ΠΑΝΤΑ ΑΛΛΟΥ ΜΑΚΡΙΑ ΞΑΝΑ

Τέλος δευτέρας περιόδου,ραντεβού στα μαρμαρένια αλώνια των απρόσμενων εξελίξεων,αν τότε γίνουν,θα τα ξαναπούμε να εκτονωθούμε να το φχαριστηθούμε.

Το κλείνεις και φεύγεις.

Δεν περιμένεις τίποτα πια.

Γελάς με την απάθεια,τρομάζεις στην τρέλα των δρόμων,χάνεσαι στην Αθήνα που καταστρέφεται και στους ανθρώπους της που αγρίμια την εγκαταλείπουν να βρουν άλλη γη στα πιο αφιλόξενα καταφύγια παρασιτισμού,αφασικής μετάλλαξης αφρίσματα φωνές,καυγάδες,προστριβές,σε μικροφασισμούς καθημερινότητας κι υποτελή άγνοια μανιακής στήριξης των πιο άγριων ενστίκτων μίσους και παρανο'ι'κής αλητείας
-η παράδοσή μας στην ακροδεξιά σκοτεινιά είναι η απόλυτη σχιζοφρένεια των αισθήσεων,χάσαμε τόσα χρόνια αγάπης,έγνοιας,ανθρωπισμού και προοδευτικά γίναμε λυσσασμένα θεριά στην ευκολία τής φωτιάς
-όταν όλα καούν θα φάμε τις σάρκες μας και πάλι αχόρταγοι θα κυνηγάμε τον διπλανό μας να τον ξεσκίσουμε κι άλλο.

Άσχετο-
Η συνιστώσα Γιώργος Πάτζας θα παραμείνει ενεργή στον Σύριζα,έβαλαν υποψηφιότητα γι Αρχηγοί μία Άγνωστη κι ένας Περίεργος,έτσι για σπάσιμο στον Αλέξη που ήθελε να γίνει βασιλιάς των ατάκτων,οι μηχανισμοί δεν συγχωρούν,τα λεφτά είναι πολλά για να τα χαρίσεις,χρόνια κάκωση μηδέν τοις εκατό αλλαλαγμών και σιγουράτζας,το τόπι στην εξέδρα,μη γίνει καμιά στραβή κι η ευθύνη γίνει μέλλον δικής μας επιλογής,παίζουν συνεδριακά,σκορπίζουν τις αγωνίες μας,αγνοούν πως έξω απ'τα στάδια γίνεται πόλεμος,δεν έχουν σχέδιο για τη ζωή μας,δεν ενδιαφέρονται παρά για τις μοκροεξουσίες,τους εγωισμούς,τις αλληλοστηρίξεις διαμοιράσματος τής ωραιοτάτης πίτας τής δικής μας αγανάκτησης
-πάντοτε στην ήττα τής αλήθειας συναντάς έναν νέο δρόμο για την κόλαση στρωμένο με αγνές προθέσεις
-πού είναι το πρόγραμμά τους για τις ναζιστικές συμμορίες στις νύχτες τής πόλης,για τη φτώχεια και την εγκατάλειψη των γερόντων,των αδυνάμων,των ανέργων,των περιθωριακών τής μέσης τάξης που παλεύουν να σωθούν και δεν φτάνουν να μετρούν την φοροκαταιγίδα των ισχυρών
-δεν έχουν τίποτα να πουν για το πώς αντιμετωπίζεται το κυνικό παιχνίδι των βολεμένων,πώς αντιστρέφεται ο νόμος των συστημικών χρηματοπιστωτικών γερακιών που τρώνε τις σάρκες τού κόσμου για να κρατηθούν στην ευμάρεια,η προπαγάνδα τού χάους κι η μηντιακή εξαθλίωση πώς αλλάζει να βρει ρυθμό κοινωνικής και προσωπικής αντίστροφης ρότας στην οικουμενικότητα μιας αριστερής ευαισθησίας με λογισμό και μ'όνειρο που λέγαμε παλιά και δεν ντρεπόμασταν να γίνουμε ρεζίλι των ριζοσπαστών διαδρομιστών τής κάθε ψωνισμένης Ιστορικής Προσωπικότητας κρατικοδίαιτων γηρατιών στα νεανικά αλώνια ασυγκράτητης ορμής που  εξαργυρώθηκε μανιακή ανάγκη απόλυτης βεβαιότητας αλάθητου καισαρισμού και την αλαζονία των εξουσιαστικών ηγεσιών τής παγκοσμιοποίησης πώς την εξορίζεις απ'την πατριωτική σου περηφάνεια χωρίς να ξεπέσεις στην ασπρόμαυρη μιζέρια των νεανικών σταλινικών σου ονειρώξεων.

Χαμένες λέξεις.

Και ό,τι ήξερες πάντα,συναυλίες μακάριες καλοπληρωμένων κονδυλίων κομματόσκυλης αλληλεγγύης και καλοκαιρινά φεστιβάλ παροχυμένων ελπίδων,σχεδόν τζάμπα ναρθούμε πάλι ν'απαγγείλουμε τον εξορισμένο ποιητή που τί να βλέπει στον αιώνα του τον άπατο δεν ξέρω.

Δεν έμαθες τίποτ'άλλο,δεν ξέρεις πώς να γίνει κοινός τόπος η αλήθεια τής ψυχής,δεν βρίσκεις ανοιχτό παράθυρο να κρατήσεις αεράκι φρεσκαδούρα αλλώβητων ανθρώπων,νέο αίμα μετανάστες,οι παρατρεχάμενοι των εσαεί καιροσκόπων,οι κολλητοί των πολιτικάντηδων,οι χορηγούμενοι πασών των εργολάβων,οι παρακείμενοι των πολιτισμών,οι επιδαύρειοι ιέρακες της καλλιτεχνίας
-μακριά απ'την πόλη που τρέμει την ανατροπή των χρόνων της,μακριά απ'τις οικογένειες που καταστρέφονται στις αρπακτικές εντολές τής νέας τάξης θαυμάτων
-έχουμε πόλεμο και παίζουν ιδεολογία και τσιτάτα -ισμών για την επί τού όρους εντολή υπόκλισης στους θεσμικούς καλοτα'ι'σμένους που θ'αφήσουν και μια κουταλιά νερό και για μάς τούς διψασμένους.

Τους βαρέθηκα,τούς σιχάθηκα και δενμπορώ άλλο να τούς παρακολουθώ να μάς φτύνουν.

Πεσιμισμός ή επίγνωση απόγνωσης;

Ψάχνοντας το καλοκαίρι
-δεν άφησαν ούτε το κύμα να ησυχάσει το φόβο μας,την ακρογιαλιά να λαμπιρίσει ψήγματα ελπίδας πως θα τα καταφέρουμε να επιβιώσουμε,να βρεθεί μια σανίδα να επιπλεύσουμε στην όμορφη χώρα με τις άγνωστες αντοχές των απόμακρων βλεμμάτων
-μοναχικοί,τρεμάμενοι,στη βαλίτσα τραγούδια και μουσικές,μιαν αγκαλιά που ζεματίστηκε στους καύσωνες των μέτρων και χάνεται στην προκυμαία,ν'ανέβει κατάστρωμα και να πετάξει μακριά,χωρίς επιστροφή,χωρίς να σκάσει με πάταγο στα βράχια τους.

Βιβλία με λευκές σελίδες φτιάχνουν κενά αέρος κι άπνοιας στην ατμόσφαιρα και την αναπνοή σου που βαραίνει,δεν βρίσκεις λεπτό ανέμελη και ξέγνοιαστη σιγαλιά,ν'ακούσεις τζιτζίκι,να μυρίσεις αιγαίο,να χαρείς ηλιοβασίλεμα,να φροντίσεις νου,καρδιά και σώμα,ποιες ιστορίες θα ξεχαστούν στην αμμουδιά να γίνουν η αλήθεια σου,που αφόρητη σιωπή σε ταράζει,τα κάποτε ήσυχα βράδυα στη θάλασσα τα γέμισες εφιάλτες και ο πανικός εγγράφεται δελτίο χωρίς ειδήσεις για την απελπισία που κάνει διακοπές μαζί σου,να γυρίσει Σεπτέμβρη να λιώσει πρωτοβρόχια στα δανεικά και τις χρεώσεις τής ανέλεγκτης ανέχειας που σε βαραίνει και σε μαραζώνει και θα σ'αρρωστήσει σίγουρα
-ψέματα σού είπαν,ψέματα πως ζεις,πως θα βρεθεί τρόπος να καλυτερέψουν τα πράγματα,να έχεις μιαν ιδέα ευτυχίας να πορεύεσαι,μιαν αξιοπρέπεια ν'ακουμπάς αισθήματα,ένα γέλιο συντροφιά της στα χάδια
-ούτε καν τα ετήσια συνήθη ψέματα,δεκαπέντε μέρες εκτός δουλειάς (που για πόσο ακόμη την έχεις) και παιδεύεσαι,διακοπές ν'αργούν,να τις ψάχνεις απεγνωσμένη ανάγκη και δεν σε πείθουν πως κρατούν τα περιθώρια να τις περπατήσεις,ξυπόλητος στ'αγκάθια τους.

Μικρή  τελευταία ματιά στα γεγονότα των ημερών
-κλούβες ΜΑΤ παντού ως προστασία των Σωτήρων,τα πλήθη τούς πλησιάζουν να τούς δείξουν την Αγάπη τους και δεν τούς αφήνουν...
...απεργίες τέλος Ιουλίου με 37 υπό σκιάν,ως ένα ακόμα μαύρο κατάρτι,σημαία τ'αμέριμνα τίποτα τής υπερφίαλης κεκτημένης  μονολιθικότητας μας, το μπαταρισμένο σκαρί μας πως έσωσε το καντήλι του φωνάζει,να μην τ'ακούει κανείς και στέκει ακίνητο λίγο πριν σαλπάρει για τις φουρτουνιασμένες απόκρημνες ωκεανίες των απόρθητων φρουρίων με την Δικαίωση του Αγώνα που έμεινε πάλι από ιδέες,σχέδια κι ανθρώπους ικανούς να οδηγήσουν,να λυτρώσουν,να εμπνεύσουν,να σταθούν να τούς ακούσεις,να τούς σεβαστείς,να τούς ακολουθήσεις.

Χωρίς δροσιά δεν την βγάζεις στο λιοπύρι.

Αναμνήσεις και οι φίλοι που λαλήσανε κι αυτοί
-θα βγει ο μεζές,θα παγώσει η μπίρα,θα βραχεί το αφυδατωμένο μας κορμί,θα μετρήσουμε τις ξαστεριές να βρεθεί ο πλανήτης εφόδου μας στον ουρανό
-αλλά όλα μοιάζουν φέτος πιο σύντομα,πιο περίπλοκα,πιο παράξενα φοβικά,πιο απρόσμενα απόκοσμα,σαν μια μαζική σιωπηλή οδύνη κοινού πένθους,τρομάζουμε ν'αφεθούμε έστω μιας στιγμής Καλοκαίρι,προδοσία ώς και στη Νοσταλγία παιδικότητας,αλμύραανυπόφορη  κι ανόρεχτη βουτιά κι αφέθηκε ζεστό ώς και το καρπούζι με μισόκλειστες τις γρίλιες μεσημέρι.

Ούτε εγώ μπορώ να με διαβάσω πάλι.

Πιο μεγάλη απουσία ξανά.

Όπου βγούμε στεριά θα ρίξω νέο μήνυμα στο μπουκάλι να'ρθείτε.

Φιλιά και ό,τι μπορείτε κερδίστε το ανάσες για την επόμενη μέρα.

Γεια.

- πάντα αλλού μακριά.