Αν κάτι με πειράζει να το ακούω είναι που μού λεν
"μην φοβάσαι".
Αν νευριάζω με κάποιους είναι με όσους μού φωνάζουν στ'αυτιά
"δεν έχω τίποτα να χάσω".
Ε,λοιπόν,εγώ φοβάμαι
-και σέβομαι τα σφιγμένα δόντια τριγύρω μου,πάντα οι σιωπές μού ήταν πιο εκκωφαντικές.
Δεν είχα ποτέ καλή γνώμη για τα Μεγάλα Ιδεώδη και τις μεγάλες σιγουριές/διαβεβαιώσεις/υποσχέσεις
-όλα όσα μοναδικά κι ακλόνητα ξεπέφτουν στην αλαζονία.
Κι ελπίζω πρώτος απ'όλους να φοβάται ο Τσίπρας
-αν είναι ατρόμητος θα κάνει λάθος,αν δεν μπορέσει να μάς νιώσει φοβισμένους δεν θα προλάβει να καταλάβει πότε θα τα χάσει όλα.
Κι όταν λεώ "φοβάμαι",εννοώ πως βλέπω και τί παίζεται και ποιοι συνασπίζονται και ποιοι αντιδρούν και ποιοι οργανώνουν χρόνια τώρα την Παρένθεση των Ονειροπόλων πού'θελαν και πίστεψαν θ'αλλάξει το γαμωΣύστημα εκ των έσω
-αυτών που είπαν θα το παλέψουν με σχέδιο,εντιμότητα,αμεριμνησία,χαμόγελο,αθωότητα κι αρχές,πίστη θεσμικών ανωτερωτήτων ιδεαλιστικών,σημαία τη Δημοκρατία,την αλληλεγγύη,τη συνεννόηση,τον σεβασμό και την αλληλοστήριξη.
Κι όταν λέω "φοβάμαι" είναι που θα χαθούν αυτά που ζω ως καθημερινότητα 47 χρόνια όρθιος αλλά και που δεν μ'αρέσει που σκυφτός ξέρω τί έρχεται ξανά και το φοβάμαι...
...(λες και γράφω συνέχεια την ίδια κακιά λέξη μπας και την ξορκίσω και να μην τη φοβάμαι πια)...
Κι επειδή φοβάμαι
-αλλά δεν τρέμω-
γι αυτό
...πιστεύω αξίζει το αγχωμένο ΟΧΙ μου περισσότερο απ'όσους είναι Δυνατοί που το φωνάζουν και το παιανίζουν με υψωμένη τους γροθιά.
Το λέω συνειδητά πως η έντιμη απομόνωση είναι μια ιδεατή αφασία
- κι η Επανάσταση (που κάποιοι περιμένουν)αυτό που πάντα ήταν...
...μια φενάκη και μιαν ουτοπία
-κι ο ρομαντισμός μας μπορεί να έφτιαξε τις παρέες μας,τα ηλιοβασιλέματα,τους έρωτες και τα τραγούδια μας και κρατήθηκαν χειμώνες με φίλους κι ανθρωπιά να γεμίζουν τα σωθικά αεράκι φρεσκαδούρα και φωτίσαμε φεγγάρια,μετρήσαμε αστέρια,ήπιαμε υποσχέσεις σ'αμμουδιές,πυρπολήσαμε στενοχώριες κι αναποδιές
-αλλά δεν έχει να πληρώσει ρεύμα και νερό η αξιοπρέπεια,δε δίνει τη δόση τού στεγαστικού το καθαρό κούτελο και δε βρίσκει μόσχευμα για εγχειρήσεις η ήσυχη συνείδηση.
Αυτά τα βαρίδια συνήθειας είναι που θα δώσουν τη νίκη στη σύγκρουση στους ΝαιΝαίκους
(και μακάρι να διαψευστώ και όλα αυτά να διαβάζονται χαζομάρες τη Δευτέρα)
-ακόμα κορο'ι'δεύουμε τον Ρουβά,αλλά αυτός θα σβήσει τον Μάλαμά μας;
-ακόμα κι αν γελάμε πόσο τρομάζουν μην και δεν έχουν γρήγορο ίντερνετ και free wi fi,είναι αυτή τους η ανάγκη που θα θρυμματίσει τις αγκαλιές μας στα τσιπουρομεζεκλίκια με τις ευχές της βαθειάς ψυχής μας;
-είναι που δεν εμποδίσαμε να φτιαχτεί υπεραξία η ευδαιμονία κι η χρηματοπιστωτική πληρότητα ως αναγκαίος εκσυγχρονισμός;
-είναι που βαφτίσαμε πρόοδο τα beach bar με τα all inclusive μοχίτο κι ιερότητα αδιαπραγμάτευτη τα μπάνια τού λαού,αφελώς ικανοποιημένοι που σπάμε τη μέση μας στα πετρώδη αμμοχάλικα ελεύθερου κάμπινγκ με ψυχοπονιάρικες κιθάρες κολλημένες στους εκδρομείς τού '60,μ'ανοιχτά μάτια στις δυστυχίες τού κόσμου που πεθαίνει αν δεν μοιράζεται;
-είναι που θέλαμε αεροπορικά εισιτήρια για Βερολίνο/Άμστερνταμ/Βαρκελώνη/Παρίσι με άτοκες δόσεις στη χρυσή πιστωτική κάρτα,αφού ντρεπόμαστε να πούμε πως δεν περισσεύει φράγκο χρόνια τώρα ούτε να πάμε με ΚΤΕΛ ώς τη Λούτσα;
Και δεν μπορούμε να έχουμε πάλι το αίμα ως μόνο μονοπάτι για πάλης ξεκίνημα,νέους αγώνες
-πονάει αυχένας και λουμπάγκο και μπιροκοιλιά τα εμπόδια τού λαχανιασμένου αντάρτη στον καθρέφτη μας.
Φοβάμαι
-την χαμένη μου περηφάνεια
...και που δεν τη θυμάμαι να με πήγε μπροστά παρά μόνο σε τοίχο κατακούτελα.
Μέρες,βδομάδες,χρόνια παραμυθιάζω την αίσθηση τής αποτυχίας μου και την ντροπή μιας (ακόμα) ήττας για τις επόμενες δύστροπες μέρες που πρέπει να τις διαχειριστώ τρομαγμένος και κλονισμένος,
Εργασιακά,ταξικά και πραγματιστικά ανήκω
(και πάντα θα πιστεύω με καθορίζουν κι ας με τιμωρούν)
στα ΟΧΙ μου
-αλλά η βαριά πλάκα που θα σύρω την Κυριακή στην πιο μαύρη κάλπη τής ζωής μου,ήδη μού φέρνει δάκρυα.
Πριν (κι αφού) βγει το αποτέλεσμα και νιώθω ήδη χαμένος
-στις γύρω μου κραυγές αφόρητα να με τσακίζουν οι βεβαιότητες των λυσσασμένων,οι απειλές των αφιονισμένων τιμωρητών,οι βολεμένοι εκδικητές,οι γραβατοπουροκολλαρισμένοι καθεστωτικοί,τ'ανήθικα αφεντικά που εκβιάζουν μειώσεις μισθών,απολύσεις,καταναγκασμό και τη θλιβερή υπεροχή τους επιταγές μεταχρονολογημένης αθλιότητας κι οι δουλοπρεπείς κράχτες των μήντια,τα κοράκια οι κολαούζοι τού πιο αχαλίνωτα διεφθαρμένου μπασταρδοκατεστημένου.
Γράφεται λοιπόν κι όντως Ιστορία τώρα
-αλλά είναι σελίδα μεσαιωνικά σκοτεινή κι έμαθα να τη γνωρίζω κι όχι αφελώς να την φαντασιώνομαι προστάτιδα δύναμη των ελπίδων μου.
Θα ψηφίσω ΟΧΙ
-θα πάω κι ας μού βγει και σε κακό.
Θα βγει ένα ντροπιαστικό ΝΑΙ
-και η γενιά μας ολόκληρη θα σαρωθεί που θα κλαψουρίσει
"τη ρωμιοσύνη ΝΑ την κλαις"
(ΥΓ/ έγραψα νωρίς το απόγεμα αυτό το κειμενάκι,την ίδια ώρα που ερήμωσαν οι γειτονιές κι όλη η Αθήνα έτρεξε να τραγουδήσει τον νοητό ήλιο που θυμάται Δικαιοσύνη κι Ελευθερία στην πιο απίστευτη συγκέντρωση που έγινε τα τελευταία χρόνια
-μακάρι να μην ήταν αποχαιρετισμός αλλά η τελευταία λέξη μιας δύναμης που θα βγει στην αγριεμένη θάλασσα και δεν θα πνιγεί
/κι ας αποδειχτώ απαισιόδοξος μόνο
/χαλάλι )
"μην φοβάσαι".
Αν νευριάζω με κάποιους είναι με όσους μού φωνάζουν στ'αυτιά
"δεν έχω τίποτα να χάσω".
Ε,λοιπόν,εγώ φοβάμαι
-και σέβομαι τα σφιγμένα δόντια τριγύρω μου,πάντα οι σιωπές μού ήταν πιο εκκωφαντικές.
Δεν είχα ποτέ καλή γνώμη για τα Μεγάλα Ιδεώδη και τις μεγάλες σιγουριές/διαβεβαιώσεις/υποσχέσεις
-όλα όσα μοναδικά κι ακλόνητα ξεπέφτουν στην αλαζονία.
Κι ελπίζω πρώτος απ'όλους να φοβάται ο Τσίπρας
-αν είναι ατρόμητος θα κάνει λάθος,αν δεν μπορέσει να μάς νιώσει φοβισμένους δεν θα προλάβει να καταλάβει πότε θα τα χάσει όλα.
Κι όταν λεώ "φοβάμαι",εννοώ πως βλέπω και τί παίζεται και ποιοι συνασπίζονται και ποιοι αντιδρούν και ποιοι οργανώνουν χρόνια τώρα την Παρένθεση των Ονειροπόλων πού'θελαν και πίστεψαν θ'αλλάξει το γαμωΣύστημα εκ των έσω
-αυτών που είπαν θα το παλέψουν με σχέδιο,εντιμότητα,αμεριμνησία,χαμόγελο,αθωότητα κι αρχές,πίστη θεσμικών ανωτερωτήτων ιδεαλιστικών,σημαία τη Δημοκρατία,την αλληλεγγύη,τη συνεννόηση,τον σεβασμό και την αλληλοστήριξη.
Κι όταν λέω "φοβάμαι" είναι που θα χαθούν αυτά που ζω ως καθημερινότητα 47 χρόνια όρθιος αλλά και που δεν μ'αρέσει που σκυφτός ξέρω τί έρχεται ξανά και το φοβάμαι...
...(λες και γράφω συνέχεια την ίδια κακιά λέξη μπας και την ξορκίσω και να μην τη φοβάμαι πια)...
Κι επειδή φοβάμαι
-αλλά δεν τρέμω-
γι αυτό
...πιστεύω αξίζει το αγχωμένο ΟΧΙ μου περισσότερο απ'όσους είναι Δυνατοί που το φωνάζουν και το παιανίζουν με υψωμένη τους γροθιά.
Το λέω συνειδητά πως η έντιμη απομόνωση είναι μια ιδεατή αφασία
- κι η Επανάσταση (που κάποιοι περιμένουν)αυτό που πάντα ήταν...
...μια φενάκη και μιαν ουτοπία
-κι ο ρομαντισμός μας μπορεί να έφτιαξε τις παρέες μας,τα ηλιοβασιλέματα,τους έρωτες και τα τραγούδια μας και κρατήθηκαν χειμώνες με φίλους κι ανθρωπιά να γεμίζουν τα σωθικά αεράκι φρεσκαδούρα και φωτίσαμε φεγγάρια,μετρήσαμε αστέρια,ήπιαμε υποσχέσεις σ'αμμουδιές,πυρπολήσαμε στενοχώριες κι αναποδιές
-αλλά δεν έχει να πληρώσει ρεύμα και νερό η αξιοπρέπεια,δε δίνει τη δόση τού στεγαστικού το καθαρό κούτελο και δε βρίσκει μόσχευμα για εγχειρήσεις η ήσυχη συνείδηση.
Αυτά τα βαρίδια συνήθειας είναι που θα δώσουν τη νίκη στη σύγκρουση στους ΝαιΝαίκους
(και μακάρι να διαψευστώ και όλα αυτά να διαβάζονται χαζομάρες τη Δευτέρα)
-ακόμα κορο'ι'δεύουμε τον Ρουβά,αλλά αυτός θα σβήσει τον Μάλαμά μας;
-ακόμα κι αν γελάμε πόσο τρομάζουν μην και δεν έχουν γρήγορο ίντερνετ και free wi fi,είναι αυτή τους η ανάγκη που θα θρυμματίσει τις αγκαλιές μας στα τσιπουρομεζεκλίκια με τις ευχές της βαθειάς ψυχής μας;
-είναι που δεν εμποδίσαμε να φτιαχτεί υπεραξία η ευδαιμονία κι η χρηματοπιστωτική πληρότητα ως αναγκαίος εκσυγχρονισμός;
-είναι που βαφτίσαμε πρόοδο τα beach bar με τα all inclusive μοχίτο κι ιερότητα αδιαπραγμάτευτη τα μπάνια τού λαού,αφελώς ικανοποιημένοι που σπάμε τη μέση μας στα πετρώδη αμμοχάλικα ελεύθερου κάμπινγκ με ψυχοπονιάρικες κιθάρες κολλημένες στους εκδρομείς τού '60,μ'ανοιχτά μάτια στις δυστυχίες τού κόσμου που πεθαίνει αν δεν μοιράζεται;
-είναι που θέλαμε αεροπορικά εισιτήρια για Βερολίνο/Άμστερνταμ/Βαρκελώνη/Παρίσι με άτοκες δόσεις στη χρυσή πιστωτική κάρτα,αφού ντρεπόμαστε να πούμε πως δεν περισσεύει φράγκο χρόνια τώρα ούτε να πάμε με ΚΤΕΛ ώς τη Λούτσα;
Και δεν μπορούμε να έχουμε πάλι το αίμα ως μόνο μονοπάτι για πάλης ξεκίνημα,νέους αγώνες
-πονάει αυχένας και λουμπάγκο και μπιροκοιλιά τα εμπόδια τού λαχανιασμένου αντάρτη στον καθρέφτη μας.
Φοβάμαι
-την χαμένη μου περηφάνεια
...και που δεν τη θυμάμαι να με πήγε μπροστά παρά μόνο σε τοίχο κατακούτελα.
Μέρες,βδομάδες,χρόνια παραμυθιάζω την αίσθηση τής αποτυχίας μου και την ντροπή μιας (ακόμα) ήττας για τις επόμενες δύστροπες μέρες που πρέπει να τις διαχειριστώ τρομαγμένος και κλονισμένος,
Εργασιακά,ταξικά και πραγματιστικά ανήκω
(και πάντα θα πιστεύω με καθορίζουν κι ας με τιμωρούν)
στα ΟΧΙ μου
-αλλά η βαριά πλάκα που θα σύρω την Κυριακή στην πιο μαύρη κάλπη τής ζωής μου,ήδη μού φέρνει δάκρυα.
Πριν (κι αφού) βγει το αποτέλεσμα και νιώθω ήδη χαμένος
-στις γύρω μου κραυγές αφόρητα να με τσακίζουν οι βεβαιότητες των λυσσασμένων,οι απειλές των αφιονισμένων τιμωρητών,οι βολεμένοι εκδικητές,οι γραβατοπουροκολλαρισμένοι καθεστωτικοί,τ'ανήθικα αφεντικά που εκβιάζουν μειώσεις μισθών,απολύσεις,καταναγκασμό και τη θλιβερή υπεροχή τους επιταγές μεταχρονολογημένης αθλιότητας κι οι δουλοπρεπείς κράχτες των μήντια,τα κοράκια οι κολαούζοι τού πιο αχαλίνωτα διεφθαρμένου μπασταρδοκατεστημένου.
Γράφεται λοιπόν κι όντως Ιστορία τώρα
-αλλά είναι σελίδα μεσαιωνικά σκοτεινή κι έμαθα να τη γνωρίζω κι όχι αφελώς να την φαντασιώνομαι προστάτιδα δύναμη των ελπίδων μου.
Θα ψηφίσω ΟΧΙ
-θα πάω κι ας μού βγει και σε κακό.
Θα βγει ένα ντροπιαστικό ΝΑΙ
-και η γενιά μας ολόκληρη θα σαρωθεί που θα κλαψουρίσει
"τη ρωμιοσύνη ΝΑ την κλαις"
(ΥΓ/ έγραψα νωρίς το απόγεμα αυτό το κειμενάκι,την ίδια ώρα που ερήμωσαν οι γειτονιές κι όλη η Αθήνα έτρεξε να τραγουδήσει τον νοητό ήλιο που θυμάται Δικαιοσύνη κι Ελευθερία στην πιο απίστευτη συγκέντρωση που έγινε τα τελευταία χρόνια
-μακάρι να μην ήταν αποχαιρετισμός αλλά η τελευταία λέξη μιας δύναμης που θα βγει στην αγριεμένη θάλασσα και δεν θα πνιγεί
/κι ας αποδειχτώ απαισιόδοξος μόνο
/χαλάλι )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου