TO TΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ PANTALLOU - μια εξήγηση και μια βαθειά θλίψη.

Βράδυ Σαββάτου,περπατάμε τον πεζόδρομο τής Αεροπαγίτου φεύγοντας απ'το Ηρώδειο,σε μια μουσική πανδαισία τού Διονύση Σαββόπουλου με τραγούδια τού Μάνου Χατζιδάκη
-κουβεντιάζουμε χαμηλόφωνα,η έκσταση των αγαπημένων τραγουδιών μάς έχει γαληνέψει και μαζί ταράξει αναντίρρητα-
ο κόσμος των μεγάλων ευαισθησιών που ονειρεύτηκαν οι Μεγάλοι Παλαιοί δεν υπάρχει πια εδώ,το Σύμπαν των ιδεών,η μέθεξη των δημιουργικών απόψεων,οι διαφωνίες ως οδηγός επίτευξης οραμάτων,διαλύθηκαν ανεπιστρεπτί στον Αιώνα των κακοηθειών,τού στυγνού οικονομισμού,της λα'ι'κίστικης πανωλεθρίας

- εξόριστοι των εποχών μας,όλοι,κοιτάζουμε την κοινωνία που διαλύεται,ζούμε στις γειτονιές που εξαχρειώνονται στη φτώχεια,την απελπισία,το φόβο,τον τραμπουκισμό,την ρατσιστική ένθεν κείθεν αντίληψη γκετοποίησης,την ακροφασίζουσα πυγμή,τη φρίκη τού Τέλους μιας συνοχής στα βασικά ενός Κράτους Δικαίου,την κατάπτωση τής ίδιας της Δημοκρατίας απ'τους υποτακτικούς εξουσιαστές της,τη δυσωδία των παρακέντρων,το νεοπλουτισμό ως ταξική πάλη,τη φτήνεια,την αμορφωσιά,τα σκουπίδια των σαλεμένων μυαλών.

Τα έχω δει και τα έχω γράψει δυόμιση χρόνια όλα αυτά,προσπαθώντας να τα κατανοήσω,να τα εξηγήσω,να εκτονωθώ κιόλας των εντάσεων με λεκτικές υπερβολές,ειρωνίες ή απεγνωσμένες συναισθηματικές εξάρσεις,να παρακολουθώ με χρονογραφική ματιά όσα γίνονται στην πόλη,την πολιτική σκηνή,την καθημερινή μου εναντίωση και στάση να την επικοινωνώ μαζί με το άγνωστο σύμπαν των νέων μέσων.

Μάταιο πια,νομίζω.

Δεν ξεκουράζομαι γράφοντας,δεν βρίσκω λογικές εξηγήσεις,δεν βλέπω να μπορώ να επιζήσω στην τρέλα,τον φανατισμό,το απύθμενο μίσος,την ανθρωποφαγία και την οργιαστική κακοήθεια.

Και απόλυτη η απογοήτευσή μου απ'την ηττημένη αριστερά των ιδεών,των κοινωνικών αιτημάτων,της διαρκούς ευαισθησίας
-ανύπαρκτη,αυτοκτονική,παραπαίουσα κυβερνητισμού,εκλιπαρούσσα παραδομένη στον δικό της εμφύλιο,αδυνατούσα να βοηθήσει τη γειτονιά των αδυνάμων ανθρώπων,εκπέπτει αδιάφορη τώρα να μάς κοιτάζει αφ'υψηλού που  μάς παρασύρουν οι φασίστες στο λάκο των φιδιών τους.

Χανόμαστε παιδιά.
Αλλά δεν έχω πια κουράγιο να μιλώ για όλα αυτά,νιώθω αδύναμος κι εγώ,φοβάμαι το αύριο και παραδέρνω στην αγωνία,το σαλτάρισμα,την αμφιβολία των αντοχών
-και δεν ξέρω τί άλλο να πω και να γράψω
-κοιτάζω τον εμφύλιο που ξεκίνησε,πώς θα βοηθήσω την οικογένειά μου,τους ανθρώπους μου,τη ζωή μου πώς θα κρατήσω όρθια,με μια δουλειά,με αξιοπρέπεια,με ηρεμία και γαλήνη,να πορευτούμε στο καλύτερο αύριο,ν' ανήκουμε στον κόσμο που φανταστήκαμε και μάθαμε μεγαλώνοντας με αρχές και ήθος και όνειρα πως φτιάχνεται ανθρώπινα,ανεκτικά,φιλοσοφημένα,αγαπησιάρικα
-φαντάζουν όλα αστειότητες,
ανοίγεται πόλεμος μπροστά,μια φρικτή επανάληψη τού χειρότερου εφιάλτη,
οι μαύρες σελίδες τής Ιστορίας.

Δεν θα τα καταφέρουμε -
 ήττα τής λογικής,επανάσταση των βολεμένων και των βολοδαρμένων,στα ερείπια τής άγνοιας,τής πτώχευσης,τής ανικανότητας,του βδελυρού παρακράτους,των στυγνών καταχραστών των θεσμών,τού άχρηστου μαφιόζικου πολιτικού πολτού

-ο απλός κόσμος χάνεται στον τελευταίο τους αγώνα επιβίωσης των τεράτων στο σύστημα διαπλοκής και διαφθοράς,στο βασίλειο των αριθμολάγνων κυνικών πλουσίων μιας τραπεζικής οικονομικής δικτατορίας επί των ειλώτων τοκοχρεωμένων μυρμηγκιών τους.

Ευχαριστώ που με παρακολουθήσατε και με διαβάζατε και με προσέχατε πάντα αλλού της μπλογκόσφαιρας αλήθειας
-δεν ξέρω τί άλλο να πω,δεν έχω ήχο,δεν έχω υλικό,
καληνύχτα,αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ,
καληνύχτα.

Μακάρι να κερδίσει η ομορφιά κι η αγάπη τού κόσμου ν'ανθίσει πάλι.
Αμφιβάλω.

Καλήν αντάμωση.
Εγώ δεν αντέχω άλλο όλο αυτό να το κοιτώ να με ταράζει,να με καταστρέφει,σχεδόν να με τρελαίνει,δεν έχω κάτι καινούργιο να πω,με πονάει να καταλαβαίνω πόσο εύκολα χανόμαστε,πόσο δύσκολα θα επιβιώσουμε,πόσο πολύ πικρά γινόμαστε όχλος και βουή θανάτου.

Τέλος.