είδωλα αυτοαναφλέγονται ασημαντότητες.
Δεν ξέρεις τί θα γίνει ούτε μια μέρα μετά.
Αύριο σαν τέρας που θα κατασπαράξει ό,τι απέμεινε ήλιος και θα σκοτεινιάσει πάλι παγωμένος χειμώνας.
Το κοινό αίσθημα αγνοείται,συγκρούσεις,αψιμαχίες,χωρισμοί,επιστροφές κουκούλι απομόνωση,σκορπίζουν οι άνθρωποι,χάνονται,κόβουν ανάσες,αγίγματα,απουσιάζουν αισθήματα,άξεστο μέλλον,αγριεμένες σχέσεις,πανικός,θυμός,κατηγόριες,ο κακός εαυτός παραληρεί,καταδιώκει το παραμύθι τής ζωής και το φέρνει εφιάλτη.
Η θάλασσα αφρισμένα κύματα,απαγορευτικό απόπλου,κοιτάζεις απέναντι και θόλωσε ώς κι ο ορίζοντας.
Ταξίδι λες,ψάχνεις τραγούδι,κάπου ν'ακουμπήσεις λιμάνι,κάποιος να σηκωθεί ψηλότερα,να σπάσει η εκκωφαντική σιωπή,να ξεγλιστρήσεις απ'το τέλμα που σαρώνει φτώχεια,απελπισία κι ανασφάλεια.
Θρύψαλα οι κυριακές,οι βόλτες,οι παρέες,οι αποδράσεις,οι αντοχές.
Λίγα ψίχουλα αγάπης σού ζητάω.
-αν πεις "καλά",σε κοιτάζουν σαν ούφο,αν πεις "χάλια" είναι τόσο αδιάφορο που καταντάει φυσικό.
Χάλια λοιπόν.
Χωρίς Κυριακή,χωρίς λιακάδα,χωρίς εκδρομή,χωρίς πίστη και θέληση.
Παραιτημένοι.
Καταπιεσμένοι,επιθετικοί,στρυφνοί,απαισιόδοξοι,στεναχωρημένοι,αγχωμένοι,κουρασμένοι,φοβισμένοι.
Άδειοι δρόμοι.
Σάββατο βράδυ το κέντρο τής Αθήνας μοιάζει σαν την έξοδο στο στρατό τέλη της δεκαετίας του '80,βιαστικοί άνθρωποι,κατεβασμένα ρολά,αραιά και που ένα φως,μια κίνηση,ένα τραγούδι,μια αγκαλιά,άδεια στέκια,καχύποπτα βλέμματα,δυνατά ποτά να διώξουν την αδυναμία τής χαράς,ατέλειωτες ώρες τίποτα πουθενά,παρέες σιωπές και γρήγορα σπίτι,ξενύχτι μπροστά στην οθόνη,μοναξιές κι απελπισίες δημοσία χρήση ιδιωτικού βίου αβίωτου.
Βενζίνη 1,78,πάντα μισογεμάτο ρεζερβουάρ και πάντα μακριά το ταξίδι.
Διόδια στο μυαλό πια,απαγορευμένα όνειρα,διακοπές,καλοκαίρια,ακρογιαλιές και νοσταλγίες κι ανεμελιές.
Η παιδικότητα εξορκισμένη πολυτέλεια,συντριβή και αγαθόν το βλοσυρόν,η κακία,η ζήλεια κι η εκδικητικότητα πήραν θέση στη συντροφικότητα,την συλλογικότητα και την αγαθή συνύπαρξη.
Πατρίδα στο χάος,κυνισμός,σκληρή καθημερινότητα,ανεργία καταστροφή,ξύλο στις σκιές,νύχτες απειλή,μέρες πίεση,πολτός οι μουσικές γίναν σειρήνες περιπολικά κι ασθενοφόρα,χαμένοι στην αναμονή διάλυσης,κατάπικρα ωράρια,αναδουλειά,αγωνία,πίεση,φάρμακα τέλος,μαγικές λύσεις αγνοούνται,σωτήρες χάρτινα είδωλα αυτοαναφλέγονται ασημαντότητες.
Δεν ξέρεις τί θα γίνει ούτε μια μέρα μετά.
Αύριο σαν τέρας που θα κατασπαράξει ό,τι απέμεινε ήλιος και θα σκοτεινιάσει πάλι παγωμένος χειμώνας.
Το κοινό αίσθημα αγνοείται,συγκρούσεις,αψιμαχίες,χωρισμοί,επιστροφές κουκούλι απομόνωση,σκορπίζουν οι άνθρωποι,χάνονται,κόβουν ανάσες,αγίγματα,απουσιάζουν αισθήματα,άξεστο μέλλον,αγριεμένες σχέσεις,πανικός,θυμός,κατηγόριες,ο κακός εαυτός παραληρεί,καταδιώκει το παραμύθι τής ζωής και το φέρνει εφιάλτη.
Η θάλασσα αφρισμένα κύματα,απαγορευτικό απόπλου,κοιτάζεις απέναντι και θόλωσε ώς κι ο ορίζοντας.
Ταξίδι λες,ψάχνεις τραγούδι,κάπου ν'ακουμπήσεις λιμάνι,κάποιος να σηκωθεί ψηλότερα,να σπάσει η εκκωφαντική σιωπή,να ξεγλιστρήσεις απ'το τέλμα που σαρώνει φτώχεια,απελπισία κι ανασφάλεια.
Θρύψαλα οι κυριακές,οι βόλτες,οι παρέες,οι αποδράσεις,οι αντοχές.
Λίγα ψίχουλα αγάπης σού ζητάω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου