Ο χειμώνας θέλει δε θέλει γέρασε πάλι,επαναχαράσσονται οι παράλιοι δρόμοι,ξαφρίζουμε απ'τη σκόνη τα κύματα,μετράμε τον καιρό ώσπου να ξαναρίξουμε γαλάζιο στη θάλασσα.
Αλλά ο ξαφνικός ήλιος με αποπροσανατολίζει.
Μετά από τόση σκοτεινιά δεν θυμάμαι πώς να γράψω,αν περπατώ ή αν παραπατώ
-οδύνη-
...ο θάνατος κοντά και δεν συνηθίζεται,δεν έχω διώξει τη σκιά του,παγωνιά στην ψυχή και τώρα στέκομαι ξεκομμένος απ΄τη ρίζα.
Δεν έχω πια σπίτι,ο γεννέθλιος τόπος μου τα δυο μέτρα το τελευταίο χώμα πάνω της
-αυτό είναι κενό-
Κι αν κάθε τόσο νομίζω επανέρχομαι στα φυσιολογικά,κάτι συμβαίνει,φαινομενικά ασήμαντο
(...μπαίνουν στο μαγαζί μια γυναίκα στην ηλικία της μητέρας μου με τα παιδιά της
...βλέπω στο δρόμο πιασμένους χέρι χέρι δυο ηλικιωμένους να προσπαθούν να περάσουν απέναντι
...ακούω στο ραδιόφωνο μιαν εξαγγελία γιατρών για θέματα υγείας)
και βάζω τα κλάματα για ώρα.
Η εύθραστή μου σιωπή θρύψαλα και ψάχνω χαρτομάντηλα κάθε τόσο
-μπαίνει Μεγάλη βδομάδα κι εγώ ακόμα χαμένος στα Χριστούγεννα με τις Εντατικές,τα Χειρουργεία,τους θαλάμους Νοσηλείας...
...συνεχής Αρρώστια οι Ματαιωμένες Ελπίδες,
βρε μάνα έλεγα κι ήθελα θα τα κατάφερνες,θα άντεχες,θα σηκωνόσουν,θά'σουν τώρα καλά κι ανάμνηση κακιά η περιπέτεια και θα γυρίζαμε στα κανονικά και τα ήρεμα,θα ρωτούσες αν θ'ανεβαίναμε φέτος γι Ανάσταση,θά'βαφες αυγά,θα ζήμωνες τσουρέκια,θα ετοίμαζες την μαγειρίτσα και θα μάς περίμενες,κάθε εκατό χιλιόμετρα και τηλέφωνο στο κινητό...
..."άντε καλέ,πού είστε ακόμα;τί ώρα σάς αφησαν πια να φύγετε;καλά,μην τρέχετε,μέρα είναι ακόμα"...
...τί καταλάβαμε τόσα χρόνια,έγινα 46 χρονών και πάντα ατέρμονο κηνυγητό για δυο μέρες ανάσα,ακριβό κόσμημα οι αργίες,να προφτάσουμε να προλάβουμε πριν βραδυάσει το μεγάλο Σάββατο,να ξεκουράσουμε το ταλαίπωρο κορμί που πονάει ορθοστασίες,σκασμένοι απ'τις κακίες των ανελεήτων,κακοπληρωμένα δωδεκάωρα κι απάνθρωπους αφεντικούς...
...αλλά μάς έφτανε η έγνοια σου,το γέλιο σου στο καλωσόρισμα,η πόρτα ν'ανοίγει αγκαλιά μεγάλη,λαχτάρα στο μοίρασμα,φροντίδα στο τραπέζι,όλα τα ξεχνάμε τα δύσκολα,γιορτές να σβήνονται οι σκιές
-πολύτιμες ώρες να περιμένουν στο πατρικό οι γονιοί,χωρίς αντάλλαγμα ποτέ,δόσιμο μόνο,ολοκληρωτικό κι απόλυτο.
Απ'το 2001 που κατέβηκα Αθήνα πρώτη φορά θα μείνω εδώ για Πάσχα.
Εντάξει,φυσικά και δεν είμαι μόνος,θα μαζευτούμε πάλι για το γλέντι τής ημέρας,είναι δίπλα μου το κοριτσάκι μου,η αγάπη κι η ευτυχία μου μαζί,η καινούργια μου οικογένεια με νοιάζονται κι είναι το νέο μου σπιτικό η χαρά τους,θα είναι κοντά,σύμμαχοι στο βαθύ μου πένθος,θα βάλουμε κρασάκι,θα παίζουνε τραγούδια,τα ανηψάκια θα κελαηδούν τρέχοντας και χορεύοντας,αλλά η θλίψη μου ολόγυρα θα τούς στενοχωρεί,το ξέρω,το παλεύω,αλλά το βλέμμα μου εκεί,στο κάδρο,γελαστή φωτογραφία,η άδεια καρέκλα,το νεκρό τηλέφωνο.
Κι οι μέρες θα περνούν και δεν θα έχω να περιμένω την Ολυμπίτσα στο τρένο στη Λιοσίων την αμαξοστοιχία Θεσσαλονίκη-Αθήνα μεσημέρι Παρασκευής και τελειώνουν οι μαρμελάδες της,πίνουμε το τελευταίο λικέρ με κράνα που μάς άφησε τον Οκτώβρη σπίτι,οι σάλτσες φρέσκια ντομάτα αδειάσαν τώρα και δεν θα πάμε βόλτα αυτοκινητάδα για ουζάκια δίπλα στο κύμα ξανά.
-τουλάχιστο οι σκασίλες σου φτάσαν στην άκρη του ουρανού και γίναν η ξεκούραση που δεν σ'έβρισκε στιγμή κι ο πανικός σου αν θ'άντεχες τόσα βάσανα δεν χρειάζεται πια να ρημάζει την καρδιά σου....
...κι εγώ δεν έχω πια τη φωνή σου να μιλήσουμε χρονιάρες μέρες ποτέ ξανά.
Μεγαλώνοντας,πολλές φορές ξανάρχεται το δίλημμα,βασικό τής πορείας,ποιο από τα δυο είναι ιδεατό να έχω...Ελευθερία...ή...Αγάπη..;
-όταν πεθαίνει ένας δικός σου άνθρωπος,πολύ περισσότερο ο γονιός...κι ας είσαι Ελεύθερος πολλαπλών δεσμεύσεων μετά,η απώλεια τής πιο άδολής του Αγάπης είναι ένα συγκλονιστικό συναίσθημα,μια συνταρακτική απουσία,ισοπεδωτική η μελαγχολία τής ανυπαρξίας κι η συνειδητοποίηση για τη ματαιότητα των αγων(ι)ων μιας ζωής ολόκληρης.
Γκρίνιαζες πόσο μακριά είμαστε
-τελικά αυτό δεν ήταν τίποτα...το παραπέρα δεν έ
χει όριο,το μετά δεν έχει αέρα
-ανακοπή.
Μού λείπεις μαμά.
Δεν ήθελα να μάθω να ζω και μ'αυτό,ούτως ή άλλως ποτέ δεν πίστεψα σε καμιάν ανάσταση.
Τώρα ονειρεύομαι ένα μεγάλο Ταξίδι,όσο πιο μακριά είναι εφικτό,ψάχνοντας λησμονιά και γαλήνη.
Κάποτε θα το καταφέρουμε κι αυτό
-όχι σήμερα
-φέτος πουθενά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου