Μικρό. (τής ανά-σ-τασης φως)

Δεν προσδοκώ Ανάσταση Νεκρών.

Πέρα απ'την ανθρώπινη Αγωνία για το Τέλος και το Μετά,
είναι πιο καταλυτικές οι πολλές καθημερινές Μεγάλες Παρασκευές στα ημερολόγια τής ζωής μας.

Πολύ θα ήθελα να ξανακοιτάξω μεθαύριο Πάσχα γεμάτο το τραπέζι τής Γιορτής
-να μη μετρώ και να λείπουν κάθε χρόνο κι άλλες καρέκλες,οι οδυνηρές σιωπές για κείνους που αγάπησα και με καθόρισαν και με μεγάλωσε απότομα και με προσγείωσε ο θάναντός τους,η χαρμολύπη,απ'τη χαρά στη θλίψη τής οριστικής κι αμετάκλητης Απουσίας τους.

Δεν προσδοκώ Ανάσταση Νεκρών
-αλλά είναι πολλές φορές μες το χρόνο και πάντα τέτοιες μέρες που ονειρεύομαι μια Στιγμή μοναχά,να μπορούσα ν'ανταμώσω λίγο ακόμα,με τον μπαμπά,τη γιαγιά,τον παππού,τη θεια,το θειό,τον πεθερό μου,μα και τους φίλους που μικροί ακόμα ξαφνικά έφυγαν,να προλάβω να τούς πω μια λέξη αγάπης και να ξανακούσω τη φωνή τους,να τη θυμηθώ και να νιώσω να με νοιάζονται.

Τα γέλια απ'τις Γιορτές είναι πάντα εντός μου,σημαδεμένα ωραίες ξέγνοιαστες ιστορίες,παθιασμένα θεμέλια με χαρές για τα επόμενα κερδισμένα χρόνια.

Φωτιά στα κάρβουνα πατριώτες,σουβλίστε όσα φόρτωσαν τη μέρα μας στάχτες.

Ξεχάστε συνειδητά,ξεκουραστείτε με χάδια και φιλιά και τραγούδια στα μελλούμενα,που λησμονήσαμε αν και πώς θα ξημερώσουν κι ανάθεμα να ξέραμε τρόπο και δρόμο.

Δεν προσδοκώ Ανάσταση Νεκρών...
...αλλά να ξανανιώσουμε εμείς αισιόδοξοι,δυνατοί και ζωντανοί,το θέλω πολύ

-και φέτος εντονότερα από ποτέ...

...στην Ανάσταση των Ανθρώπων να πιστέψω ξανά!

Καλοτάξιδοι.