Κάθε χρόνο στις καλοκαιρινές διακοπές καθόμαστε λίγες μέρες στο χωριό,έχοντας το προνόμιο νάμαστε σε υψόμετρο για το βραδυνό αεράκι,και με κοντινές όμορφες θάλασσες και μιαν ώρα δρόμο τη μαγευτική Λευκάδα...
Όταν βαριόμαστε να οδηγούμε μιαν ώρα,στα είκοσι λεπτά απ' το σπίτι,σ' ένα χωριουδάκι που δεν υπάρχει στο χάρτη,έχει μιαν άκρη στη θάλασσα και μια παραλία ανεκτή για βουτιά,καφεδάκι,τη βόλτα της ξεκούρασης...
Στην πραγματικότητα ήταν ένα κτήμα μ' ελιές πάνω στο κύμα,όπου έξυπνος επιχειρηματίας έριξε χαλίκι στην απόκρημνη ακτή,μάζεψε τα βράχια μέσα κι έξω απ' τη θάλασσα κι έφτιαξε ένα καφέ και μια ταβέρνα να εκμεταλεύεται την παραδεισένια αίσθηση να φυσάει και να έρχεται λυτρωτική δροσιά απ' τις ελιές που τα κλαδιά τους ακουμπάν το κύμα...
Βέβαια εκεί δεν συναντάς ακριβώς τον παράδεισο,αφού το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πολύ κι εύκολο χρήμα,έχει γεμίσει πλαστική άσπρη καρέκλα,ξαπλώστρες σε φτηνιάρικες ομπρέλες και τραπεζάκια πλαστικά κι αυτά,μηδέποτε καθαρισμένα ή αλλαγμένα απ' τα καψίματα των τσιγάρων,το χαλίκι έχει συγκεντρωμένες όλες τις γόπες των χρόνων ύπαρξής του,φοβάσαι να πατήσεις με γυμνό πέλμα μην και πατήσεις τα πάντα βρωμερά όλα,εκατοντάδες γυναικόπαιδα που χαίρονται την εύκολη πρόσβαση καταστρέφουν την πολυπόθητη ηρεμία,στα τραπέζια από νωρίς το πρωί γίνεται μπεκροδιαγωνισμός ποιος θ ' αντέξει ποικιλίες κατεψυγμένα καλαμαράκια με χύμα ούζα αγνώστου προελεύσεως,ενώ το κτίσμα που θα ήθελε να είναι τουαλέτες,αν ποτέ εμφανιζόταν υγειονομικός έλεγχος θα κατεδαφιζόταν μόνο με τηνέκρηξη μυρωδιάς χιλιομέτρων....
Αλλά είναι καλοκαίρι,είσαι διακοπές- κι είπαμε,αν έχεις 40 υπό σκιάν και κάτω απ' την ελιά σκέφτεσαι γιατί δεν έφερες μαζί σου κι ένα κουβερτάκι,τα ξεχνάς και τα παραβλέπεις όλα,βουτάς,γελάς,ονειρεύεσαι κι όλα ομορφαίνουν...
Εκεί λοιπόν,κάτω απ' τηνελιά είχαμε φέτος την ατυχία να συναεριζόμαστε με τον,κατά δήλωσή του,φυτευτή της ελιάς,τον αξέχαστο κύριο Χρήστο.
Όλα άρχισαν την ώρα που η αγάπη μου έφερνε πάλι εξάρες στο πλακωτό και μου έπιανε την παραμάνα,συνεχίζοντας να με δέρνει ανελέητα στο τάβλι για μια βδομάδα..
Μαζί με το αναφωνητό μου "ωωωχχχ!",άκουγα ταυτόχρονα ένα μπουκάλι να σκάει και να γίνεται κομμάτια στην άκρη πριν το κύμα,εκεί που θα βουτούσαμε μετά τον αγώνα των ζαριών...
Γυρνώντας έκπληκτοι είδαμε έναν πενηντάχρονο χαρούμενο,μεταξύ τσακίρ κέφι και σκνίπα-ντίρλα μουσάτο κύριο να μας λέει..."αμάν δεν έφτασε στο νερό κι έσπασε να πάρει!"...απλώς την μπίρα που έπινε,μόλις άδειασε το μπουκάλι το ανακύκλωσε στη θάλασσα-χωρίς απ' τη θολούρα του να υπολογίσει την απόσταση σωστά..
Ρωτήσαμε "καλά στο νερό πετάτε το μπουκάλι;"...και γελώντας μάς αποστώμωσε,"έχει κύμα σήμερα,θα το ξεβράσει στην απέναντι ακτή κι έχω εκεί μια γκομενίτσα που περιμένει το μήνυμά μου"...
...Περισσότερο από απορία και λιγότερο από εκνευρισμό είπα κάτι μεταξύ "πω,πω,ζώον" και "αν είναι δυνατόν...τα ζώα!"..κι εκεί αρχίζει το σώου!
Θίχτηκε ο οικολόγος-εναλλακτικός,πως τολμάμε να λέμε Εκείνον ζώον,ρε ξέρουμε ποιος είναι Εκείνος ρε,και τί θα μας κάνει...απάντησα το γνωστό για το τί ακριβώς θα μας κλάσει...και τότε έπαθε κάτι σαν αναψοκοκκίνισμα ηλίασης,ήρθε ωρυόμενος,φτύνοντας να μου κόψει αυτά ακριβώς που θα του έκλανα,ετοιμάζοντας να μου τα κόψει και να μου τα προσφέρει σε πιατέλα,κι αν δεν τα φάω τα ξεριζωμένα αμελέτητα να τα πετάξει στη θάλασσα μαζί με μένα,και να με φέρει και μένα το κύμα στην γκόμενα που μας σύστησε νωρίτερα..
Και ξανά,αν έχουμε τη διανοητική ετοιμότητα να καταλάβουμε ποιος είναι αυτός-ρε!-,είναι αυτός που την έχτισε αυτήν την παραλία,αυτός που τη φύτεψε αυτήν την ελιά για να δροσιζόμαστε ανεπρόκοποι τουρίστες,είναι ο τόπος του εδώ,είναι ο ιδιοκτήτης και δεν θα του κάνουμε μαθήματα αγωγής και συμπεριφοράς που μας κάνει τη χάρη να κολυμπάμε στην ακτή Του...και το βασικότερο...ευτυχώς που δεν είχε πιει ακόμη τσιπουράκια,γιατί τον σεληνιάζουν τα τσιπουράκια και η προσβολή μας θα έβαφε τη θάλασσα κόκκινη...
Κάπου εκεί επενέβησαν ο μαγαζάτορας,ο διπλανός του και η κόρη του και μας ζήτησαν να ηρεμήσουμε και ίσως καλύτερα να φεύγαμε...ναι,ναι,εμείς είμασταν αυτοί που θα έπρεπε να ηρεμήσουμε,
...αν και κουβέντα δεν προλάβαμε ν' αρθρώσουμε,δεν ξέραμε αν έπρεπε να βάλουμε τα γέλια ή τα κλάματα και τελικά αν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας για έναν τόπο που φαινόταν ευλογημένος...και τον ξεσκίζουν και τον βρωμίζουν αληταράδες,βρωμιάρηδες,ντόπια δίποδα γουρούνια,δηθενοικογενειάρχες...της αρπαχτής,της τεμπελιάς,της αμορφωσιάς,της ελεεινής καπατσωσύνης,αυτής της εμετικής έκφρασης "ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε!",αυτής της χυδαίας πατέντας ελληναριού,τύπων παρασιτικών,που σε ωθούν να τρέξεις στην κοντινότερη πρεσβεία ξένης χώρας και να ζητήσεις πολιτικό άσυλο,μακριά από το καρκίνωμα αυτής της γης,της πατρίδας σου την πληγή,τους ίδιους της τους ανθρώπους...!
Τον αφήσαμε μισή περίπου ώρα ακόμη να μας βρίζει μουρμουρίζοντας πίσω απ' την πλάτη μας,θα φεύγαμε σίγουρα,χάθηκε ξαφνικά το αναζωογονητικό αεράκι,το θρόισμα των κλαδιών,βουβάθηκαν τα τζιτζίκια κι έσβησε ο ήχος του κύματος...διαλύθηκε η μαγεία στον παραληρηματικό του ρόγχο...φύγαμε γρήγορα μην μαγαρίσει το καλοκαίρι μας,πριν φέρει Αύγουστο μήνα βαρυχειμωνιά,με τη θλιβερή του εξουσιομανία ιδιοκτησίας...αν έχετε το θεό σας...επί μιας ελιάς στην παραλία..!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου