ΠΛΙΑΤΣΙΚΟ ΣΤΑ ΣΥΝΤΡΙΜΙΑ

Υπάρχει καμιά αμφιβολία πως θα δούμε τη χειρότερη προεκλογική εκστρατεία όλων των εποχών;

Σαν έτοιμοι από καιρό οι στρατοί των κομματόσκυλων,
δυστυχείς οι μεγάλοι κλαίνε το δάκρυ τού "αναγκαστικού" πόνου για το καλό τής Πατρίδος,
ευτυχείς οι μικροί που ποντάρουν στην απελπισία και το θυμό των παραζαλισμένων
 - ακουμπάν όλοι στον πανικό μας κι αναλύοντας τη γενική μας αμφισβήτηση ως κίνητρο ανακατάταξης ενός πολιτικού σκηνικού εξευτελισμένων,διαβρωμένων καλοπερασάκηδων,ποντάρουν στο Μίσος και τη Συνομωσιολογία κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε κι όποια ψήφος να είναι γνήσιο τέκνο της οργής κι όπως έρθει,έστω και στα συντρίμια
  - όλοι ορκίζονται στην Ελλάδα...αλλά πώς θα βρουν κοινό λόγο για συντεταγμένη πορεία συναντίληψης με Παντογνώστες Φωστήρες Αποτυχημένους όλων των κυβερνώντων,Προδότες και Προσκυνημένους,με Φασίστες και Ναζιστές,με Πράκτορες και Περιθωριακούς - λάσπη στον ανεμιστήρα,απίθανες κατηγορίες για ζάλη εκατομυρίων να τριγυρνά σ'οικονομοκατεστραμένα σπίτια ως πρόκληση,συντεχνιακά απολιθώματα,τραστ επιχειρηματικά ξεπλένουν αμαρτίες κι επιτίθενται σ'όσους φοβούνται,μαφιόζικες τηλεκτελέσεις αντιτιθέμενων προστατών εξουσίας - κι ο κόσμος χαμένος στη βοήθεια τής πανταχού παρούσας Παναγιάς,προστάτιδος των απανταχού Πατριωτών,ο Χριστός θα δώσει δουλειά στους ανέργους και σύνταξη στους απομάχους...

Κι οι Ξένοι,οι Ευρωπαίοι "σύμμαχοι" στίβουν ανάσες κι αέρα επιβίωσης
 - σειρήνες στο ασθενοφόρο μας -
δηλώσεις κι απειλές,έλεγχος,εντολές,απαξίωση
-κάθε μέρα εξαγγέλεται κι άλλη μείωση μισθών κι άλλο στίψιμο προ'υ'πολογισμών,απαιτήσεις,όροι και στόχοι Τιμωρίας
 - και δεν μιλούν οι πολιτευτές μας και σ'όλα όσα ζητούν έξωθεν,συνυπογράφουν άνευ όρων,μόνοΝαι οι Σωτήρες,οι Ανίκανοι τής αναδιάρθρωσης και των σχεδίων ανάπτυξης με θύματα μόνο και πάντα τούς αδύναμους
 - πώς θα σταματήσει αυτός ο κύκλος εξόντωσης,να βγουν μπροστά οι Δυνατοί να μάς προστατέψουν κι όχι να μάς εξοβελίσουν στον Καιάδα τής Μεγάλης Φτώχειας ;

- όσο πιο πολύ κυρήττουν οι Σόιμπλε την Βαλκανοποίηση τής ζωής μας στέλνουν ψήφους στην ακραία αγυρτεία των "θυμωμένων" σημαιοφόρων τής απομόνωσης- οι μισθοί Βουλγαρίας κι οι Τιμές Πριγκηπάτο τού Μονακό...ας πάμε τον Γιούνκερ μια βόλτα στην Εθνική οδό να τού δείξουμε τις τιμές στα βενζινάδικα,ας βάλουμε τη Μέρκελ να χαζέψει τιμές στο Σούπερ Μάρκετ,ας στείλουμε επιτέλους ένα μήνυμα πως άλλο δεν πάει έτσι,δε βγαίνουμε ρε παιδιά,έλεος.

...αλλά όταν κάνουν ακόμα πάρτυ οι Δημοσιολάγνοι τής ρεμούλας,τής αρπαχτής και των διαπλεκόμενων,όταν καμιά υπηρεσία δεν εξυγιαίνεται κι όλοι προσπαθούν να κρατηθούν δίπλα στη βρύση τού ανεξέλεγκτου κρατικού κάνιστρου κι όταν σε κάθε ελεγκτικό μηχανισμό και μια κλίκα ρεμάληδων διεκδικεί το ακαταδίωκτο - τίποτα δεν λειτουργεί δίκαια,κανείς δεν τολμά να τα βάλει με τις διαμορφωμένες ταρίφες κεκτημένης κρατικοδίαιτης απόλαυσης κι η δαιδαλώδης γραφειοκρατία των ημετέρων ένα τερατώδες καρκίνωμα που αρρωσταίνει την ελπίδα αλλαγής.

Κι η καθημερινότητα συμπιέζει τις επιλογές,μαυρίζει ο ορίζοντας,κραυγάζουν τα προβλήματα,γιγαντώνονται οι φόβοι,ακροβασίες,πόλεις παραδομένες σε συμμορίες,η ανασφάλεια των δρόμων,οι λαθρομετανάστες αλήθεια και φόβητρο,ληστείες,διαρρήξεις,απειλή παντού,κλειδαμπαρωμένα χωριά και λεηλατημένα εξοχικά,η τηλεόραση πουλά και γιγαντώνει τον Τρόμο,η ζωή φέρνει εξαθλίωση  και στη δίνη τού εύκολου εγκλήματος με την ατιμωρησία και την ανεπάρκεια τού συστήματος να προστατέψει παρά μόνο τα συμφέροντά του πνιγόμαστε
- μια λογική "ο σώζων εαυτώ σωθήτω",όποιος έχει ακόμα δύναμη,ισχύ και χρήμα φαίνεται να τα καταφέρνει κι οι λοιποί παρατημένοι στην κακή τους μοίρα.

Ένα κοκτέιλ παράνοιας
- μια Σταύρωση τής Κοινωνίας και κανείς δεν πιστεύει πια γι Ανάσταση
- ο  Εφραίμ είχε τριακόσια χιλιάρικα να δώσει εγγύηση για να ξανάβρει τη θεία φώτιση στον παράδεισό του επί τού Αγ(ρ)ίου Όρους,εμείς,χωρίς επί των ουρανών Προστάτες και επί των ταμειακών αποθεμάτων λίπος,αγόμαστε και φερόμαστε σαν πρόβατα επί τού καλύτερα φωνασκούντα τσοπάνη
 -αποθεώνουμε τραγκαυτιάδες,ψάχνουμε κρεμάλες,δεν ακούμε παρά καταγγέλουμε,δημαγωγοί καμένοι πωλητές τής συντριβής μας,αμφιβάλουμε για ό,τι δεν καταλαβαίνουμε
...δεν έχουμε και δύναμη πια να πιστέψουμε
- παραδοθήκαμε έντρομοι στα ένστικτά μας,περιχαρακωμένοι μπας και μάς χαριστεί ευσπλαχνικά η παλιά μας ευτυχία -

...δεν ξέρω πια τί να γράψω παρατηρώντας την τρέλα - δεν έχει νόημα πια.